μου δὲν εἶνε διασαλευμένον διὰ νά σας λέγω ὅτι ἀγαπῶ, ὅτι ὁ ἔρως λυμαίνεται τὰ στήθη ἑνὸς γέροντος.
Καὶ ἀφίνων βαθὺν στεναγμόν,
— Καὶ ἤδη ἀφοῦ ἅπαξ ἤνοιξα τὸ στόμα, εἶπε, πρέπει νά σοι τὰ εἴπω ὅλα… Ἤμην εἰκοσαέτης μόλις, ἐσπούδαζα τότε τὴν ἰατρικὴν ἐν Ἰταλίᾳ ὅτε κατὰ τὰς θερινὰς διακοπὰς ἐπέστρεψα εἰς τὴν πατρίδα μου Χίον… ἐζῶμεν εἰς τὴν ἐξοχήν, εἰς τὴν ἔπαυλίν μας, ἐν μέσῳ πορτοκαλεῶν καὶ κιτρεῶν καὶ ἤμην ἥσυχος, ἀμέριμνος, ἄνευ παθῶν καὶ τρικυμιῶν τῆς καρδίας, ὅτε ἡ μοῖρα μοὶ ἔφερεν ἔμπροσθέν μου μίαν νεάνιδα, ἥτις μὲ τὸ κάλλος εἰς τὴν μορφὴν καὶ τὴν ἁγνότητα εἰς τὴν καρδίαν ἐγένετο ταχέως δι’ ἐμὲ ἡ προσωποποίησις πάσης φανταστικῆς εἰκόνος, συνεκέντρωσεν ἐν αὐτῇ πᾶν ἴνδαλμα ὅπερ δύναται νὰ διεγείρῃ ἐν ἡμῖν ἡ νεανικὴ ἡλικία. Καὶ παρήρχετο ταχὺς καὶ ἀνεκτίμητος ὁ χρόνος, ἐξαίρων καὶ τὴν ἐλαχίστην ἀκόμη στιγμὴν τῆς μετ’ αὐτῆς ἀναστροφῆς μου καὶ καθιστῶν ἀλησμονήτους δι’ ἐμὲ καὶ τὰς κοινοτέρας ἀκόμη λέξεις καὶ φράσεις ἃς ἀντηλλάσσομεν ὑπὸ τὴν σκιὰν ἑνὸς δένδρου ἢ παρὰ τὴν ἀμμώδη καὶ ἔρημον ἀκτήν. Οὐδέποτε εἶχε καθαρῶς ἐκφράσει ὁ εἷς πρὸς τὸν ἄλλον τὸ διακαῖον τὸ στῆθός του αἴσθημα καὶ ὅμως τὰ πάντα, αἱ κινήσεις, αἱ λέξεις, αἱ ἐκφράσεις μας ἐξεδήλουν καθαρῶς ὅτι εἴμεθα ἀπὸ πολλοῦ συνδεδεμένοι, ὅτι δὲν ἐδυνάμεθα νὰ ζήσωμεν μακρὰν ἀλλήλων. Δι’ ἐμὲ τοὐλάχιστον ἡ ὕπαρξις τῆς κόρης ἐκείνης ἦτο τοιαύτη, ὥστε τὴν ἐθεώρουν ἀναπόσπαστον ἀπὸ τὴν ζωήν μου, πᾶν δὲ συναίσθημά μου μετέπιπτεν εἰς ἄλγος καὶ μελαγχολίαν ἐν ἐμοὶ ἅμα ὡς ἀπεμακρυνόμην ὀλίγα βήματα μακράν της.
Καὶ σιγήσας ἐπὶ μικρὸν ὁ γέρων ἐπανέλαβεν·
— Ἀλλὰ ἡ εὐτυχία μας ἐδῷ κάτω δὲν διαρκεῖ ἐπὶ πολύ· ἦλθε λοιπὸν ἡ στιγμὴ ἐκείνη καθ’ ἣν ἔμελλον νὰ ἴδω διαλυόμενα ὅλα τὰ ὄνειρά μου, διαψευδομένην πᾶσαν ἐλπίδα μου. Μίαν ἡμέραν εἶχον εἰσέλθει κατὰ τὸ σύνηθες εἰς τὸν κῆπόν της καὶ ἀπαρατήρητος ἐπροχώρησα πρὸς τὴν σκιάδα, ὅπου τὴν συνήντων ἐνίοτε, ὅτε τὸ ὄνομά μου προφερόμενον ἐν μέσῳ καγχασμῶν μὲ ἠνάγκασεν ἀκουσίως νὰ σταματήσω. Ἔτεινα τὸ οὖς καὶ κεραυνόπληκτος ἤκουσα ἐκείνην, ἐκείνην ἣν ἐλάτρευον, νἀνακοινοῖ ἐν σαρκασμῷ εἰς τὰς φίλας της ὅ,τι τὸ στῆθός μου τῇ ἔλεγεν ἑκάστοτε ἐν περιπαθείᾳ, ὅ,τι τὸ πάθος ὅπερ διέκαιε τὴν καρδίαν μου ἀπετύπου εἰς λέξεις καὶ φράσεις· ὢ φρικωδεστέραν στιγμὴν ἐν τῇ ζωῇ μου δὲν ἔσχον ποτέ. Πῶς κατώρθωσα νὰ ἐξέλθω ἐκ τοῦ κήπου ἐκείνου δὲν ἐνθυμοῦμαι· τοῦτο μόνον γνωρίζω ὅτι κατέπεσα
