Ὁ πατὴρ, ὅταν ὁ υἱὸς τὸ γλεντᾷ
κυανῆν ἐνδυμασίαν της, τοὺς κρατεῖ πᾶσαν νύκτα εἰς μαγνητικὴν ἀκινησίαν, καὶ ροφῶσιν οἱ ταλαίπωροι σερμπέτι ἐκ τῆς θέας της, μεθυσκόμενοι, ἐκνευριζόμενοι, καὶ τίς οἶδε, ἀναπολοῦντες τὰς πόλεις τῆς μικρᾶς Ἀσίας, ἔνθα ἐγεννήθησαν καὶ ἐνανουρίσθησαν μὲ τὰ τραγούδια τῆς μυστηριώδους αὐτῆς χώρας, τῆς Ἀνατολῆς, ἔνθα κατὰ τὸν Λέρμαντωφ εἶνε μόνον ὁ τόπος τοῦ ἔρωτος καὶ τῆς ἡδυπαθείας, ὅπου ἀνθίζουσι πάντοτε τὰ ρόδα, τὰ τέκνα τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου εἶνε ὅλα ἄφθονα, πλὴν τῆς εὐτυχίας.
Ἐν τῷ ᾄσματι τῆς Ἀρμενίας αἰσθάνονται ἐξεγειρομένους ἤχους κατασιγησάντων παλμῶν καὶ ἡ φαντασία των ζωγραφίζει εἰκόνας γυναικὸς, ἥτις ψάλλει καὶ οἱ φθόγγοι τοῦ ᾄσματός της σβέννυνται ὡς φιλήματα ἐπὶ ροδαλῶν χειλέων· ἥτις ἀτενίζει καὶ οἱ οὐρανοὶ παίζουν ἐντὸς τῶν μεγάλων, τῶν ἀμυγδαλωτῶν ὀφθαλμῶν της, ἥτις βαδίζει καὶ εἰς ἑκάστην κίνησίν της ἀπεικονίζει τὴν πληθώραν τῶν ἐμφωλευόντων ἐν τῇ καρδία της ἀγρίας ἀφελείας αἰσθημάτων.
Ἐκεῖ, ἐν τῇ πλατείᾳ τοῦ σταθμοῦ τοῦ Λαυρίου διέρχονται ὅλην των τὴν νύκτα ἐν εὐδαιμονίᾳ ἀναμένοντες νὰ διέλθῃ πλησίον των ἡ γόησσα ἀνατολῖτις, νὰ προσεγγίσῃ αὐτοὺς μὲ τὰς πτυχὰς τῆς ἐσθῆτός της, νὰ τοῖς ἀποτείνῃ ἓν μειδίαμα, μίαν
