καϋμένος, πίνει, πίνει κ’ ἔτζι, σβύνοντας βαθειὰ ἐκεῖνον, σβύνει καὶ αὐτός!..
Ἄλλοτ’ ἐξυμνεῖται ἡ ἀνδρεία· ὁ μεγάλος ἥρως εἶναι ὁ Κιόρογλους· ἥρως τῶν βουνῶν καὶ τῶν δρυμώνων· παλλικάρι ἄτρομον μ’ αἴγλην λαμπερὰν ἁρματωλοῦ ἢ Κλέπτου· τρέμουσιν ἐμπρός του οἱ Δερεβέηδες, καὶ τὸν ψάλλ’ ἡ Μοῦσα μυριόστομος. Ἡ Ἀνατολὴ τὸν ἔχει τίτλον, δόξαν της· καὶ ὁπόταν οὗτος θνήσκει, ἄπελπις σιγᾷ ἐκείνη ἐκ τοῦ πόνου καὶ ἐκχύνεται εἰς δάκρυα.
Διὰ τοῦτο τὸ ἐνδιαφέρον ἐδῶ πρόκειται θερμότερον. Ἐνοκλάζουν πλεῖστοι γύρω ὀρεσίβιοι, μὲ μορφὰς τραχείας καὶ μὲ ἓν συναίσθημα μᾶλλον παντὸς ἄλλον ἀναπεπτυγμένου: τὴν παλληκαριά. Εἶναι ἡ εὐχάριστος χορδή των· καὶ ἡ προσοχὴ ἐντείνεται ἐκ τούτου ἰσχυρότερον, καὶ τὸ ὄμμα ἀπαστράπτει ζωηρῶς, καὶ ἀπὸ τῶν ἀφώνων των χειλέων, εἰς τὸ τέλος, εἷς ἠχώδης ἐπινεύσεως μορμυρισμὸς κυματίζει μέσον τῆς σιγῆς ἠρέμα ὅπως ὕμνος, ὡς εὐχή…
Ἔχουσι διττὴν πηγὴν δὲ ὅλ’ αὐτὰ τὰ ἔργα: τὴν Μνήμην ἢ τὴν Ἔμπνευσιν· ἐπειδὴ πολλὰ συνήθως αὐτοσχεδιάζονται. Οἱ ὑποκριταὶ συνενοῦσιν οὕτω καὶ τοῦ ποιητοῦ τὴν ἰδιότητα· Τρουβαδοῦροι νεωτέρας ἐποχῆς ἢ Σαιξπῆροι ἢ Μολιέροι ἐν μικρογραφίᾳ. Ὁ βαθμὸς τῆς ἐκτιμήσεως δὲ τότε ἐπαυξάνει. Ἡ ἀπό τινος χωρίου πάροδος των προσλαμβάνει σημασίαν γεγονότος — ὅπως παρ’ ἡμῖν συμβαίνει κατὰ τὴν ἐμφάνισιν ἀνωτέρων ἀξιώσεων θιάσου. Τινὲς τούτων ἐπιμένουσιν ἁπλῶς μόνον εἰς τὸ ἆσμα, ἄνευ πλέον ἀπαιτήσεων δραματικῶν. Καὶ προβάλλει τότε ἀρκετὰ περίεργος ἐν πρωτοτυπίᾳ ἡ συνάντησις δύο ἀνταξίων ἀντιπάλων. Χάριν ταύτης ἔστιν ὅτε ὀργανίζονται μακραὶ πεζοπορίαι καὶ ταξείδια ἐπὶ τοῦ ἑνὸς, ὅταν διὰ στόματος ἡ φήμη διαδόσῃ κανὲν νέον ἄλλου ὄνομα, διαπρέπον ἐν ποιήσει καὶ ἀξίᾳ. Ἡ φωνὴ τῆς δόξης, τοῦ ἐγωϊσμοῦ ἠλεκτρίζει ἔνδοθεν τὰ στήθη ἐν αὐτεκτιμήσει κ’ ἐξωθεῖ αὐτὸν εἰς πάλην, εἰς ἀγῶνα, ὅπως τοὺς ἀρχαίους ποιητάς. Εἶναι δὲ παράδοξος καὶ πεισματώδης ὁ πνευματικὸς αὐτὸς ἀγών. Διαρκεῖ ἐφ’ ὥρας ἐν ἀκινησίᾳ, ἐφ’ ἡμέρας ἔστιν ὅτε, μετ’ ἀναψυχήν. Ὅλη τοῦ νοὸς ἡ δύναμις συγκεντροῦται τότε, ἐπιτείνεται· καὶ ἐκχύνονται
