πτει εἰς τὴν πρωτεύουσαν μεταμορφωμένος εἰς ἀντιπρόσωπον τοῦ ἔθνους, διότι ἐν τῷ μεταξὺ συνέπεσε νὰ διαπραχθῶσι καθ’ ὅλον τὸ Βασίλειον βουλευτικαὶ ἐκλογαί, καὶ οὕτω κατόπιν δι’ ἑνὸς ναὶ ἢ ὄχι συμπληροῖ τὰ κενὰ τῆς νομοθεσίας καὶ.... τῆς κοιλίας του.
Καὶ μὴ νομίσῃς ὅτι μόνον πολιτικὸς ἐπλάσθη ἀπὸ φύσεως.
Ὅταν ἔγινε βουλευτής. Ἆ! μὲ συγχωρεῖς! Ὁ νεώτερος Ἕλλην εἶνε ἓν εἶδος Ἀριστοτέλους ἐφωδιασμένος ἐκ γενετῆς μὲ ὅλας ἀνεξαιρέτως τὰς ἐγκυκλοπαιδικὰς γνώσεις τοῦ αἰῶνος, ἀδιάφορον ἂν δὲν ἐφρόντισέ ποτε νὰ μάθῃ τίποτε. Γνωρίζει παραδόξως ὅλα, ἀναμιγνύεται εἰς ὅλα, ἀποφαίνεται περὶ ὅλων, καὶ ἔχει πρόχειρον τὴν λύσιν οἱουδήποτε μεταφυσικοῦ ζητήματος, φθάνει μόνον νά… τὸ ἀγνοῇ.
Ἐννοεῖς ὅμως ὅτι τὸν προστατεύει εἰς ὅλα αὐτὰ καὶ τὸ Σύνταγμα, ἐν ὀνόματι τοῦ ὁποίου κέκτηται τὸ ἱερὸν καὶ ἀπαραβίαστον δικαίωμα νὰ λαλῇ ἀεννάως, ἐν ὑπαίθρῳ, ἐν ταῖς καφενείοις, ἐν ταῖς πλατείαις, εἰς πᾶσαν καμπὴν τῶν ὁδῶν, διὰ τοῦ στόματος, διὰ τῶν ποδῶν, διὰ τῶν γρόνθων, διὰ τῶν ἐφημερίδων, ὁπουδήποτε σταθῇ, καὶ καθ’ οἱανδήποτε ὥραν, κοιμώμενος, ἐγρηγορῶν, ἀποπατῶν ἢ τρώγων! Λαλεῖ, λαλεῖ ἀκαταπαύστως, καὶ ὅταν πλέον ἐξαντλήσῃ τὰ θέματα καὶ τοὺς ἀκροατάς του,
Ἑλληνικὴ λίμα ἐπιτίθεται κατὰ τῶν νεκρῶν ἀπαγγέλλων ἐπικηδείους, διότι — πρέπει νὰ ἔχῃς πρὸ ὀφθαλμῶν — ἕκαστος ἐλεύθερος συνταγματικὸς πολίτης, γνωρίζων τὸ ἀλφάβητον, θὰ ἐκφωνήσῃ τοὐλάχιστον δώδεκα ἐπικηδείους, ζῶν μὲ τὴν βεβαιότητα ὅτι θὰ ὑποστῇ καὶ αὐτὸς δωδεκάκις τὴν αὐτὴν ποινὴν ὅταν ἀποθάνῃ, ὅταν δηλαδὴ παύσῃ λαλῶν!
Καὶ ἐπειδὴ ὁ λόγος περὶ Συντάγματος, σοῦ γνωστοποιῶ ἐν παρενθέσει ὅτι αἱ Ἀθῆναι, πλὴν τῶν ἀπεριτοιχίστων ἀφοδευτηρίων, ἔχουσι προικοδοτηθῇ καὶ μὲ μίαν πολυτελεστάτην πλατεῖαν, ἡ ὁποία χρησιμεύει κατὰ τὸ ἥμισυ
