χουσιν ὅμως ἄνθρωποι ἐπιστήμονες, οἵτινες δι’ ἐνδελεχοῦς μελέτης κατορθοῦσιν ἐπὶ τέλους νὰ διαλευκάνωσι τινὰ τούτων· ἀλλὰ τὴν καρδίαν τῆς γυναικὸς τίς ποτε σοφὸς θὰ δυνηθῇ ν’ ἀναλύσῃ, ὅπως διακριβώσῃ ἐκ τίνων σύγκειται συστατικῶν. Εἶνε βόρβορος; εἶνε ἡλιακὴ ἀκτίς; εἶνε κρᾶμά τι ἐξ ἀμφοτέρων; εἶνε τοῦ ρόδου ἡ εὐωδία ἢ τῆς νυκτερίδος τὸ πτερόν;
Ὑπὸ τοιούτων ἐμφορούμενος σκέψεων κατέπεπτεν ἡσύχως τὴν ὀργήν του ὁ κ. Βάσαλος καὶ εἰς τὸν θεὸν τὰς ἐλπίδας αὑτοῦ ἀναθεὶς ἀνέμενε τὴν τέλεσιν θαύματος.
Ἦτο ἀδύνατον νὰ μὴ παρεκτραπῇ ὁ Μεντζιφόλας. Ὅσον καὶ ἂν τὸν συνεκράτει ὁ ἔρως κατὰ τὰς πρώτας στιγμάς, μετὰ τὰς συνήθεις ἐν ἐρωτικαῖς συνεντέξευσι διαχύσεις θὰ ὑπερενίκα τὸ ἄγροικον αὐτοῦ ἦθος καὶ φανταζόμενος ὅτι εὐφυολογεῖ θὰ ἔλεγε βδελυρὰν τινα λέξιν, ἐξ ἐκείνων αἵτινες ἦσαν συνηθέσταται αὐτῷ. Καὶ θὰ ἔβλεπε τότε ἡ Φαιναρέτη, ἡ λεπτοφυὴς γυνή, πῶς ἠπατήθη· καὶ βεβαίως θ’ ἀπεμακρύνετο αὐτοῦ διὰ παντός. Ὤ, μετὰ πόσης ἀγάπης τότε θὰ τὴν ἐνηγκαλίζετο, διότι ὅσα ὑφίστατο κεκρυμμένος ἐν τοῖς θάμνοις, ὅλα, ὅλα εἰς ἀγάπην μετετρέποντο, εἰς ἀγάπην ἐντεινομένην τεραστίως.
Αἴφνης, ἐνῷ ἀνέμενε καραδοκῶν τὸ θαῦμα, βλέπει τὸν Μεντζιφόλαν ὠχριῶντα καὶ ἐγειρόμενον ὅπως ἀπέλθῃ, βλέπει, φρικτὸν εἰπεῖν, καὶ ὁρᾷν καὶ ἀκούειν, τὴν Φαιναρέτην καταβάλλουσαν πᾶσαν προσπάθειαν, ὅπως τὸν κρατήσῃ. Ἐκεῖνον παλαίοντα σχεδὸν ἵνα διαφύγῃ τὸν ἐναγκαλισμόν της, αὐτὴν ὡς λυσσῶσαν μαινάδα προσκολλωμένην ἐπ’ αὐτοῦ καὶ μυρίους λόγους ἔρωτος ἐν τελείᾳ τῶν φρενῶν παρακοπῇ ψιθυρίζουσαν, βλέπει ἓν σῶμα πλέον, καὶ πᾶσα ἐλπὶς δι’ αὐτὸν ἀφίπταται, διότι ἐννοεῖ ὅτι ὁ ἔρως τῆς Φαιναρέτης εἶνε βάκχης ἔρως.
Ἠγέρθη τότε ἄπελπις ὅπως φύγῃ μακρὰν τῆς ἀπαισίας σκηνῆς, ἧς ἐγένετο μάρτυς, τὸ μῖσος μόνον τρέφων ἐν τῇ καρδίᾳ κατὰ τῆς γυναικὸς αὐτῆς, δέν εἶχεν ὅμως προχωρήσει τρία βήματα καὶ ἀκούει τὴν σπαρακτικὴν τῆς Φαιναρέτης φωνήν, ἐνῷ συγχρόνως δυσωδία, ὀσμὴ σηπεδονώδης, ἀνεδίδετο ἐκ τῆς σκιάδος. Κύπτει καὶ βλέπει τότε τὴν μὲν Φαιναρέτην φεύγουσαν δρομαίως καὶ τὴν ρίνα διὰ τοῦ μανδυλίου ἀποφράττουσαν, τὸν δὲ Μεντζιφόλαν κάτωχρον καὶ πελιδνὸν κρυπτόμενον ὄπισθεν τῶν θάμνων.
Ἐνεὸς, μὴ γνωρίζων τί συνέβαινε, φοβούμενος μὲ ἐπηκολούθησε δυστύχημά τι, ἐμφανίζεται πρὸ τῆς Φαιναρέτης.
Η κυρια Παλινουδη πίπτουσα εἰς τὴν ἀγκάλην αὐτοῦ. — Ἄ, τὸν ἄθλιον!…
Βασαλοσ ἐμβρόντητος. — Τὶ τρέχει, Φαιναρέτη;
