καὶ ’στῶν μεγάλων σου ματιῶν τὸ κοφτερὸ λεπίδι·
’στοῦ λαμπεροῦ μετώπου σου τὴν ἄβρετη ἀσπράδα,
’στὴ νύχτα πὤχεις ’σ τὰ μαλλιὰ, κι’-ἀκόμα μιὰ-’στὸ φρύδι,
ποῦ διώχνει ἀπ’ τὰ μάτιά μου τοῦ ὕπνου τὴ γλυκάδα,
κ’ εἴτε μ’ ἀρνιέται ἄσπλαχνα ἢ μοῦ γελᾷ μὲ νάζι,
τὴν θέλησί μου τὴ φτωχὴ ’σὰν σκλάβα τὴν προστάζει·
Ὁρκίζομαι ’στὰ πεταχτὰ σγουρά σου π’ ἀνεμίζουνε
καὶ γλύκα μέσ’τὰ στήθια μου καὶ ἀγάπη μὲ γεμίζουνε·
’στὸ μάγουλό σου, ὁλόδροσο τριανταφυλλιᾶς λουλοῦδι,
καὶ ’στὸ ξανθὸ νειογέννητο μετάξινό του χνοῦδι·
’στῶν γελαστῶν, ’σὰν τοῦ παιδιοῦ, χειλιῶν σου τὸ ρουμπίνι,
καὶ ’στὰ μικρὰ δοντάκια σου-γλυφτὸ μαργαριτάρι·
σ’τὴν εὐωδιὰ τὴν μύριανθη ποῦ ἡ πνοή σου χύνει,
καὶ σ’τὸ κρασὶ, ’στὴ ζάχαρι ποῦ ἡ γλῶσσα σου τρατάρει.
Ὁρκίζομαι σ’τὸν ἄσπρο σου λαιμὸ, γιομᾶτο χιόνι,
καὶ σ’τὸ γραμμένο μπόϊσου-καλάμι ποῦ λιγιέται·
σ’τὰ μῆλα ποῦ τὸ στῆθός σου τ’ἀφρόπλαστο σηκώνει,
κι’ ὁποῦ καὶ μέσ’ τὸν ὕπνο του κανένας συλλογιέται·
Ὁρκίζομαι ’στὸ δέρμα σου γλυκόπιαστο μετάξι....
Ἀλλ’ ὅλα ταῦτα, ἐν τόσῳ πλουσίᾳ εἰς ἐπίνειαν καὶ λεπτουργίαν περιβολῇ, θὰ ἦσαν ἀσύμφωνα πρὸς τὸ περιέχον ὁλόγυρα, ὅπως ἐν ἀρχῇ ἐσκιαγραφήθη. Δὲν παίζει τις βιολίον εἰς τόνον ἐλιγμώδη καὶ δύσληπτον «Οὐγγενότων», ἐκεῖ ὅπου δὲν ἀπαιτεῖται ἢ ἁπλοῦς σκοπὸς εἰς ἦχον χαμηλὸν μπουζουκιοῦ. Μία δὲ τοιαύτη σκηνὴ θὰ ὑπενθύμιζε παραπλησίαν ἀγροτῶν Λακώνων εἴτε Θεσσαλῶν, ἐνωτιζομένων ἐν αἰνιγματώδει στάσει τῶν ἀρχαίων ρήσεων τοῦ Αἰσχύλου ἢ τοῦ Σοφοκλέους. Καὶ, ἀφοῦ ἐν τῷ συγχρόνῳ αὐτοῦ βίῳ ὁ ἀθηναῖος φοιτητὴς καὶ καθηγητὴς καὶ ἐπιστήμων ἀκροᾶται τούτων εἰς τὰ Ὀλύμπια τῆς σήμερον ἐν μεταφράσει, αἴ!.. τὸ τεῖνον πρὸς τὴν κωμικότητα συμπέρασμα ἐν τῇ ἄλλῃ περιπτώσει, ὑποθέτω, ἀνακύπτει ἀφ’ ἑαυτοῦ.
Ἀλλ’ οὐχ ἧττον, κ’ ἐν τοῖς ὑποδεεστέροις τούτοις ἔτι καὶ ὑφ’ ἁπλουστέραν μορφὴν ἔργοις, τὰ ὁποῖα φιλεῖ ἐλαφρὰ ἀκόμη ἔστω περσικῆς ποιήσεως πνοὴ, ἀναφαίνεται κατὰ τὴν ἐκτύλιξίν των ἡ ὑπεροχὴ, ἐν συγκρίσει πρὸς τὰ ἄλλα, τὰ ἰθαγενῆ, τὰ τουρκικά. Τὸ αἴσθημα τότε διαχύνεται θερμότερον, μᾶλλον
