τὴν μίαν ὑπόθεσιν, — ὀκνηρὸς δέ τις χάριν οἰκονομίας κόπου, — κατ’ ἄλλην, ἴσως καὶ πιθανωτέραν, — ἐσκέφθη ὅτι ἠδύνατο διὰ τῶν βραχυσώμων τούτων γραμμάτων νὰ ἐκφράσῃ συνοπτικῶς ὁλοκλήρους λέξεις ἢ ἀκριβέστερον ἀριθμούς. Ἄγνωστον πῶς ἐσκέφθη ἐκεῖνος ὅστις τὸ πρῶτον ἠθέλησε ν’ ἀντικαταστήσῃ τὴν ἀκρίβειαν τῶν ἀριθμῶν διὰ τῶν ἀοριστιῶν «ἐνεστῶτος ἔτους, τρέχοντος ἔτους, παρελθόντος ἔτους.» Δὲν πιστεύω ἐκ μίσους κατὰ τῶν ἀκάκων ἀριθμῶν ὅσον ἐξ ἀδυναμίας πρὸς μακροσκελεῖς περιφράσεις· ἀλλὰ βεβαίως ὀλίγην ἀπέδειξε πρόνοιαν καὶ μεγάλην ἀγριότητα ἐκεῖνος ὅστις, πρὸς συμπλήρωσιν τοῦ δυστυχήματος τῶν ἀριθμῶν, μὲ τὴν μάχαιραν τῆς… συντομίας, κατὰ τὴν τέχνην τοῦ ἀσπόνδου ἐχθροῦ τῆς ψιλῆς καὶ τῆς βαρείας, καλοῦ δὲ φίλου μου κ. Σκυλίσση, λαβὼν, ἔκοψε δίκην δημίου ὁλόκληρον τὸ σῶμα τῶν λέξεων καὶ ἀφῆκε μετεώρους τὰς κεφαλὰς πρὸς ἐπίγνωσιν τῆς ἀδαοῦς, εἰς τοιαῦτα τοὐλάχιστον συνθήματα, ἀναγνωστρίας.
Μετὰ την γενναίαν μὲν ἀναίμακτον δὲ ταύτην ἐγχείρισιν αἱ ἐναπομείνασαι κεφαλαὶ τῶν λέξεων ἐτέθησαν εἰς πλήρη χρῆσιν παντὸς γραμματισμένου ὀκνηροῦ καὶ μάλιστα ταχυγράφου.
Μοὶ ἀρέσκουσιν αἱ καινοτομίαι καὶ ὅταν ἀκόμη πρόκηται νὰ θυσιασθῇ ἡ ζωὴ λέξεων, ἀρκεῖ νὰ μὴ ἐκθέσωσιν εἰς προφανῆ κίνδυνον τὴν ἔννοιαν. Ἀτυχῶς ὅμως ἐπὶ τοῦ προκειμένου μακρὰ πεῖρα, καὶ δὴ δικηγορικὴ, μ’ ἔπεισεν, ὅτι ὁ νεωτεριστὴς τῶν ε. ε.—τ. ε.—π. ε. οὐδόλως ἔλαβεν ὑπ’ ὄψιν, ὅτι ἠδύνατο νὰ γίνῃ ὑπαίτιος δαπάνης χρόνου, ζημιῶν καὶ παραλογισμῶν.
Ὁ γράφων τὸ ἐ. ἔ. ἢ τὸ τ. ἔ. ἀντὶ τῶν ἀριθμῶν τοῦ ἔτους, ὠφελεῖται, εἶναι ἀληθὲς, ὀλίγα δευτερόλεπτα διὰ τῆς παραλείψεως δύο μόνων στοιχείων, ὁ ἀναγινώσκων ὅμως τὸ οὕτω γραφὲν, — μάλιστα μετὰ τὴν παρέλευσιν τοῦ ἔτους, — ὀφείλει ν’ ἀνατρέξῃ εἰς τὴν χρονολογίαν τοῦ ἐγγράφου, δαπανῶν οὐχὶ πλέον δευτερόλεπτα, ἀλλὰ λεπτὰ τῆς ὥρας ἐὰν πρόκηται περὶ πολυσελίδου ἐγγράφου πρὸς εὕρεσιν τοῦ ἐνεστῶτος ἢ τοῦ τρέχοντος ἔτους. Ὁ γράφων δὲ τὸ π. ε. ὑποβάλλει εἰς διπλῆν δαπάνην χρόνου τὸν ἀναγνώστην· πρῶτον πρὸς εὕρεσιν τοῦ ἐνεστῶτος, δεύτερον τοῦ παρελθόντος ἔτους.
