τὸν θαυμασμὸν ἢ τὸν φθόνον ἄλλων ὁμοίων σου ὄντων. Πρὸς ἀπόκτησιν τοῦ παραδείσου τούτου ἓν μόνον σᾶς χρειάζεται, πλούσιος σύζυγος· ἀδιάφορον ἂν ᾖναι ἀμαθὴς, βάναυσος, ἐξηυτελισμένος, ἠλίθιος! Καὶ συναθροίζετε ὅλην τὴν πανοπλίαν σας πρὸς ἐκπόρθησιν τοιούτου συζύγου· τὰ ὡραιότερα τῶν βλεμμάτων σας, τὰ κομψότερα τῶν ἐνδυμάτων σας κεφάλαια καλλονῆς ἐξ ἧς ἐμπνέετε τοὺς ποιητὰς καὶ τοὺς ζωγράφους τιθέμενα ἐν ἐνεργείᾳ πρὸς κτῆσιν χρηματικῶν κεφαλαίων, πρὸς τὴν ἐντελεστέραν τῶν κερδοσκοπικῶν ἐπιχειρήσεων. Ἦσο κίβδηλον νόμισμα, Χάρις, καὶ ἔσπευσας ν’ ἀνταλλαχθῇς πρὸς τ’ ἀληθῆ νομίσματα τοῦ ἀνθρώπου τούτου εἰς τὸν βραχίονα τοῦ ὁποίου στηρίζεσαι. Ὕπαγε! ἐδολοφόνησας τήν τελευταίαν ἐλπίδα μου ἥτις μόνη αὐτὴ δὲν ἦτο εἰσέτι νεκρά.
Καὶ ἔφυγον κλαίων καί ἐρρίφθην ἐπὶ καθίσματος μονήρους τινὸς καφενείου, ἵνα δὲ κρύψω τὰ δάκρυά μου ἤγειρον πρὸ τοῦ προσώπου μου ἐρριμμένην τινὰ ἐκεῖ που ἐφημερίδα προσποιούμενος ὅτι ἀνεγίνωσκον.
Ἐν μέσῳ τῶν δακρύων μου παρετήρησα τότε ἐν αὐτῇ τυχαίως τὴν ἐξῆς εἴδησιν:
«Τὴν παρελθοῦσαν Κυριακήν ἐτελέσθησαν μετ’ ἐκτάκτου μεγαλοπρεπείας οἱ ἀρραβῶνες τοῦ ἡμετέρου πολυταλάντου συμπολίτου κ. Ζ.... μετὰ τῆς ἀληθῶς χαριτοβρύτου δεσποινίδος Χάριτος Α.... Τοῖς μνηστευθεῖσιν εὔχομαι ταχεῖαν στέψιν».
Τὴν αὐτὴν ἐκείνην ἑσπέραν ἀνεχώρουν διὰ τὸν περίπλουν τῆς Πελοποννήσου.
Ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης συνέβη τι ἐν ἐμοὶ παράδοξον. Πᾶσα καλλονὴ, πᾶσα πνευματικὴ λεγομένη ἔξαρσις διήγειρεν ἐν ἐμοὶ αἴσθημά τι τέως ἄγνωστον ὁμοιάζον πρὸς ἀποστροφὴν ἄλλα μεμιγμένην μετὰ δίψης τινὸς πρὸς σαρκασμὸν, πρὸς εἰρωνείαν, ἀφίνουσαν ὅμως ἐν ἐμοὶ πάντοτε βαθεῖαν ὀδύνην.
— Ψεύδεσαι, ἔλεγον πρὸς τὸ κάλλος τῆς ἀνατολῆς τοῦ ἡλίου· ὑπάρχεις κατὰ σύμπτωσιν καὶ ἐν ἀγνοίᾳ σου ἢ μᾶλλον δὲν ὑπάρχοις ποσῶς.
Ἡμέραν τινὰ ἐν τῷ ἀτμοπλοίῳ νεᾶνις δεκαοκταέτις, ἀφρόπλαστος, μὲ ἀθανάτους κυανοῦς βαθυχρόους ὀφθαλμοὺς, δι’ ἓν βλέμμα γλυκὺ τῶν ὁποίων ὁ Δάντης θὰ ἔγραφε νέαν «Θείαν Κωμῳδίαν», μὲ ἠτένισεν ὡς ἀτενίζει ἡ κόρη κατὰ πρώτην φορὰν ἐκεῖνον τοῦ ὁποίου τὸ βλέμμα εὐθὺς ἐξ ἀρχῆς ἐκυρίευσε τῆς καρδίας της.
Τῇ ἀνταπέδωκα τὸ πάθος τῶν βλεμμάτων, τῇ ὑπέθαλψα τὴν χιμαιρικὴν ἰδέαν ὅτι ἡ καλλονή της μ’ ἔθελγε καὶ νύκτα τινα σε-
