ἀπετίθεντο θωπευτικῶς ἐπὶ τῆς ξανθῆς κεφαλῆς τοῦ παιδίου καὶ τ’ ἄχροα χείλη του ἠσπάζοντο τὰς ἁγνὰς παρειάς του, ἄρρητος ἱλαρότης διεχύθη ἐπὶ τῆς μορφῆς του.
Αὐτὴ ἦτο ἡ μόνη πλέον χαρμονὴ τοῦ βίου του!
Ἡ Ἀφὴ ἐτήρει τὴν ὑπόσχεσίν της.
Μαντεύω ποία σιδηρᾶ ἀπόρρητος ὀδύνη
Τὸ στῆθός σου τὸ εὐγενές, ὦ φίλη μου, βαρύνει·
Καὶ τί ἐὰν εἰς σιωπὴν ἐγκαρτερῇς βαθεῖαν;
Ἐγὼ μὲ τὴν ἰδίαν μου σὲ ἐννοῶ καρδίαν.
Μία φωνὴ ἀπόκρυφος λαλεῖ ἐν τῇ ψυχῇ μου
Πῶς εἶσαι εἰς τὰς συμφορὰς τοῦ βίου ἀδελφή μου.
Μή με τὸ κρύπτῃς· νοσταλγεῖ ἐδῶ ἡ ὕπαρξίς σου
Κ’ εἰς ἄλλους κόσμους φέρεται ἀγνώστου παραδείσου.
Σὲ ἐννοῶ· παρέρχονται εἰς τὸ εὐρύ σου ὄμμα
Μικρὸς ὁ κόσμος, ἡ ζωὴ κ’ οἱ ἄνθρωποι ἀκόμα.
Ἄλλους εὐρεῖς ὁρίζοντας ἐπιζητ’ ἡ ψυχή σου,
Εὑρεῖς ὡς ἡ καρδία σου καὶ ὡς οἱ στοχασμοί σου.
Ὤ κλεῖσε τὴν καρδίαν σου εἰς τὰ χυδαῖα πλήθη
Καὶ μόνη εἰς τὴν ἁγνὴν Ἐδὲμ τῶν ῥεμβασμῶν σου ζῆθι,
Κι’ ἂν ἡ ἐλπίς, φῶς ἅγιον, ἐσβέσθη εἰς τὰ στήθη
Καὶ νὺξ στυγνή — ὁ δισταγμὸς — ἐντός σου διεχύθη,
Ὤ! μὴ λησμόνει: εἷνε φεῦ! ὁ βίος εἱμαρμένος
Τοῦ μαρτυρίου ὁ σταυρὸς μὲ ῥόδα ἐστεμμένος.
Κων. Φ. Σκοκοσ
