ὅτι κατὰ τὸ 1262 ἡ φήμη αὐτοῦ ὡς ἐξόχου πνεύματος ἦτο μεγάλη, διότι ὁ Ricordano Malespini σύγχρονός του, πραγματευόμενος περὶ τοῦ Ἀλφόνσου X τῆς Καστιλλίας μνημονεύει αὐτὸν πρέσβυν, ἀποσταλέντα ὑπὸ τῶν γουέλφων τῆς Φλωρεντίας ἵνα προκαλέσῃ τὴν βοήθειαν αὐτοῦ κατὰ τοῦ Μαμφρέδου· ὀνομάζει δ’ αὐτὸν ἄνδρα μεγαλόνουν (di grande senno). Κατὰ τὸ 1260 φεύγων ἐκ τῆς πατρίδος του ἦλθεν εἰς Παρισίους, ἔνθα ἐπὶ πολὺν χρόνον διέτριψε διδάσκων· ἐκεῖ δὲ μακρὰν τῆς πολιτικῆς ἀνεμοζάλης τῶν συγκρουομένων μερίδων τῶν γουέλφων καὶ γιβελίνων, οὐκ ὀλίγα ἐδημοσίευσε συγγράμματα. Ἐπανέκαμψεν εἰς Φλωρεντίαν, διότι κατὰ τὸ 1284 ἀναφέρεται σύνδικος τῆς φλωρεντινῆς κοινότητος, ἐν ἔτει δὲ 1294 ἀπέθανε. Κατὰ τὸν Ι. Βιλλάνην ὑπῆρξε «μέγας φιλόσοφος καὶ διδάσκαλος τῆς ρητορικῆς, ἔθηκε δὲ τὰς πρώτας βάσεις τῆς φλωρεντινῆς καλλιλογίας.» Τοὺς ὑπερβολικοὺς ἐπαίνους ἐμετρίασεν ὅμως ἡ κριτική (πρβ. Tiraboschi). Μεταξὺ τῶν συγγραμμάτων του τὸ σπουδαιότερον εἶνε ὁ θησαυρός του γραφεὶς εἰς γαλλικὴν γλῶσσαν (li Trhesors), εἶνε εἶδος ἐγκυκλοπαιδείας περιέχων μελέτας ἀναγομένας εἰς πάσας σχεδὸν τὰς ἐπιστήμας. Ἀλλ’ ἡ μεγαλειτέρα δόξα τοῦ Βρουνέττου Λατίνη, εἶνε, ὅτι ὑπῆρξεν ὁ διδάσκαλος τοῦ Δάντου, ὡς φανεροῦται ἐν τῇ XV ᾠδῇ τῆς Κολάσεως. Ὁ Δάντης μάλιστα πλείστους ἐπαίνους φιλοδωρεῖται αὐτῷ διὰ θαυμασίων στίχων.
Che in la mente m’ è fitta, ed or m’ accnora
La cara buona immagine paterna
Di voi, quando nel mondo ad ora ad ora
Mi ’nsegnavate come l’ uom s’ eterna.
Ἀλλὰ διατὶ ὁ μέγας τῆς Φλωρεντίας ποιητὴς ἐτοποθέτησε τὸν διδάσκαλόν του μεταξὺ τῶν παρὰ φύσιν
