μεγίστων εἰς πτωχὴν κόρην ἐπαίνων ὅταν ὑπὸ τὰ στέφανα, παρὰ νεαρόν τινα ἐργάτην, ἐν μέσῳ τῶν συγκινήσεων τοῦ γάμου, ἀκούσωσι γειτόνισσάν τινα νὰ ψιθυρίζῃ ὅτι τὴν προῖκά της τὴν ἔκαμε με τὸ βελόνι της.
Ἄλλαι, ἔτι εὐτυχέστεραι, ἔχουσιν ἱκανῶς εὐπόρους γονεῖς ἔχοντας ἰδίαν οἰκίαν καὶ κτήματα· ἀλλ’ αἱ μητέρες των στέλλουν αὐτὰς εἰς καλήν τινα μοδίστραν διὰ νὰ γείνωσιν οἰκοκυραί· διὰ νὰ μάθωσι νὰ κόπτωσι καὶ νὰ ῥάπτωσι — διὰ τῶν χειρῶν καὶ ὄχι διὰ τῆς γλώσσης — νὰ προσθέσουν καὶ κἄτι τι εἰς τὴν προῖκά των, διότι τὸ μηδὲν ἄγαν δὲν ἰσχύει ἐπὶ πολλῶν πραγμάτων ἰδίᾳ δ’ ἐπὶ προικός, νὰ γείνωσιν ἐπιδέξιαι, νὰ ἐξυπνήσουν· θεωροῦσι τὸ ῥαπτικὸν κατάστημα ὡς πρακτικόν τι κοινωνικὸν σχολεῖον.
Καὶ πράγματι ἀναπτύσσονται· μανθάνουσι νὰ ὁμιλῶσι καλλίτερον· ἐρχόμεναι εἰς συνάφειαν πρὸς τόσας κυρίας, εἰσερχόμεναι εἰς τόσας οἰκίας πρὸς δοκιμὴν φορέματος ἢ ἄλλην παραγγελίαν, βλέπουσιν, ἀκούουσιν, ἀποκτῶσι τὸ ἦθος ἐκεῖνο τῆς συμπεριφορᾶς τὸ τεχνητῶς ἁβρόφρον, προκριτότερον πάντως τῆς τραχείας ἀκαμψίας των.
Ἰδίᾳ ἐν τῇ κοινωνίᾳ ἡμῶν ἐν ᾗ ἡ κοινωνικὴ τάξις μορφοῦται συχνὰ ἐν τῷ χρηματοκιβωτίῳ, ἐν ᾗ ὁ πλοῦτος πολλάκις ἀργὰ ἐρχόμενος ἀνατινάσσει τινὰς ὅλως ἀπαρασκεύους εἰς τὴν ἀριστοκρατίαν καὶ ἀναγκάζει αὐτοὺς νὰ μάθωσι κατεσπευσμένως ὅσα προφθάσωσι, διατί νὰ μὴ μιμῶνται καὶ παρῳδῶσι πολλάκις τὴν καλὴν συμπεριφορὰν καὶ αἱ ῥάπτριαι ὡς τόσαι ἄλλαι; Μανθάνωσι λοιπὸν νὰ κυκλοφορῶσι τὰ ψευδῆ τῶν προσαγορεύσεων νομίσματα, νὰ ἐνδύωνται κομψότατα γνωρίζουσαι ἐκ στήθους ὅλην τὴν ξενικὴν τοῦ συρμοῦ φρασεολογίαν καὶ τὰς γαρνιτούρας καὶ τοὺς πλισέδες καὶ τὰ βολὰν καὶ τόσα ἄλλα πληροῦντα τὸ στόμα καὶ τὴν κεφαλὴν τόσων δεσποινῶν καὶ δεσποινίδων!
Ἀναπτύσσονται λοιπόν· ἡ δ’ ἀνάπτυξις αὐτῶν ἔχει τὸ καλὸν ὅτε εἶνε μεταδοτική· ἅπασα ἡ οἰκογένεια αἰσθάνεται τὴν ἐπίδρασιν αὐτῆς· αἱ νεαραὶ κόραι ἀπαλύνουσι κατὰ μικρὸν τὴν τραχεῖαν ἐπιδερμίδα τῆς ἰθαγενοῦς Πλακιώτισσας· ἐνδύουσι
