εἰς τὸ ἀπαράμιλλον ἡρωϊσμόν του. Ἐν μέσῳ τῆς συγχρόνου πεζότητος ἠκτινοβόλησε καὶ διῆλθεν ὡς ἀπιθανότης, συνέχουσα τὸ θέλγητρον τῆς ἐθνικῆς ἐκείνης ἐποποιΐας τοῦ Ἀγῶνος πρὸς τὴν ῥᾴθυμον καὶ ἀδρανῆ γενεὰν τῆς σήμερον, ἐκ τῶν μοναδικῶν ἐκείνων φύσεων, αἵτινες εἰσὶ προωρισμέναι νὰ μεγαλουργήσωσιν, ἐὰν δὲν γεννηθῶσιν ἐν κοινωνίᾳ νάνων, ἢ νὰ διέλθωσιν ἀπαρατήρητοι καὶ ἐν ἀπογοητεύσει ὅταν βλέπωσι περὶ ἑαυτοὺς τὰ πάντα εὐτελῆ καὶ ταπεινά. Τέκνον τῆς εὐάνδρου καὶ ὀρεινῆς Μάνης, γεννηθεὶς τὸν Δεκέμβριον τοῦ 1829, εἶχε καταταχθῇ ὡς ἐπιλοχίας ἐν τῇ ὁροφυλακῇ τῷ 1852. Ὑπολοχαγὸς ἔτι ὧν κατὰ τὴν Κρητικὴν ἐπανάστασιν ἐπολέμησεν ἐπὶ τοῦ αἱμοβρέκτου ἐδάφους τῆς ἡρωϊκῆς νήσου μετὰ 600 Σπαρτιατῶν, μεθ’ ὧν ἐξεστράτευσε πανοικεὶ σχεδὸν ἐκ Γυθείου, καθόσον ὀκτὼ Πετροπουλάκαι ἐμάχοντο εἰς τὸ ἐπίλεκτον ἐκεῖνο σῶμα. Ἡ μοναδικὴ ἀνδρεία καὶ ἡ ἀπὸ φύσεως ἔξοχος στρατηγικὴ ἰδιοφυΐα τοῦ ἀνδρὸς διετρανώθη ἀπὸ τῆς ἐποχῆς ἐκείνης, ἐνσπείρασα τὸν τρόμον εἰς τὰς τάξεις τοῦ ἐχθροῦ, τὸν σεβασμὸν δὲ καὶ τὴν κατάπληξιν καὶ τὴν λατρείαν εἰς τοὺς ἡμετέρους. Τῷ 1859 ἀνθυπολοχαγὸς ἀκόμη ὧν ἐξελέγη ὑπὸ τῆς ἰδιαιτέρας πατρίδος του βουλευτής, ἣν ἔκτοτε ἀδιαλείπτως ἀντεπροσώπευε. Τῷ 1878, ὅτε ἀνεκινεῖτο ἡ Ἀνατολή, παραιτηθεὶς τῆς πολιτικῆς ἐπανῆλθεν εἰς τὰς τάξεις τοῦ στρατοῦ ὀνειροπολῶν καὶ φλεγόμενος ἐκ τοῦ πόθου νὰ μεγαλουργήσῃ καὶ αὐτὸς μετὰ τῆς πατρίδος ἢ νὰ πέσῃ παρὰ τὸ πλευρὸν αὐτῆς. Ἀτυχῶς ὅλα ἐκεῖνα τὰ ἐθνικὰ ὄνειρα, δι’ ὧν ἐβαυκαλίζετο ὁ γενναῖος στρατιώτης, ἐξητμίσθησαν καὶ ὁ Πετροπουλάκης ἔκυψε τὴν κεφαλὴν ἐν ἀπογοητεύσει εἰς τὸ ἐθνικὸν πεπρωμένον, μέχρις οὗ τῷ 1886, ὅτε τὸ ἔθνος ἐπανῆλθεν ὡσεὶ γαλβανισθὲν ἐκ τοῦ πολυετοῦς ληθάργου εἰς νέας πολεμικὰς ἐξάψεις, ἔδραμεν εἰς τὰ Θεσσαλικὰ σύνορα ἐπ’ ἐλπίδι νὰ ἴδῃ ἀναβιοῦν καὶ πραγματούμενον τὸ ὄνειρον αὑτοῦ. Εἶνε γνωστὴ πλέον ἡ ἀνδρεία, ἡ στρατηγικὴ σύνεσις καὶ ὁ πατριωτικὸς ἐνθουσιασμὸς, μεθ’ οὗ ἠγωνίσθη ἐν Γριτσόβαλι. Ἀλλ’ οὐδὲ τὰ στενὰ ὅρια τοῦ Ἡμερολογίου ἐπιτρέπουσιν ἡμῖν νὰ ἐκθέσωμεν ἐν λεπτομερείᾳ πάσας τὰς στρατιωτικὰς ἀρετὰς τοῦ ἀοιδίμου ἀνδρὸς καὶ νὰ ἀναλύσωμεν τὸν ἔξοχον αὐτοῦ χαρακτῆρα. Ἄλλως τε δὲ ὁ Πετροπουλάκης ζῇ καὶ θὰ ζήσῃ ἐν ταῖς ἀναμνήσεσι καὶ τῇ ἀγάπῃ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ. Ἀπέθανε μὲ τὸν βαθμὸν τοῦ συνταγματάρχου τὴν 13 Φεβρουαρίου 1887.
ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ. Ἐγεννήθη ἐν Γορτυνίᾳ καὶ ἐσπούδασεν ἐν Ἀθήναις τὴν νομικὴν ἅμα ἱδρυθέντος τοῦ Πανεπιστημίου, οὗ ὑπῆρξε πρωτότοκος τρόφιμος, διότι ἐξῆλθεν ὁ πρῶτος διδάκτωρ τῆς Νομικῆς σχολῆς, λαβὼν δίπλωμα μετὰ τοῦ βαθμοῦ ἄριστα τὴν 30 Ἰουνίου 1846. Πρὶν ἢ ἐπιδοθῇ εἰς τὴν πολιτικήν, ὑπηρέτησε τὴν πατρίδα ὡς δικαστικὸς λειτουργός, γενόμενος ἀλληλοδιαδόχως πρωτοδίκης, πρόεδρος τῶν Πρωτοδικῶν, ἐφέτης καὶ γενικὸς γραμματεὺς τοῦ ὑπουργείου τῆς Δικαιοσύνης, ἐνέκυψε δὲ μετ’ ἐμβριθείας οὐ τῆς τυχούσης περὶ τὴν ἔρευναν τοῦ δικαίου, μεταγλωττίσας ἐν ἐπιστημονικωτάτῃ ἀληθῶς γλώσσῃ τὴν περισπούδαστον πραγματείαν τοῦ γάλλου Τροπλῶνος «Περὶ τῆς ἐνεργείας καὶ τῶν ἀποτελεσμάτων τοῦ χριστιανισμοῦ ἐπὶ τοῦ ἀστικοῦ τῶν Ῥωμαίων δικαίου,» προτάξας πολυτίμους σημειώσεις καὶ
