ἐτῶν, ἀποφασίσαντες τέλος πάντων νὰ νυμφευθῶσιν ἐξέρχονται εἰς περίπατον μετὰ τῆς νύμφης ἔχοντες βεβαμμένην τὴν κόμην καὶ τοὺς μύστακας καὶ ἐπιτηδευόμενοι κομψότητα τρόπων καὶ νεότητα ἀποῦσαν, ἀρεσκόμενοι δὲ ἰδίως εἰς τὸ νὰ ὁδηγῶσι τὴν μνηστὴν αὐτῶν δι’ ὁδῶν ἐξ ὧν νὰ φαίνωνται τὰ κτήματά των, διότι ἐν τούτῳ μόνῳ δύνανται νὰ ἔχωσι σημασίαν τινα παρ’ αὐτῇ.
Ὄπισθεν τοῦ ζεύγους τούτου ἤρχοντο ὁ πατὴρ καὶ ἡ μήτηρ τῆς Χάριτος ὡς καὶ γραῖα τις ρικνὴ, φέρουσα μέλαιναν μεταξωτὴν ἐσθῆτα μετ’ ἁλύσεως ὡρολογίου καὶ μανδήλιον ἐπὶ τῆς κεφαλῆς, φαινομένη δὲ ἐν τοιαύτῃ ἀναρμοσίᾳ πρὸς τὰ ἐνδύματα, ἐντὸς τῶν ὁποίων ἐβάδιζεν, ὡσανεὶ τὰ ἐφόρεσεν μόνον ὅπως μεταφέρῃ αὐτὰ ἀπὸ τόπου τινὸς εἰς ἕτερον. Ἦτο βεβαίως ἡ μήτηρ τοῦ ἀνδρὸς ἐκείνου.
Ἡ ὅλη αὕτη παράστασις ἔσχεν ἐπ’ ἐμοῦ τοιοῦτον ἀποτέλεσμα, ὥστε μοὶ ἐφάνη ὅτι ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἐκοιμώμην παράδοξόν τινα ὕπνον καὶ ὅτι κλονισμὸς χιλίων κεραυνῶν ὁμοῦ καὶ συγχρόνως ἐνσκηψάντων ἐντός μου μὲ ἀφύπνισεν εἰς ἀποτρόπαιον πραγματικότητα.
Ὁ ἀνὴρ ἐκεῖνος ἦτο βεβαίως μνηστὴρ τῆς Χάριτος, τίς οἶδεν! ἴσως ὁ σύζυγος αὐτῆς, ἡ δὲ Χάρις δὲν μὲ ἠγάπα πλέον.
Αἴσθημά τι πρωτοφανές, ὀδυνηρότατον ἐκυρίευσεν ἐν ἐμοὶ τῶν πάντων καὶ ὁ ἀρχαῖός μου ἔρως, ὁ τέως καθεύδων ἐν ἐμοὶ, ἀνετινάχθη σύσσωμος, γιγάντειος τώρα πλέον κολοσσὸς καὶ συμπαρέσυρε καὶ διεσκόρπισεν ἐν ἐμοὶ τὰ πάντα, φιλοσοφίαν, κρίσιν, ὑλισμὸν, σύμπασαν τὴν ἐπιστημονικὴν ἀποσκευήν μου καὶ συνέτριψε ταῦτα πάντα ὡς ἑκατὸν βόμβαι δυναμίτιδος ἐκραγεῖσαι ἐν μέσῳ ὑελοπωλείου.
Τίς ἦτο ἡ ψυχολογική μου ἐκείνη κατάστασις καὶ πῶς ἠδύνατο νὰ ἐξηγηθῇ διὰ τῶν ὑλιστικῶν μου θεωριῶν; Οὐδὲ κἂν ἐσκέφθην νὰ τὴν ἐξηγήσω. Κρατήσατε ἐνώπιον τοῦ ἐκ δίψης καιομένου ἐν τῇ Σαχάρᾳ ὁδοιπόρου ποτήριον ὕδατος ψυχροῦ καὶ ζητήσατε νὰ τῷ ἐξηγήσετε τί εἶναι χημικῶς τὸ ὕδωρ καὶ ἐκ πόσων μερῶν ὀξυγόνου καὶ ὑδρογόνου σύγκειται. Θὰ σᾶς ἀκούσῃ;
Τὴν ἔβλεπον ἀπομακρυνομένη, βαδίζουσαν ἐλαφρῶς ἐπιχαρίτως ὡς ἄλλοτε ἐπὶ τοῦ βραχίονός μου, καὶ διήρχοντο ἐν τῇ κεφαλῇ μου αἱ σκέψεις ὡσεὶ αὐτομάτως.
— Εἶσαι τώρα εὐτυχὴς ἐσκεπτόμην παρατηρῶν αὐτήν· ἀπέκτησας ὅ,τι ἐπόθεις, ἕνα σύζυγον· τὸ ἰδανικὸν πάσης κόρης, τοῦ εἴδους σου, ἥτις ποθεῖ νὰ εἰσέλθῃ εἰς τὸν κόσμον ἔγγαμος γυνὴ μετὰ φορτίου κοσμημάτων, ἐσθήτων, ἐπίπλων, πλούτου καὶ ὅλης ἐκείνης τῆς μηδαμινῆς ἐλεεινότητος, ἥτις προσελκύει τὰ βλέμματα,
