μους συναπτομένων καὶ ἀναφυομένων ἐκ τοῦ χώματος καὶ τῆς ἰλύος· ὅτι τὸ δάκρυ εἶναι ὑγρόν τι ἁλμυρὸν ἐκκρινόμενον ἐκ τῶν ἀδένων τοῦ ὀφθαλμοῦ ὡς ὁ ἱδρὼς ἐκ τοῦ σώματος ἕνεκεν ἐξωτερικῆς τινος ἢ ἐσωτερικῆς αἰτίας ἐπενεργούσης ἐπὶ τοῦ σώματος ἡμῶν· ὅτι ἡ ὀπτικὴ ἐξηγεῖ τὰ φαινόμενα τοῦ φωτὸς ἐν τῇ ἀνατολῇ τοῦ ἡλίου· ὅτι ἡ σελήνη οὐδὲν ἄλλο εἶναι εἰμὴ ψυχρά τις σφαιρικὴ μάζα ἄψυχος καὶ ἠλιθία καὶ ὅτι πέραν τοῦ τάφου ὑπάρχει τὸ ἄπειρον μηδέν. Πίστευσον, φίλτατε, ὅτι ὁ βίος εἶναι πάλη ἀδιάλειπτος καὶ ὅτι ἐκεῖνος μόνος εἶναι νικητὴς ὅστις κατώρθωσε θεμιτῶς ἢ ἀθεμίτως, ἀδιάφορον, νὰ ὑποδουλώσῃ τοὺς ἄλλους εἰς ἑαυτὸν διὰ τοῦ πλούτου, διὰ τῆς πολιτικῆς ἰσχύος καὶ διὰ τῆς ὑπεροχῆς νοὸς πρακτικοῦ. Ἔσο πλούσιος, ἔσο ἰσχυρὸς καὶ θὰ ἰδῇς ὅτι θὰ ἔχῃς πάντοτε δίκαιον παρὰ τοῖς ἀνθρώποις. Πίστευσόν με· παῦσον νὰ στιχουργῇς, διδάχθητι τὴν ἐπιστήμην τοῦ βίου, καὶ μὴ ψάλλῃς πλέον.
Οἱ ἀπηνέστεροι τῶν φίλων μου μὲ ἐχλεύαζον.
— Καλημέρα, Λαμαρτῖνε, ἐφώνουν πρὸς ἐμὲ διαβαίνοντα, πῶς ἐπέρασεν ἀπόψε ἡ Σελήνη εἰς τὴν ὑγείαν της;
Ἤκουον ταῦτα ὡς ραπίσματα καταφερόμενα μετὰ τῆς μεγαλειτέρας ἀναιδείας ἀλλὰ καὶ πεποιθήσεως κατὰ τῶν ἱεροτέρων τῆς θρησκείας μου πραγμάτων καὶ ἔφευγον ἔξω φρενῶν μακρὰν τῆς πόλεως, εἰς τὴν ἐξοχὴν, καὶ ἐκεῖ ἐν τῇ σιγῇ καὶ τῇ μονώσει ἀνέπνεον, βλέπων δὲ τὴν περὶ ἐμὲ καλλονὴν τῆς ἐξοχῆς, τῶν ἀνθέων, τοῦ οὐρανοῦ ἐψιθύριζον ἀνασύρων ἀπὸ τοῦ βάθους τῆς ψυχῆς μου:
Μὲ λέγουν νὰ μὴ ψάλλω· ἀλλὰ μόνον
νὰ καταστέλλω πάντα μου παλμὸν
νὰ πνίγω εἰς τὸ στῆθός μου τὸν στόνον
νὰ κλαίω μὲ γελῶντα ὀφθαλμόν!
Θεέ μου τόσα δῶρα λοιπὸν μάτην
διέσπειρεν ὁ ἄπειρός σου νοῦς
τὴν καλλονὴν παντοῦ τὴν ὑπερτάτην
ὑπὸ τοὺς σαπφειρίνους οὐρανοὺς.
τὸν ἔρωτα, τὸ ρόδον, τὴν ἐλπίδα,
τῆς ἀηδόνος τ’ ᾆσμα τὸ ρεμβὸν,
παντοῦ τοῦ πνεύματός σου τὴν σφραγῖδα,
ἵνα σιγᾷ τὸ στῆθός μας βωβόν;
Ἔβλεπον πάντας τοὺς περὶ ἐμὲ ὁμοφρονοῦντας, τὴν δὲ ἀλήθειαν τῶν συμβουλῶν τῶν φίλων μου ἀποδεικνυομένην καθ’ ἑκάστην ἐν τῇ κοινωνίᾳ. Φεῦ!
