ἐξαίρεσιν τῆς Παρασκευῆς ἀνελάμβανε πᾶσαν ἐργασίαν, δὲν ἐκοιμᾶτο.
Ἔζη μόνον, ἀφοῦ τὸ πάσχειν εἶνε ἡ ζωή.
Ἔζη καί.. κἄτι κακὸν ἀπρόοπτον θὰ ἐνέσκηπτε κατὰ τῆς κεφαλῆς του. Ὅ,τι δὲ ὑφίστατο κατὰ τὰς παραμονὰς τὰ αὐτὰ ἔπασχε καὶ τὰς ἑπομένας. Ἢ περιέμενε τὰ ἀποτελέσματα τοῦ δεινοῦ ὅπερ δι’ ἀγνώστους λόγους ἀνέβαλλε τὴν ἐπίσκεψίν του ἐκκινῆσαν ὅμως πάντοτε κατ’ αὐτοῦ τὴν ὡρισμένην ἡμέραν, ἢ ἠδιαθέτει ἕνεκα τῆς ἀγωνίας ἢ ὑπελόγιζε πόσαι ἡμέραι τὸν χωρίζουσιν ἔτι ἀπὸ τῆς προσεχοῦς Παρασκευῆς.
Δὲν ἤρκουν ὅλα ταῦτα καὶ ὁ ἥρως μου ἠράσθη. Ἠκούσατε; Ἠράσθη. Διὰ νὰ ἀποδείξῃ ἴσως ὅτι καὶ αὐτὸς ὁ ἔρως εἶνε ὁ κλῆρος τῶν δυστυχῶν.
Δὲν ἐνεθυμεῖτο, εἶνε ἀληθὲς, ἂν ὅτε τὴν πρωτοεῖδεν ἦτο Παρασκευὴ, διότι τὴν ἔβλεπε ἀπὸ ἐτῶν διερχόμενος κάτωθεν τῶν παραθύρων της.
Τὸ βέβαιον εἶνε ὅτι ἡ καρδία του κατὰ τὰς τρεῖς πρώτας ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ὡμοίαζε πρὸς τὰς καρδίας τῶν ἄλλων ἀνθρώπων καὶ ὅτι κατὰ μίαν τούτων ἐβυθίσθη εἰς πέλαγος χαρᾶς.
Ἡ κόρη τῶν ὀνείρων του — οὐχὶ τῶν ὀνείρων τῆς Παρασκευῆς, διότι κατὰ ταύτην τὴν ἀπεδίωκε σκληρῶς τῆς μνήμης του ἵνα μὴ τὴν συνδέσῃ πρὸς τὴν ἀπαισίαν τύχην τῆς ἡμέρας ταύτης — ἡ ὡραία καστανή του τῷ ἐψιθύρισεν ἐκ τοῦ παραθύρου μὲ φωνὴν τρέμουσαν ἐκ συγκινήσεως καὶ στοργῆς:
— Ἔχω κἄτι νὰ σᾶς εἰπῶ. Περνᾶτε κάθε ἡμέραν ἕως ὅτου εὕρω εὐκαιρίαν.
Διῆλθε τὴν Τρίτην τίποτε· διῆλθε τὴν Τετάρτην ἐπίσης. Ἐτόλμησε νὰ διέλθῃ καὶ τὴν Πέμπτην αὐτήν… ὅτε ἀνοίγεται ἠρέμα τὸ παράθυρον καὶ ἡ καστανὴ τῷ ψιθυρίζει διὰ γλυκυτάτης φωνῆς:
— Αὔριον μόλις ἀνάψουν τὰ φῶτα.
Αὔριον! Χίλιοι διάβολοι ἂν συνεμάχουν δὲν θὰ τῇ ἐνέπνεον τὴν φρικώδη ταύτην συνέντευξιν. Ἡ δύσμοιρος! Ἀγνοεῖ
