Ἀλλὰ κανείς, παρακαλῶ, μὴ παραξενευθῇ,
Γιατὶ κανείς σας σήμερα πιστὸ δὲν ἔχει φίλο·
Κι’ ἂν ἕνας—ὄχι ἑκατὸ—φίλος πιστὸς βρεθῇ,
Νὰ τοῦ χαρίζω στὴ στιγμὴ τὸν προσφιλῆ μου σκύλο!
Ὅμως κανεὶς δὲν βρίσκεται κ’ ἔχω χαρὰ μεγάλη,
Ποῦ μένω μὲ τὸ σκύλο μου ἀχώριστος καὶ πάλι.
Ἴσως στὴν ἀρχαιότητα ὑπῆρχον μερικά,
Ὡς λέγουν, παραδείγματα μοναδικῆς φιλίας,
Ὑπῆρχον πλὴν μᾶς ἔμειναν ἀρχαιολογικά,
Μεθ’ ὅλης τῆς προγονικῆς ἀρχαίας μας εὐκλείας·
Ὑπῆρχον φίλοι-ἀδελφοί, καὶ δὴ τυραννακτόνοι,
Μὰ σήμερα ὁ ἀδελφὸς τὸν ἀδελφὸ σκοτόνει!..
Ἐγὼ λοιπὸν καὶ ἀδελφοὺς καὶ φίλους παραιτῶ,
Καὶ τὸν πιστό μου σύντροφο σκοπεύω νὰ ὑμνήσω…
Ἀλλὰ πρὸ τούτου, Κύριοι, μιὰ χάρι σᾶς ζητῶ,
Συντόμως, ὅσον δύναμαι νὰ τὸν βιογραφήσω.
Ἂν σκύλον κι’ ὄχι ἄνθρωπον τὸν ἔπλασε ἡ φύσις,
Ἔχει τὸν βίον του μεστὸν μ’ ἐλπίδας κι’ ἀναμνήσεις.
Ἦτο, θαρρῶ, ἀνοίξεως χρυσῆ πρωταπριλιά,
Ὁπόταν εἶδε καὶ αὐτὸς τὸ φῶς λαμπρᾶς ἡμέρας·
Ἀλλ’ ἐπειδὴ ἀόμματα γεννῶνται τὰ σκυλιά,
Θὰ ἐγεννήθη πιθανῶς τὸ σκοτεινὸν ἑσπέρας.
Ἔμειν’ ἡμέρας ἀρκετὰς μὲ μάτια τυφλωμένα,
Κ’ ἦσαν τὰ πάντα δι’ αὐτὸν καὶ ἄγνωστα καὶ ξένα.
