Αἱ μόναι πληροφορίαι ἄς περὶ τούτων δυνάμεθα νὰ δώσωμεν εἰσιν αἱ ἀκόλουθοι:
Ἦσαν τέκνα τοῦ Ἔρωτος· ἐγεννήθησαν ἐν οἱᾳδήποτε γωνίᾳ τῆς γῆς ἥτις σύμπασα περιλαμβάνεται εἰς τὰς κτήσεις τοῦ ἔρωτος καὶ ἀνεπτύχθησαν διὰ τὸν ἔρωτα καὶ μόνον…
Διὰ τὸν ἔρωτα καὶ μόνον;
Ὄχι… ἀλλ’ — o saeva necessutas! — καὶ διὰ τὸν Μάρμπα Πανούσην ἄξεστον καὶ σκληροκάρδιον γέροντα γαιοκτήμονα κατοικοῦντα εἴς τινα τῶν γραφικῶν ἐξοχῶν τῆς Ἀττικῆς καὶ μόνον μέλημα ἔχοντα τὴν καλλιέργειαν τῶν πιόνων ἀγρῶν του καὶ τὸν πολλαπλασιασμὸν τῶν προσφιλῶν του ταλλήρων,
Ἦσαν κοπέλια τοῦ Μπάρμπα Πανούση. Τὸ σῶμα των ἀνῆκεν εἰς αὐτὸν, ἀλλ’ ἡ ψυχή των ἦν ὅλη ἀφιερωμένη εἰς τὸ ξανθὸν καὶ φιλομειδὲς τέκνον τῆς Ἀφρογενείας θεᾶς, ὅπερ διὰ τοῦ μελισταγοῦς καὶ ἀρωματώδους βαλσάμου του δι’ οὐ κατεπλήρου αὐτὴν, καθίστα τὰ δεσμά των ἧττον σκληρά· παρέλυε σχεδὸν αὐτά.
Ὅταν διαφεύγοντες τὸ ἀκοίμητον ὄμμα τοῦ Κερβέρου των, ἐπλανῶντο ἐν μακαριότητι ἀνὰ τοὺς ἀγροὺς — ὅπου ὁ ἀνεπτυγμένος καὶ θαλερὸς στάχυς ἀπέκρυπτεν αὐτοὺς ἀπὸ τῶν περιέργων βλεμμάτων ἀφινόμενοι εἰς ἐρωτικὰς διαχύσεις καὶ μόνους μάρτυρας ἔχοντες τὸν μήκονα, τὴν ἀνεμώνην καὶ τὰ λοιπὰ τοῦ ἀγροῦ καλλίμορφα ἀνθύλλια, ἢ ὅταν, καθήμενοι παρὰ τὴν κατάφυτον καὶ δροσερὰν ὄχθην κελαρύζοντος ῥυακίου, ἀντήλλασσον λέξεις ἐρωτικάς, ὅρκους αἰωνίου πίστεως καὶ ἔνθερμα φιλήματα ἐνῷ ὁ ἀρωματώδης ζέφυρος, ἠρέμα ἐπιπνέων, ἐπέσειεν ἁρμονικῶς τοὺς παροχθίους δόνακας ἡ δὲ ποτνία Φοίβη ὡς δειλήμων Ἀμαρυλλίς, ἐνεκατοπτρίζετο εἰς τὸ διαυγὲς τοῦ ῥύακος νᾶμα, τότε ὤ, τότε ἐλησμόνουν καὶ δουλείαν καὶ δεσμὰ καὶ ταλαιπωρίας καὶ ὑπὸ τοῦ ξανθοῦ ἔρωτος ποδηγετούμενοι ἐφέροντο εἰς τοὺς «τερπνοὺς καὶ εὐώδεις παραδείσους» ὅπου ἐν παιδικῇ χαρᾷ καὶ ἀφελείᾳ ἔδρεπον… ναρκίσσους!! ἦσαν εὐτυχεῖς!
Ἀλλ’, ὦ δύστηνε θνητέ, μὴ δίδε πίστιν εἰς γόησσαν καὶ ἀπατηλὴν εὐτυχίαν! τὴν παρακολουθεῖ πάντοτε ἡ δυστυχία, ὡς τὸν γέλωτα τὰ δάκρυα, ὡς τὴν νεότητα τὸ γῆρας οἴμοι! Sic transit!…
Δύο ἐρῶσαι ψυχαὶ ἀδύνατον ἐπὶ πολὺ νὰ κρυβῶσιν ἀπὸ τῶν περιέργων βλεμμάτων. Πάντα τὰ περὶ αὐτοὺς μαρτυροῦσι τὸν ἔρωτά των· τ’ ἄνθη, οἱ ῥύακες, τὰ πτηνά, ἡ αὔρα, ὁ λίθος ἐφ οὗ
