Καὶ ὅμως αὐτὸς τρέχει καταζητῶν θύματα, θύματα τῆς τρικυμιώδους γλωσσαλγίας του, ἰχνηλατῶν αὐτὰ ἀνὰ τὰς ὀδούς, τὰς πλατείας, τοὺς περιπάτους, τὰς λέσχας, τὰ καφφενεῖα, ὅπου δήποτε, διότι ἔχει ἀδιαλείπτως ἠκονισμένην τὴν γλῶσσαν καὶ προσπαθεῖ νὰ ὀσφρανθῇ, ὡς ὁ κύων τὸ θήραμα, κἀνένα διαβάτην, γνωστὸν ἢ ἄγνωστον — ἀδιάφορον — ἀρκεῖ κἄπου νὰ τὸν εἶδεν ἢ τὸν συνήντησεν ἄλλοτε, ἀρκεῖ νὰ τὸν γνωρίζῃ ἐξ ὄψεως ἢ καὶ ἐξ ὀνόματος, ἔστω.
Καὶ σεῖς βαδίζετε ἀνύποπτοι μεταβαίνοντες ἐν σπουδῇ εἰς τὸ ἔργον σας ἢ προσηλωμένοι εἰς τοὺς ἰδίους ρεμβασμούς. Πρὶν ἢ δὲ σᾶς διαφύγῃ μειδίαμά τι αὐτόματον χαιρετισμοῦ, ἐὰν δὲν προφθάσητε νὰ ἀφανισθῆτε διά τινος παρατυχούσης ἀτραποῦ, οὐαὶ καὶ ἀλοίμονον! αὐτὸς ἔκαμψεν ἤδη διαγώνιον ἐκ τοῦ ἀντίθετου πεζοδρομίου, ἐνσκήπτει καθ’ ὑμῶν, σᾶς σταματᾷ, σᾶς κρατεῖ ἤδη ἀπὸ τῆς χειρός, ἀπὸ τοῦ ἐπενδύτου, ἀπὸ τῆς ἀλυσίδος τοῦ ὡρολογίου σας, καὶ ἀρχίζει — τί λέγω; — ἤρχισεν ἤδη νὰ λαλῇ, νὰ λαλῇ, νὰ λαλῇ, ἀκράτητος ὡς καταρράκτης, ὡς θύελλα, ὡς θάλασσα βρυχωμένη, ἧς τὰ κύματα ἔρχονται ἀλλεπάλληλα, ἀτελεύτητα, ὁρμητικώτερα.
Τῷ ἀπεκρίνεσθε δι’ ὀλίγων μονοσυλλάβων· κινεῖσθε πρὸς φυγήν· ξηροβήχετε· προσπαθεῖτε νὰ λυτρώσετε τὴν χεῖρα, ἀλλ’ αὐτὸς τὴν σφίγγει πλειότερον, σᾶς ἕλκει πρὸς ἑαυτόν, τίθεται πρὸ τῶν βημάτων σας καὶ ἐξακολουθεῖ ἐπὶ ἓν ἤδη τέταρτον τῆς ὥρας νὰ σᾶς ἔχῃ καθηλωμένον ἐν μέσῃ ὁδῷ ἄναυδον, χάσκοντα, ἀσθμαίνοντα, λιποψυχοῦντα, μὲ βλέμματα ἱκετευτικὰ, ὑπὸ τὸν καύσωνα τῆς μεσημβρίας, ἐν μέσῳ τοῦ περὶ ὑμᾶς στροβιλιζομένου κονιορτοῦ, ὑπὸ τὸ παγερὸν φύσημα τοῦ βορρᾶ, ὑπὸ τὰς πυκνὰς ψεκάδας τῆς βροχῆς, καὶ ἐνῷ ἐναγωνίως προσδοκᾶτε, ἀπὸ δευτερολέπτου εἰς δευτερόλεπτον, νὰ τελειώσῃ τέλος πάντων, νὰ καταλήξῃ εἰς κἀνὲν λυτρωτικὸν συμπέρασμα, αὐτὸς ἐν τούτοις ἐξακολουθεῖ νὰ συρίζῃ λέξεις εἰς τὰ διαρραγέντα ἤδη ὦτά σας καὶ ἐννοεῖ ἀκόμη νὰ σᾶς ὁμιλήσῃ περὶ Ἐρρίκου Δ′., περὶ τῶν σύκων τῶν Καλαμῶν, περὶ τῶν θαυμάτων τῆς Παναγίας, περὶ τοῦ ἰσημερινοῦ, περὶ δημοκρατικοῦ πολιτεύματος, περὶ τῆς ἀγαμίας τοῦ κλήρου, περὶ, περί… περὶ οἱουδή-
