πατρίδα ἔχοντες τὴν Νεφελοκοκκυγίαν. Οἱ Ἕλληνες γνωρίζουσι τόσον τὰς Ἑλληνικὰς χώρας, ὅσον ἡμεῖς οἱ Πελαργοὶ τὴν Σιβηρίαν. Καὶ ὁ τύπος τῆς Ἑλλάδος εἶναι πιστὸς τύπος τῆς Ἑλλάδος.
Εἶχον δίκαιον ἢ ὄχι λυπούμενοι ὅτι δὲν ἔχομεν δάκρυα;
Ἡ Ἑλλὰς θὰ ἦτο ἰσχυρὰ καὶ σεβαστή, ἄν, ὅπως οἱ ἁπανταχοῦ κατὰ μέρος Ἕλληνες εἶναι ἐμφύτως ἡνωμένοι διὰ τῶν αὐτῶν αἰσθημάτων καὶ τῶν αὐτῶν πόθων, συνήνουν αὐτοὺς πρὸς σκόπιμον ἐνέργειαν κεφαλαὶ ἰσχυραὶ καὶ χεῖρες ἰσχυραί. Οἱ ἄλλοι λαοί, διὰ νὰ πολεμήσωσι τοὺς ἐχθροὺς αὐτῶν, πρέπει νὰ πέμψωσι στρατὸν εἰς τὴν χώραν τῶν πολεμίων· οἱ Ἕλληνες ἔχουσι στρατιὰς μυριάνδρους εἰς τοὺς κόλπους τῶν ἐχθρῶν των. Καὶ ὅμως δὲν γνωρίζουσι νὰ χρησιμοποιήσωσι τὰς δυνάμεις των ταύτας. Ὅταν μάθωσι, τότε θὰ συντελεσθῇ ἡ Ἑλληνικὴ ἑνότης.
Ὁ ῥήτωρ ἤθελε νὰ ἐξακολουθήσῃ· ἀλλ’ αἴφνης νέφος μέλαν ἐφάνη πρὸς ἀνατολάς. Οἱ Πελαργοὶ ὅλοι ἔστρεψαν πρὸς αὐτὸ τὰ βλέμματα. Ἦτο νέφος ἀκρίδων ἁδρῶν. Ὁ λόγος τοῦ ῥήτορος εἶχεν ἀνοίξῃ τὴν ὄρεξιν τῶν Πελαργῶν. Αἱ καταστρεπτικαὶ ἀκρίδες ἤρχοντο ὡς πρόγευμα εὐπρόσδεκτον. Ἅπαντες λοιπὸν κτυποῦντες τὰς πτέρυγας καὶ ἀπωθοῦντες τὸ ἔδαφος διὰ τῶν ποδῶν ὥρμησαν πρὸς τὰς ἀκρίδας καταδιώκοντες καὶ καταβροχθίζοντες αὐτάς.
Μήπως δὲν ἔχουσι καὶ οἱ Ἕλληνες τὰς ἀκρίδας των;
