.jpg)
Σπυρίδων ΜηλιαράκηςΘα φανῇ ἴσως παράδοξον εἰς τοὺς ἀναγνώστας τοῦ Ἡμερολογίου, ὅτι τὸ κοινότερον καὶ ἀγαπητότερον τῶν φυτῶν παρ’ ἡμῖν, ὁ βασιλικὸς, ὁ ἁπανταχοῦ τῆς Ἑλλάδος ἀπ’ οὐδεμιᾶς οἰκίας ἐλλείπων, τὸ πρόχειρον τοῦτο φιλοφρονητικὸν μέσον τῶν νεανίδων καὶ τῶν ὑπάνδρων, τὸ χρήσιμον καὶ εἰς θρησκευτικοὺς ἔτι σκοποὺς ἐν καιρῷ τοῦ ἁγιάσματος καὶ κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Σταυροῦ, δὲν εἶναι φυτὸν ἑλληνικόν.
Ὅπως πολλὰ ἄλλα φυτὰ καὶ ὁ βασιλικὸς ἦλθεν εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐκ τῆς νοτίου Ἀσίας ἀπὸ τῶν ἀρχαιοτάτων χρόνων, διεδόθη δὲ ταχέως τόσον πολὺ ὥστε κατήντησε φυτὸν ἰθαγενὲς, δυνάμεθα δὲ νὰ εἴπωμεν ὅτι ἐντελῶς ἤλλαξεν ἐθνικότητα.
Πότε ἦλθεν εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν δυνάμεθα νὰ ὁρίσωμεν, ὅπως ἐπίσης ἀκριβῶς ἀγνοοῦμεν τὸν χρόνον τῆς εἰσαγωγῆς καὶ πλήθους ἄλλων φυτῶν, οἷον τῆς ἐλαίας, τοῦ κρομμύου, τῆς ἀγάβης κτλ. Συγγραφεύς τις ἀναφέρει ὅτι ὁ βασιλικὸς εἰσήχθη εἰς τὴν Εὐρώπην κατὰ τὸ ἔτος 1548. Ὑποθέτομεν ὅτι ἐννοεῖ ὅτι εἰσήχθη εἰς τὴν λοιπὴν Εὐρώπην, διότι τοῦ βασιλικοῦ μνημονεύει ὁ Ἱπποκράτης, ἀποκαλῶν αὐτὸν Ὤκιμον, ὁ Θεόφραστος, ὁ Κέλσος, ὁ Διοσκουρίδης, ὁ Γαληνὸς καὶ ἄλλοι.
