τις ἀκόπως εἰς πάσας τὰς καρδίας· τὸ ἄλλο μοχλὸς σιδηροῦς, βαρὺς, ὃν μόνον μακρὰ συνήθεια καὶ ἔξοχα προτερήματα μετὰ δυσκολίας δύνανται ν’ ἀνασύρωσιν!
Ταῦτα ἐσκεπτόμην στηριζομένη εἰς γωνίαν τινὰ τοῦ ἐξώστου, ὅστις διῆκε κατὰ μῆκος ἀμφοτέρων τῶν αἰθουσῶν τοῦ χοροῦ. Ἠδυνήθην νὰ διαφύγω στιγμάς τινας, ὅπως συνέλθω ἐκ τῆς ταραχῆς μου. Ἡ νὺξ ἦτο ἤρεμος καὶ χλιαρὰ, ὡς ὡραία νὺξ Σεπτεμβρίου, ἡ ὥρα ἦτο ἤδη προκεχωρημένη, ἡ σελήνη ὑψοῦτο βραδέως ὑπὲρ τὸν ὁρίζοντα ῥίπτουσα ἀμυδρὰς ἀκτῖνας ἐπὶ τῶν κορυφῶν τοῦ Ὑμηττοῦ καὶ τῆς Ἀκροπόλεως, οἱ ἀστέρες ἔστιλβον ζωηροὶ ἔτι ἐπὶ τοῦ ἐκτάκτως διαυγοῦς στερεώματος, ἐνῷ κάτω εἰς τὴν πόλιν τὰ φῶτα ἐσβέννυντο βαθμηδόν. Ἡ πόλις τῶν Ἀθηνῶν παρεδίδετο εἰς τὸν ὕπνον. Αἴφνης ἤκουσα προφερόμενον τὸ ὄνομά μου… Ἀκριβῶς εἰς τὸ ὄπισθεν ἐμοῦ παράθυρον ἐκάθητο ἡ κυρία Β καὶ παρ’ αὐτὴν ὁ κύριος Π. Τὸ παράθυρον ἦτο ἀνοικτὸν, ἀλλὰ δὲν μ’ ἔβλεπον, ἐπειδὴ τὰ καταπίπτοντα μακρὰ παραπετάσματα μὲ ἀπέκρυπτον ἐντελῶς. Ὡμίλουν περὶ ἐμοῦ· ἰδοὺ τί ἤκουσα μόνον, διότι δὲν ἐπρόσεξα ἐξ ἀρχῆς εἰς τὴν ὁμιλίαν των.
— Καὶ ὀνομάζεται Οὐρανία, ἔλεγεν ὁ Κος Π. κρίμα τ’ ὅνομα, τί εἰρωνικὴ ἀντίθεσις. Σᾶς βεβαιῶ, Κυρία μου, ἂν ὅλα τὰ οὐράνια εἶναι καθὼς τὸ specimen τοῦτο, ποτέ μου δὲν θὰ λάβω εἰσιτήριον διὰ τὸ τραῖνον τοῦ Οὐρανοῦ.
— Δὲν πιστεύω νὰ τῆς ἐλέγετε τοῦτο, ὅτε ἐχορεύετε μαζύ της, ὑπέλαβε γελῶσα ἡ Κα Β. (Ἀληθῶς εἶχον χορεύσει πρὸ ὀλίγου μετὰ τοῦ Κου Π. καὶ εἶχε δειχθῇ φιλόφρων καὶ χαρίεις μέχρι πλήξεως!)
— Ἐγώ! ἄ! ὄχι, Θεὸς φυλάξοι! Ἂν τὴν παρώργιζον θὰ μὲ διεπέρα μὲ τὴν μύτην της, ὡς ὁ ξιφίας τὰ καράβια. Τί φοβερὸν ἔμβολον!
— Εἰξεύρετε πῶς εἶσθε κακός. Δὲν ἔχει τέλος πάντων ἀποκρουστικὴν φυσιογνωμίαν· εἶναι μόνον πολὺ ἰσχνή. Καὶ τί ἄσχημα ποῦ τῆς πηγαίνει αὐτὸ τὸ χρῶμα, bleu-ciel.... Τί ἀτυχὴς ἐκλογή.
— Ἂ μπά! ἐτυλίχθη μὲ ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ… Καὶ πάλιν γέλωτες. — Ἡ θεία της τὴν ἀγαπᾷ πολύ· μοὶ ἔλεγε προχθὲς ὅτι ἔχει χρυσῆ καρδιά.
