Αυτή η σελίδα έχει εγκριθεί.
372
ΤΙΝΟΣ ’ΜΟΙΑΖΕΙ[1]
Ἑνὸς μπαμπᾶ τἀρσενικὸ παιδὶ
τὸν κόσμο σὲ σκοτοῦρα πάντα βάζει,
καὶ ὅποιος εὐτυχήσῃ νὰ τὸ ’δῇ
θὰ εὕρῃ πῶς μὲ κἄποιον ’λίγο ’μοιάζει.
Τὴ μία ’μοιάζει κἄποιου μὲ φτερά,
τὴν ἄλλη ’μοιάζει κἄπως τὴν μητέρα,
ἀλλὰ κανεὶς δὲν εἶπε μιὰ φορὰ
πῶς ’μοιάζει καὶ ’λιγάκι τοῦ πατέρα.
Καὶ τοῦ μπαμπᾶ τοῦ ’κόλλησε μαράζει
νὰ εὕρῃ τὸ παιδί του τίνος ’μοιάζει.
Γ. Σουρησ
Η ΠΑΠΠΑΔΙΑ[1]
Ἡ κυρὰ ἑνὸς παππᾶ
ἕνα διάκο ἀγαπᾷ
καὶ πολὺ μ’ αὐτὸν τὰ ἔχει,
καὶ ὁ ἄνδρας της κυττᾷ
τὰ πολλά της χωρατά,
μὰ γιὰ τοῦτον πέρα βρέχει.
- ↑ 1,0 1,1 ΣΗΜ. — Ἀμφότερα τὰ ποιήματα ταῦτα ἀπεσπάσθησαν, εὐμενῶς παραχωρηθέντα ἡμῖν πρὸς δημοσίευσιν, ἐκ τῆς ὁσονούπω ἐκδοθησομένης συλλογῆς τοῦ δημοφιλοῦς ποιητοῦ, ἐκ δύο τόμων, ἐξ ὧν ὁ εἷς θέλει περιέχει τὸν πολυθρύλητον Δὸν-Ζουὰν καὶ ἕτερα ἀνέκδοτα ποιημάτια, ἐφάμιλλα τὴν χάριν, τὴν φαιδρότητα καὶ τὴν πρωτοτυπίαν πρὸς τ’ ἀνωτέρω.
