Ἐκεῖ λοιπὸν εἰς τὰ ἀνεξερεύνητα βάθη τοῦ καλλιτεχνικοῦ της σπουδαστηρίου, ἡ φύσις ἡ μοχθηρὰ καὶ παράλογος, ἐνδίδει, νικᾶται, ἐκβιάζεται, τροποποιεῖται, ἐξευτελίζεται, συμπληροῦται καὶ γελοιογραφεῖται πολλάκις. Ὅ,τι ἐκείνη παρέλειψε, χρώματα ῥόδινα, γραμμὰς καμπύλας, συμμετρίαν εἰς τὰς λεπτομερείας, πλαστικότητα, λεπτοφυΐαν, διαφάνειαν, χάριν, σφρῖγος, περιπάθειαν, ὅλα, ὅλα τελειοποιεῖ ἡ φιλάρεσκος θαυμάσια, συμπληροῦσα τοὺς ὀδόντας, τὰ κενά, τὰς ἀποψιλώσεις, τὰ σχάσματα, τὰς ἀμβλύτητας, τὰς ἀποκεκρουσμένας γραμμὰς, τὰ ἀπεξεσμένα χρώματα, πλὴν τῶν ἐτῶν της, τὰ ὁποῖα μένουν καὶ πρέπει νὰ μένουν ἐσᾳεὶ ἀσυμπλήρωτα…
Καὶ διατί ὄχι;
Τὸ δόγμα της, ἡ σημαία της, ἡ θρησκεία της εἶνε τὸ ἀρέσκειν καὶ μόνον τὸ ἀρέσκειν. Δι’ ὅλων τῶν μέσων, λογικῶν ἢ παραλόγων, ἀδιάφορον.
Ὅλα τὰ ἄλλα εἶνε ἀνοησίαι, ἀνοικονόμητοι ἀνοησίαι, τὰς ὁποίας ἐπενόησεν ἀναμφιβόλως ἡ σιελώδης καὶ ἐρρυτιδωμένη φιλοσοφία τῶν νυσταλέων καὶ βραδυκινήτων συζύγων.
Διότι, πρὸ παντὸς ἄλλου, ἡ φιλάρεσκος κατενόησε μίαν ἀλήθειαν ἀδιαφιλονείκητον· ὅτι δηλ. ἡμεῖς οἱ ἄνδρες, οἱ καὶ ἀποτελοῦμεν τὸ ἄσχημον ἥμισυ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους — διὰ τὸν ἁπλούστατον λόγον ὅτι αἱ γυναῖκες, καὶ μάλιστα αἱ φιλάρεσκοι, ἀποτελοῦν ἑκοῦσαι, ἄκουσαι, ᾀείποτε τὸ ὡραῖον φῦλον — μετὰ ἡδονικωτέρας ἐν ταύταις λαιμαργίας ῥοφῶμεν θελκτικὰς ἀνοησίας ἀπὸ εὔμορφα καὶ ἡδυπαθῆ χείλη μᾶλλον, ἢ μεταφυσικὰς θεωρίας καὶ συζητήσεις περὶ Θουκυδίδου, τριζούσας, ὡσεὶ ξύλον ὑπὸ πρίονα, διὰ μέσου προπετῶν χαυλιοδόντων, ἀπὸ ἐξοιδηκότα ἢ ἀπεστραγγισμένα χείλη καὶ ὑπὸ φθινοπωρινὰς καὶ γωνιώδεις παρειάς, μολονότι καὶ ὑπὸ τοιαύτας τρομακτικὰς ὁπωσοῦν συνθήκας οὐδεμία γυνὴ ὑποχρεοῦται νὰ μὴ ἦνε ἡ ὡραιοτέρα ὁπωσδήποτε καὶ θελκτικωτέρα πάσης ἄλλης.
Δὲν ὑπάρχει συνταγὴ, σκευασία, συνονθύλευμα καλλυντικόν, τὸ ὁποῖον νὰ μὴ πληροῖ τὴν φαντασίαν καὶ τὸ κομμωτήριόν της. Ὅλα τὰ ἐκχυλίσματα, τὰ βάμματα, τὰ ὀξέα, τὰ ἀρωματικὰ ὕδατα, τὰ γαλακτώματα, τὰ ἄνθοδμα, ὅλα, ὅλα
