Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1889 - 358.jpg

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
358

σπείρων ῥητὰ καὶ ἰδέας συληθείσας ἀπὸ διαφόρων τόμων ἀνοικτῶν ἔτι ἐνώπιόν του. Ὅλοι ἐν τῷ οἴκῳ πατοῦν κατὰ τὸ δὴ λεγόμενον εἰς τὰ νύχια ὅπως μὴ ταράξωσι τὸν ἐργαζόμενον, ὅτε αἴφνης ἠκούσθη εἰς τὴν θύραν ἐλαφρὸς κτύπος ἐπισκέπτου. Ἦτο ὁ προμνημονευθεὶς γνωστὸς συνεργάτης ἐφημερίδος· ἤρχετο ἐγκαίρως ὅπως ζητήσῃ πρῶτος πρὸς δημοσίευσιν τὸν ἐπιτάφιον τοῦ κ. Γυμνασιάρχου καταγινομένου ἔτι ὡς εἴδομεν εἰς τὸν τοῦ λόγου τοκετόν, ὅστις, ἂν κρίνωμεν ἐκ τῶν πολυώρων ὠδίνων καὶ τοῦ εἰσβαλόντος μετὰ τὴν ἐκφώνησιν ἐπιλογίου πυρετοῦ, δὲν ὑπῆρξεν εὐτυχής.

Κατόπιν πολλῶν ἐκφράσεων μετριοφροσύνης ἀπὸ μέρους τοῦ κ. Θαδαίου καὶ δῆθεν θαυμασμοῦ πρὸς τὸ ῥητορικὸν ἀριστοτέχνημα ἐκδηλωθέντος ὑπὸ τοῦ τρίβωνος ριπόρτερ, ὁ λόγος ἀντεγράφη εἰς τὸ καθαρὸν καὶ ἐδόθη πρὸς τύπωσιν.

Ἐλλείψει ὅμως χρόνου ὁ ριπόρτερ ἔγνω ν’ ἀντιγράψῃ ἐκ νέου ἁπλῶς τὸν λόγον τοῦ κ. Θαδαίου καὶ νὰ ἐγχειρίσῃ τὸ ἀντίγραφον πρὸς ἐκφώνησιν εἰς τὸν ἀνυπομονοῦντα βουλευτήν, ἀφοῦ μεταξὺ Ναοῦ καὶ τάφου.. ὑπάρχει χάος ἀμέτρητον δυνάμενον νὰ καταπίῃ ὄχι μόνον τὴν μνήμην τῶν ἀκροατῶν ἀλλὰ καὶ κἄτι περισσότερον.

— Ἄλλως τε, ἐσκέφθη ὁ Ῥιπόρτερ, ποῖος ἀκούει ἢ ποῖος προσέχει εἰς τοὺς ἐπικηδείους λόγους, ἐν ᾧ χρόνῳ μάλιστα ἡ ἀκουστικὴ τῆς Μητροπόλεως σᾶς παρουσιάζει ἐνίοτε εἰς τὸ οὖς τὴν λέξιν π.χ. κατήφεια ὡς καταΐφι;

’Σ τὰ μαῦρα ντυμένος ὁ εὐρύστερνος βουλευτής, τὸν ὁποῖον χαρακτηρίζει φωνὴ ἰσχυρὰ καὶ θάρρος ἀπορρέον ἐκ τῶν ἰσχυρῶν του μυώνων, λαμβάνει τὴν συνήθη εὐχὴν παρὰ τοῦ ἀρχιεπισκόπου ἐν τῷ Ναῷ τῆς Μητροπόλεως καὶ ἀρχίζει τὴν ἀνάγνωσιν τοῦ λόγου μετὰ στόμφου σχετιζομένου πρὸς τὸ ἀξίωμά του· «Ἐὰν εἶχον τὴν φωνὴν Δημοσθένειον,» ἀναγινώσκει ἐν ἀρχῇ ὁ ῥήτωρ· καὶ ἐπακολουθεῖ κομβολόγιον ἐὰν, ὅπως μάθῃ ὁ κόσμος τί θὰ ἔκαμνε.... «τότε μόλις θὰ ἠδυνάμην, ἐπιφέρει, νὰ εἰκονίσω ἐπακριβῶς τὸν πολίτην, τὸν πολιτευτήν, τὸν στρατηγόν, τὸν πατέρα τῆς Ἐπαρχίας καὶ τῆς οἰκογενείας του.» Αἰ πομπώδεις διαδέχονται τὰς λυρικὰς περιόδους καὶ «ἀντιλαλοῦσιν οἱ κάμποι καὶ αἰ χαράδραι τῆς Στερεᾶς» τὸ κελάδημα τοῦ πρώτου Γυμνασιάρχου, ὅστις ὅπως διατηρηθῇ φρέσκος διὰ τὴν ἐκφώνησιν τοῦ ἐπιταφίου του