τῆς λυρικῆς ποιήσεως, ἐν ταῖς σχέσεσιν αὐτῆς πρὸς τὴν ἔξαρσιν τοῦ ἠθικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ φρονήματος τῶν ἐθνῶν· καὶ πλὴν τούτου τὴν οὐδὲν ἧττον ἀνεπιδείκτως ἐπιγραφεῖσαν Σύνοψιν τῆς κατὰ τὴν Δ′. ἑκατονταετηρίδα χριστιανικῆς εὐγλωττίας. Ἀμφότερα τὰ ἔργα ταῦτα ἤθελον πράξει κάλλιστα νὰ μελετήσωσιν οἱ καθ’ ἡμᾶς νέοι λόγιοι, καὶ μάλιστα οἱ πρὸς τὸ κήρυγμα τοῦ Θείου λόγου προαλειφόμενοι. Ἀλλὰ ταῦτα ἐν παρόδῳ, ἐπανερχόμεθα δὲ εἰς τὸ κύριον ἡμῶν θέμα.
Ὁ Villemain λοιπὸν ἐκάθητό ποτε ἐν τῷ σπουδαστηρίῳ του συνδιαλεγόμενος μετά τινος τῶν φίλων, ὅτε ἀνηγγέλθη ἕτερός τις κύριος. Εἰσαχθέντος δὲ αὐτοῦ, ὁ Villemain τὸν ὑπεδέχθη μετὰ προφανοῦς εὐχαριστήσεως, καί, ἀκούσας τί ἐπεθύμει, ἔσπευσε νὰ τὸν βεβαιώσῃ ὅτι ἡ ἐπιθυμία του θέλει τάχιστα ἐκπληρωθῆ. Ἀφοῦ ἀνεχώρησεν ὁ ξένος, ὁ φίλος μεθ’ οὗ συνδιελέγετο ἠρώτησε τὸν ἀΐδιον γραμματέα τῆς Ἀκαδημίας, τίς ἦτο ὁ ἄνθρωπος οὗτος, ὁ δὲ ἀπεκρίθη ὅτι πρώτην φορὰν τὸν εἶδεν. Ἀλλὰ τότε ἔκθαμβος γενόμενος ὁ ὁμιλητὴς τοῦ σοφοῦ ἀνδρὸς, πόθεν λοιπόν, εἶπεν, ἡ τοιαύτη πρὸς τὸν ξένον εὐμένεια, καὶ τοσαύτη ἐπιθυμία εἰς τὸ νὰ ἀποδεχθῇς τὴν αἴτησίν του; Ὁ δὲ ὑπέλαβεν «Ἆ, φίλε μου, δὲν εἰξεύρεις πόσην ὀφείλω αὐτῷ εὐγνωμοσύνην.» — «Ἀλλὰ ποίαν ἀφορμὴν εὐγνωμοσύνης εἰμπορεῖ νὰ ἔχῃ τις πρὸς ἄνθρωπον τοῦ ὁποίου ἀγνοεῖ ἐντελῶς τὴν ὕπαρξιν» — «Ἐρωτᾷς ἀκόμη ποίαν ἀφορμὴν εὐγνωμοσύνης εἰμπορῶ νὰ ἔχω πρὸς αὐτόν; καὶ δὲν εἶδες ὅτι ἂν αὐτὸς δὲν ὑπῆρχεν εἰς τὸν κόσμον, ἐγὼ ἤθελον εἶμαι ὁ ἀσχημότερος ἄνθρωπος τῆς Γαλλίας!»
Ἰδοὺ δεύτερον πλεονέκτημα τῆς ἀσχημίας, καὶ τοῦτο πρακτικώτατον ὡς θέλετε ὁμολογήσει. Ἀλλ’ ὑπάρχει καὶ τρίτον, οὐδὲν ἧττον πρακτικόν.
Ἡ φύσις, ἡ τοσοῦτον ἀδικήσασα τὸ πρόσωπον τοῦ εὐφραδοῦς καὶ εὐφυοῦς ἀκαδημαϊκοῦ, ὡσεὶ φιλοτιμουμένη νὰ ἐπιτείνῃ τὸ μαρτύριον τοῦ ἀνδρός, ἐπροίκισεν αὐτὸν διὰ
