γησιν ταύτην πολλάκις τὸ βλέμμα μου διεῖδεν ἐλαφρὸν μειδίαμα περιπλανώμενον ἐπὶ τῶν ὠχρῶν χειλέων τῆς πρὸ ἐμοῦ ἑβδομηκοντούτιδος γραίας, ἥτις ἦτο τὸ ἀντικείμενον ἑνὸς ἔρωτος. Ὅταν δ’ αὕτη ἤνοιξε τὴν πρὸς αὐτὴν διευθυνομένην ἐπιστολὴν ἔμεινε κατάπληκτος καὶ ἠγνόει τί ὤφειλε νὰ πράξῃ. Ὁ Γαλάτης διὰ γραμμῶν, ἀποπνεουσῶν βαθὺ αἴσθημα καὶ ἀφοσίωσιν, ἐπληροφόρει αὐτήν, ὅτι διὰ διαθήκης κατατεθειμένης ἐν τῷ ἑλληνικῷ προξενείῳ κατέλιπε κληρονόμον αὐτὴν καὶ μόνην ὅλης τῆς περιουσίας του, ἣν εἶχε σχηματίσει δι’ ἀγώνων καὶ στερήσεων.
Πᾶν ἄλλο περιέμενον ἢ καὶ τὴν τελευταίαν ταύτην ἐκδήλωσιν τοῦ αἰσθηματίου ἐκείνου γέροντος, ὅστις ἐνέκρυπτε τοιαῦτα αἰσθήματα εἰς τὰ στήθη του καὶ τόσην εἶχεν εὐπάθειαν, ὥστε οὔτε ὁ χρόνος οὔτε ἄλλαι περιστάσεις κατώρθωσαν ἐπὶ μικρὸν νὰ μειώσωσι τὴν βαθεῖαν καὶ ἀκατανόητον ἀφοσίωσίν του πρὸς μίαν γυναῖκα. Πολλοὶ βεβαίως θά τον θεωρήσωσιν ὡς ἐντελῶς μονομανῆ, ἀλλὰ ἐγὼ τουλάχιστον μένω ἔκτοτε ἐν οὐχὶ μικρᾷ ἀμφιβολίᾳ περὶ τοῦ καθαρισμοῦ τοῦ σημείου εἰς ὃ λήγουσι τὰ ὅρια τῆς ἀφοσιώσεως καὶ ἄρχονται τὰ τῆς μονομανίας.
- Ἐν Σμύρνῃ, Ἰούνιος 1888.
Με εἶπες: «δύο στίχους σου διὰ τὸ λεύκωμά μου»
Τί ὠφελεῖ εἰς τὴν μνήμην σου μικρὸν ἂν ἐπιζήσω;
Ἐπόθουν ἴχνη ἐν αὐτῇ βαθύτερα ν’ ἀφήσω.
— Εἰς τὴν ψυχήν σου ἤθελα νὰ γράψω τ’ ὄνομά μου.
Σ.
