ἡ προὶξ τῶν γελοιογραφικῶν εἰκόνων τοῦ Ἡμερολογίου ἀπὸ τοῦ πρώτου ἔτους τῆς ἐκδόσεως αὐτοῦ. Ἀναντιρρήτως οἱ ἀναγνῶσται ἡμῶν οἱ μακρὰν πρὸ πάντων εὑρισκόμενοι τῶν Ἀθηνῶν, μετὰ χαρᾶς — ἐσμὲν βέβαιοι — θὰ συναντήσωσιν ἐνταῦθα καὶ τὴν συμπαθῆ φυσιογνωμίαν τοῦ ἀπαραμίλλου καλλιτέχνου τοῦ «Ἀσμοδαίου» καὶ τοῦ «Ἄστεος», εἰς ὧν τὸν ἁδρὸν καλλιτεχνικὸν πλοῦτον ἀπὸ πολλῶν ἐτῶν ἐνετρύφησε καὶ ἐντρυφᾷ ἡ τοῦ νοήμονος καὶ ἀνεπτυγμένου κοινοῦ καλαισθησία.
Θεωροῦμεν δ’ ὅλως παρέλκον νὰ σημειώσωμεν ᾧδε, ὅτι ἡ ἀριστοτεχνικὴ γραφὶς τοῦ κ. Ἀννίνου, κατέχουσα τὸ μαγικὸν μυστήριον τοῦ διερμηνεύειν μετὰ τοσαύτης χάριτος καὶ εὐφυΐας, μετὰ τοσαύτης δυνάμεως καὶ λεπτότητος, καὶ ἐνσαρκόνειν δι’ ὀλίγων ἐνίοτε ἁπλουστάτων γραμμῶν κόσμον ὅλον ἐννοιῶν, αἰσθημάτων καὶ παραστάσεων, ἀποβαίνει μοναδικὴ καὶ ἐπίφθονος ὄασις παρ’ ἡμῖν, ἀληθὴς καλλιτεχνικὴ ἀπόλαυσις, συμβάλλουσα οὐ σμικρὸν εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ καλλιτεχνικοῦ παρ’ ἡμῖν αἰσθήματος, δυναμένη δὲ ἀναντιρρήτως νὰ κινήσῃ τὸν φθόνον καὶ εἰς αὐτὸ ἔτι τὸ ἀπαιτητικώτερον παρισινὸν πνεῦμα, τοῦ ὁποίου ἡ ἀπληστία ἐξαντλεῖ τὰς γονιμωτέρας καλλιτεχνικὰς εὐφυΐας τοῦ εἴδους τούτου, εἰς τὸ ὁποῖον ἐν τούτοις ὁ ἡμέτερος κ. Ἄννινος, μεθ’ ὅλην τὴν πεζότητα καὶ τὰ στενὰ ὅρια τῶν ἐμπνεύσεων τῆς ἐποχῆς, κατορθοῖ νὰ παραμένῃ ἀείποτε πρωτότυπος καὶ ἀνεξάντλητος.
