Παναγ. Συνοδινὸς
Τιναξ’ Ἑλλὰς τὴν χαίτην σου,
στολίσου τ’ ἅρματά σου
Νὰ τραγουδήσ’ ἡ σάλπιγγα
σἃν πρῶτα τ’ ὄνομά σου.
Ζώσου τοῦ Σιάμη τὸ σπαθὶ,
τοῦ Διάκου τὸ σιλάχι,
Νὰ σὲ γνωρίσουν νὰ σειστοῦν
τῆς Κιάφας σου οἱ βράχοι.
Νὰ κατεβάσ’ ἡ Ὄσσα σου
τῆς νίκης τὸν ἀγέρα,
Νὰ θυμηθοῦν τὰ νειάτα σου
τὰ ἔθνη πέρα, πέρα.
Ὁ Γρίβας εἰς τὸ Κουσουλειὸ, ὁ Γάτσος ’στὰ Βιτώλια,
Σὲ καρτεροῦν μ’ ἀφράγγετα ’στὰ χέρια τους πιστόλια.
Ἡ κλεφτουριὰ ’στὸν Κίσσαβο κ’ ἀπὸ τὸν Ψηλορίτη,
Δυὼ λάμψες ἀπὸ μιὰ φωτιὰ, μὲ τὸν Κριάρ’ ἡ Κρήτη.
Ἡ Κρήτη.... σἂν τὸν ἔλατο ποῦ τρέφεται ’στὸ χιόνι,
’Σ τὸ παγωμένο αἷμά της πλαταίνει καὶ στοιχειώνει.
Ἀνέβασέ την Κόρακα εἰς τὰ λευκὰ βουνά σου,
Καὶ φόρεσέ της θώρακα τὰ μαγικὰ φτερά σου,
Κι’ ὅταν ριχθῇ ἀπάνου της ἡ ἄπιστη Ἀλβιώνη,
Νὰ ζωντανέψ’ ἡ Πάργα μας ’στ’ ἀχόρταγ’ ἅρματά σου.
Στήσου καϊμένε Σίφακα ’στὸ ἄνοιγμα τῆς Σούδας,
Νὰ γκρεμιστῇ ἐπάνω σου τοῦ κόσμου ὁ Ἰούδας.
