[Δημώδης παροιμία]
Ἰωάννης Μ. Δαμβέργης ΥΠΑΡΧΟΥΣΙΝ ἄνθρωποι ἐξ ἐπαγγέλματος δυστυχεῖς. Ὁ ἥρως μου ἦτο τοιοῦτος.
Ἐὰν σᾶς ἀφηγεῖτο τὰ παθήματά του, αἱ τρίχες τῆς κεφαλῆς σας θά ἠγείροντο φρίττουσαι ἵνα τὸν παρατηρήσωσι καὶ αὐταὶ ἀπὸ κεφαλῆς μέχρι ποδῶν. Χρυσὸν νὰ ἤγγιζεν ἡ χείρ του θὰ μετεβάλλετο αὐθωρεὶ ὁ μὲν χρυσὸς εἰς ἄνθρακας ἡ δὲ χείρ του εἰς πυράγραν. Τριαντάφυλλον νὰ ὠσφραίνετο ἐπὶ ροδῆς θὰ τῷ ἐτύχαινε βεβαίως πέπερι εἰς τὸ βάθος καὶ θὰ ἐπταρνίζετο καταρώμενος.
Ὑπῆρχε μάλιστα μία ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος ὑπὲρ πᾶσαν ἄλλην ἀφιερωμένη εἰς τὴν δυστυχίαν του. Ἀπὸ τριῶν εἰκοσιτετραώρων τὴν προῃσθάνετο καὶ ψυχρὸς ἱδρὼς τὸν περιέρρεε. Τὴν τετάρτην κατελαμβάνετο ὑπὸ ἀνησυχίας. Τὴν Πέμπτην ὑπὸ ἀληθοῦς πυρετοῦ. Καὶ τὴν Παρασκευὴν, ἄϋπνος μὲ ὀφθαλμοὺς ἐξοιδηκότας, τρέμων ἀπὸ τῆς πρωΐας μέχρι τῆς ἑσπέρας ἀνέμενε.... τίς οἶδε, νέαν πάλιν δυστυχίαν, διότι αὕτη ἦτο ἡ ἡμέρα καθ’ ἣν ἡ ἀπαισία τύχη ἐτίθετο εἰς ἀγρίαν κατ’ αὐτοῦ καταδίωξιν.
Ἡ Παρασκευὴ ἦτο κυριολεκτικῶς ἡ κακή του ἡμέρα.
