Ἀλλ’ ἐξ αὐτῆς ξηρᾶς, ἰδού, ἀκμαῖος αἴρεται βλαστός,
καὶ ὑπὸ θάλλον φύλλωμα καλύπτει θάμνον εὐανθῆ.
Μακραίων αὐτοῖς ἄνθησις καὶ καρποφόρος νὰ δοθῇ
τοῖς εὔχομαι, βίος χρυσοῦς πασῶν εὐλογιῶν μεστός.
Καὶ τὴν εὐδαιμονίαν των κοινὴν ὁ χρόνος κλώθων,
νὰ ἐνυφαίνῃ ἔρωτα καὶ σύμπνοιαν διηνεκῆ
εἰς πλήρωσιν ἁπάντων των τῶν ἀμοιβαίων πόθων.
Ἡ πρόνοια πᾶν βῆμά των ἐπὶ τῆς γῆς ἃς διοικῇ,
κ’ ἔστω τοῦ βίου ἔμπειρος ὁδοποιὸς ὁ Ὄθων,
ὁ δ’ ἄγγελος ὁ τὴν ὁδὸν στολίζων, ἡ Ἀγγελική.
Ἀφήνω τὴν ὁμήγυριν τῶν συγγενῶν, τῶν φίλων,
τὴν στέγην τὴν φιλόξενον, νεοστεφῆ τὸν θάλαμον,
καὶ καταλείπω δύσθυμος τὸν χρυσοῤῥόαν Νεῖλον,
τὸ γένος εἰς τὴν κοίτην του φθονῶν τῶν κροκοδείλων,
τὸν φοίνικα τῆς ὄχθης του καὶ τὸ ζαχαρακάλαμον.
Εἰς τὴν Ἑλλάδ’ ἀπέρχομαι. Δὲν εἶπα τοῦτο σκώπτων.
Μὴ δὲν ἀπήντησα κ’ ἐδὼ Ἑλληνισμὸν ἀκμαῖον,
καὶ τῶν Ἀράβων μεταξύ, Φελλάχων, Μαύρων, Κόπτων,
ὁ Ἕλλην δὲν σεμνύνεται προέχων καὶ προκόπτων;
Κ’ ἐδὼ Ἑλλάδα χαιρετῶ, τὴν γῆν τῶν Πτολεμαίων.
Ἀλλὰ ν’ ἀπέλθω πέπρωται· κ’ εὐχὰς ἐκπέμπω τῷ Θεῷ
ἵνα τῇ ποίμνῃ τῶν ἐδὼ Ἑλλήνων δαψιλεύσῃ
ὅτ’ ἡ καρδία των ποθεῖ· τῷ δὲ φιλτάτῳ μοι υἱῷ
καὶ τῇ γλυκείᾳ νύμφῃ του καὶ τοῖς αὐτοῖς γονεῦσι
βίον μακρὸν καὶ ὄλβιον καὶ τ’ ἀγαθὰ τοῦ Φαραῶ.
