Πρὸ παντὸς ἄλλου μία ἐξήγησις.
Τὸ ἀνὰ χεῖρας Ἠμερολόγιον, συνεπὲς πρὸς τὸν χρονογραφικὸν κυρίως χαρακτῆρα καὶ προορισμόν, εἰς ὃν ἀποβλέπει ἅτε σκοποῦν τὴν ἐν σμικρῷ ὑποτύπωσιν τῆς φιλολογικῆς ἑκάστου ἔτους φυσιογνωμίας καὶ τοῦ κοινωνικοῦ πνεύματος τῆς ἐποχῆς, φρονεῖ ὅτι συμβάλλει πρὸς τὸν τελικὸν αὑτοῦ σκοπὸν διὰ τῆς ἐν τῷ κειμένῳ παραθέσεως τῶν προσωπογραφιῶν τῶν ἡμετέρων ἀξιοτίμων συνεργατῶν, οἵτινες εἰσὶ πάντες γνωστοὶ εἰς τοὺς ἀναγνώστας καὶ φίλους τοῦ ἡμετέρου Ἡμερολογίου καὶ ἐκ τῶν προηγουμένων ἐτῶν, καὶ οἵτινες ἐπὶ πλέον εἰσὶν οἱ κυρίως ἐκπροσωποῦντες τὰ διάφορα εἴδη τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχρόνου φιλολογικῆς, δημοσιολογικῆς καὶ λογοτεχνικῆς ἐν γένει ἐργασίας.
Ἀγνοῶ κατὰ πόσον ἡ καινοτομία αὕτη, τὸ πρῶτον νῦν εἰσαγομένη παρ’ ἡμῖν —διότι ἀλλαχοῦ εἶνέ τι πλέον ἢ σύνηθες— ἔσται εὐπρόσδεκτος ἢ ἂν τοὐναντίον κριθήσεται αὐστηρῶς καὶ διὰ συνωφρυωμένου ὕφους. Γνωρίζω ὅτι ὑπάρχουν καὶ δύσκολοι καὶ φιλύποπτοι καὶ ἐξ ἐπαγγέλματος δυσμενεῖς ἐπικριταί, διονυχίζοντες καὶ ἀναστρέφοντες ἐκ τῆς σκιερᾶς ἀπόψεως τὰ πάντα, ἐπὶ τῷ σκοπῷ τοῦ νὰ αἰσθανθῶσι μόνον τὴν ἡδονὴν τῆς ἐπικρίσεως. Ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει προλαμβάνω νὰ παρατηρήσω
