— Ἦτο λυσσάρικο σκυλί; ὁ δόκτωρ μ’ ἐρωτᾷ,
— Ὄχι, γιατρέ μου, τ’ ἀπαντῶ, ἦτο μικρὸ κουτάβι..
Μὰ τότε μ’ ἀπορία του στὰ μάτια μὲ κυττᾷ,
Καὶ εἶναι, λέγει, σὲ καιρὸ κανεὶς νὰ τὸν προλάβῃ…
— Νὰ μὲ προλάβῃς; μὰ λοιπὸν ἐλύσσαξα; ὁμίλει!.
— Δὲν ’λύσσαξε ὁ φίλος μου, τῆς Μιχαλοῦς ὀφείλει!.
Εἶπ’ ὁ γιατρός, καὶ στὴ στιγμὴ τὸ δάγκαμα ξεχνῶ,
Τρέχω στὸ σπίτι, τὸ λαμπρὸ σκυλάκι μου γυρεύω,
Καί, ὅπως ὅταν ἔκανα ταξεῖδι μακρινό,
Τὸ πιάνω, τὸ διπλοφιλῶ, τὸ σφίγγω, τὸ χαδεύω!
Κι’ αὐτό, σἂν νὰ ’κατάλαβε τὴν κεφαλή του σκύβει,
Μὲ γλύφει, τὴν οὐρὰν κουνεῖ, μὰ τὰ δοντάκια κρύβει!
Αἴ, ἀπὸ τότε πειὸ πολὺ ἀκόμη τ’ ἀγαπῶ…
Ἀλλὰ κ’ αὐτὸ ἀπὸ κοντὰ καθόλου δὲν μ’ ἀφίνει·
Ὅταν ἀπ’ ἔξω ἔρχωμαι, φωνάζει χαρωπό,
Καὶ σπίτι σκυθρωπότατο χωρὶς ἐμὲ θὰ μείνῃ·
Καὶ τόσο εἶν’ εὐγενικὸ, κι’ ὄχι σκυλὶ τοῦ δρόμου,
Ὁποῦ μιὰ ’μέρα τοὔδωκα καὶ τὸ ψευδώνυμό μου.
Ὁ Dock εἶνε περίφημο ἀληθινὰ σκυλί!
Δὲν εἶναι ζῶον λογικόν, μὰ ἔχει τέτοια γνῶσι,
Ὁποῦ ’μπορεῖ σἂν ἄνθρωπος κι’ αὐτὸ νὰ μὴ ’μιλῇ,
Μὰ σὲ πολλοὺς ἀνθρωπινὰ μαθήματα νὰ δώσῃ.
Μπορεῖ νὰ μὴν βουλεύεται, ’μπορεῖ καὶ νὰ μὴν κρίνῃ,
Ἀλλ’ ἀγαπᾷ, χωρὶς κανεὶς ῥοσφέτια νὰ τοῦ δίνῃ.
