θεν ὁ σοφὸς λεξικογράφος ἕνεκα τοῦ νά, συνέβη εἰς αὐτὸν καὶ μὲ τὸ ἂς καὶ μὲ τὸ ἄρθρον. Τὸ ἄτονον ἀς ἑνούμενον μετὰ τῶν ἑπομένων ἀπετέλεσεν ἀνυπάρκτους λέξεις, οἵα ἡ ἀνωτέρω ἀναγραφεῖσα ἀστῆλαι, τὸ ἀσπάμε, κτλ. Τούτων εἶνε καὶ τὸ ἀσείχα (= ἂς εἶχα), ὅπερ ἡρμήνευσεν ὁ Γαλάτης ὡς δυνάμενον ἴσα καὶ τὸ ἡσύχως (tacite). Ἡ δ’ ἕνωσις τοῦ ἀτόνου ἄρθρου, ἰδίως ἐν τῷ πληθυντικῷ, μετὰ τοῦ οὐσιαστικοῦ ἐν λέξεσιν ὡς τζαρματωσιαίς, ταρθούνια (=τὰς ἁρματωσιάς, τὰ ῥουθούνια) ἐγέννησε τὰς ὀνομαστικὰς τοῦ ἑνικοῦ τζαρματωσιά, ταρθούνιον, αἵτινες ἐνεθρονίσθησαν σοβαραὶ ἐν τῷ γλωσσαρίῳ.
Οἱ Γερμανοὶ δὲν ἔμειναν ὀπίσω. Καὶ δὲν λέγω ἐρευνητὰς τῶν τυχόντων, ἀλλ’ ἐπιφανεῖς καὶ κορυφαίους, οἵτινες ὑπέπεσον εἰς δεινὰ παραπτώματα. Ἀλλ’ ὁ χῶρος δὲν ἐπιτρέπει πολλὰς παραθέσεις καὶ θ’ ἀρκεσθῶ εἰς πολὺ ὀλίγα μόνον παραδείγματα.
Πολλὴν εὐγνωμοσύνην ὀφείλομεν οἱ Ἕλληνες εἰς τὸν μακαρίτην Wagner, ὅστις εἶνε ἐκ τῶν δόντων ὤθησιν εἰς τὴν μελέτην τῆς νεοελληνικῆς φιλολογίας διὰ διαφόρων δημοσιεύσεων κειμένων, ἐν οἱς ἐξέχουσι τὰ Carmina Graeca medii aevi. Εἰς διόρθωσιν τῶν ἐν τῷ βιβλίῳ τούτῳ τὸ πρῶτον δημοσιευθέντων μεσαιωνικῶν κειμένων οὐ μόνον ὁ Wagner εἰργάσθη, ἀλλὰ καὶ ἄλλοι φιλόλογοι, ὧν ἐζήτησε τὴν γνώμην. Καὶ ὅμως πόσα ἔμειναν ἐσφαλμένα ἢ παρεδιορθώθησαν! Τίς Ἕλλην δύναται νὰ ἐννοήσῃ τὸν στίχον
Καὶ τίς δὲν θὰ διορθώσῃ ἀμέσως τὸ κούκουλον εἰς πούπουλον;
Δὲν εἶνε ἀστεῖος ὁ στίχος
Τὸ χειρόγραφον ἔχει χομε κατὰ τὸν ἐκδότην, ἴσως δὲ ἔχει μᾶλλον χάμε ἂν ἐξετασθῇ καλλίτερον, διότι τότε εἶνε εὐεξήγητον τὸ νόημα, μάλιστα ἂν διορθώσωμεν τὸ ἐπήδα εἰς ἐπάτει ὅτι δῆλα δὴ ὁ ἵππος ἕνεκα τῆς βίας του δὲν ἐπάτει τὴν γῆν.
Ἀλλαχοῦ δὲ τὸ ἄριστα ἐν τῷ χειρογράφῳ ἔχον σίτον πληθερόν, ἤτοι πλήθοντα, ἄφθονον, παρεδιορθώθη εἰς σίτον πλέθριον, ὅπερ οὐδεμίαν ἔχει σημασίαν μόνον καὶ μόνον διότι τὸ πληθερὸν δὲν εὑρίσκεται εἰς τὰ λεξικά.
Ἀλλὰ σχεδὸν κωμικὴ εἶνε μία ἐν τοῖς κειμένοις τούτοις παραδιόρθωσις τοῦ μακαρίτου Βουρσιανοῦ. Ὁ μυαλὸς φυραίνει λέγεται ἔν τινι τῶν ποιημάτων, καὶ ἔχει ἄριστα, ὡς ἐννοοῦμεν ὅλοι.
