Ἀνδρ. Λασκαράτος ἐν ἈργοστολίῳΟ ἀδιάκριτος, ἀπαντῶνταςσε στὸ δρόμο, σοῦ πέρνει τὸ ἄνθος ὁποῦ βαστᾷς, καὶ τὸ κάνει ’δικότου· ὑποθέτοντάςσου εὐχαρίστηση μεγάλη νὰ δώσῃς τὸ ἄνθοςσου εἰς ὑποκείμενον ὡς τὸ ἐδικόντου. Κατ’ αὐτὸν, εἶν’ ἐκείνη μία τιμὴ ποῦ σοῦ κάνει. Ἀλλὰ, ’μπορεῖ καὶ νὰ μὴν ἐννοῇ μήτε τόσο· καὶ μόνον τοῦ ἀρέσει τὸ ἄνθοςσου.
Ἐμβαίνει στὴ συναναστροφὴ μὲ πάταγον, καὶ ἀρχίζει ὁμιλίαν, ἀδιαφορῶντας ἂν ἦτον πρωτήτερα ἀρχηνημένη ἄλλη. Ἐνδέχεται δὲ νὰ φέρῃ ἐμπρὸς καὶ ὁμιλίες ἀνάρμοστες, εἰς τὴν παρουσίαν μάλιστα Κυριῶν καὶ Δεσποινίδων.
Ἀντισκόβει ὅλους διὰ νὰ ’μιλήσῃ αὐτός. Ἀλλ’ ἂν κανεὶς ἀντισκόψῃ αὐτὸν, τὸν ἐπιπλήττει μὲ αὐστηρότητα.
Δὲν εὐχαριστεῖται νὰ ἦναι μέλος τῆς συναστροφῆς, ἀλλὰ θέλει νὰ κυριαρχεύῃ ἀπάνου σ’ ὅλους, καὶ ὅλοι νὰ περιστρέφονται τριγύρωτου.
Ἐπισκέφτεται τοὺς φίλους σὲ στιγμὲς ὁποῦ τοὺς γνωρίζει ἐνασχολημένους εἰς ἐνδιαφέροντα πράγματάτους· καὶ παραπονεῖται μὲ πικρίαν, ἂν δὲν ἀφήσουνε τὴ δουλειάτους, διὰ νὰ καθίσουνε μὲ αὐτὸν νὰ ’μιλήσουνε διὰ τὴν ψύχρα, ἢ διὰ τὴ ζέ-
