τικῆς καὶ τῆς κατασκευῆς τῶν πυροβολοστασίων. Πρῶτος ὁ ἀοίδιμος Σοφιανὸς ἐπεξειργάσθη καὶ ἐλιθογράφησε τήν τε «πρόσκαιρον καὶ μόνιμον ὀχυρωματικὴν» καὶ τὴν «κατασκευὴν τῶν πυροβολοστασίων», μεθ’ ὃ ἐδημοσίευσε τύποις ὁλόκληρον τὴν σειρὰν τῶν μαθηματικῶν ἐπιστημῶν. Διὰ τῆς ἰδιαζούσης αὐτῷ ἀντιληπτικότητος, τῆς νοημοσύνης καὶ τῆς ἀκαταβλήτου φιλοπονίας ἀνεπλήρωσε τὴν ἔλλειψιν εὐρυτέρας ἐν τῇ ἀλλοδαπῇ παιδεύσεως, διὸ πάνυ δικαίως ἐθεωρεῖτο ἐκ τῶν πρώτων μεταξὺ τῶν Ἑλλήνων ἀξιωματικῶν λόγῳ μαθήσεως, πείρας καὶ συνέσεως. Οἱ πλεῖστοι τῶν ἐν τοῖς τεχνικοῖς ὅπλοις ὑπηρετούντων σήμερον ἀξιωματικῶν ὑπῆρξαν μαθηταὶ αὐτοῦ, ἀγαπῶντες ἅμα καὶ σεβόμενοι αὐτὸν ὡς ἀληθῆ πατέρα καὶ διδάσκαλον. Καταπονηθεὶς τέλος ἐκ τοσοῦτον μακροῦ καὶ πολυασχόλου στρατιωτικοῦ βίου ἀπεσύρθη πρό τινων ἐτῶν μὲ τὸν βαθμὸν τοῦ ὑποστρατήγου, καὶ ἰδιωτεύων ἔκτοτε ἐπέρανε τὴν ζωὴν, ὑπὸ πολυχρονίου καταβληθεὶς νόσου, τὸν Ἰούλιον τοῦ 1887 καταλιπὼν μνήμην ἄφθιτον καὶ ὄνομα ἐπίζηλον.
ΑΧΙΛΛΕΥΣ ΓΕΩΡΓΑΝΤΑΣ. Ἐγεννήθη ἐν Ναυπλίῳ τὸν Νοέμβριον τοῦ 1832 καὶ ἐσπούδασεν ἐν Ἀθήναις τὴν ἰατρικὴν λαβὼν εἰκοσαέτης δίπλωμα διδάκτορος μετὰ τοῦ βαθμοῦ ἄριστα, ὅστις ἦν δυσαπόκτηκτος καὶ ἐπίφθονος κατὰ τὴν ἐποχὴν ἐκείνην. Τῷ 1857 ἀπεστάλη ὑπὸ τῆς Κυβερνήσεως εἰς Παρισίους ὡς ὑπότροφος ἔνθα ἐσπούδασεν εἰδικῶς φρενολογίαν ἐπὶ τέσσαρα ἔτη, βραδύτερον δὲ πρωτοβουλίᾳ καὶ δαπάνῃ τῆς βασιλίσσης Ἀμαλίας περιῆλθε τὰ διάφορα φρενοκομεῖα τῆς Γερμανίας καὶ Ῥωσίας. Ἐπανελθὼν εἰς Ἀθήνας κατέλαβε τὴν χηρεύουσαν θέσιν τοῦ βοηθοῦ τῆς Ἀστυκλινικῆς, τῷ δὲ 1868 ἀνηγορεύθη ὑφηγητὴς τοῦ μαθήματος τῆς Ἰατροδικαστικῆς, μετὰ συνεχῆ δὲ εὐδόκιμον διδασκαλίαν διωρίσθη τῷ 1879 ἔκτακτος καὶ τῷ 1881 τακτικὸς καθηγητὴς τοῦ Πανεπιστημίου. Τὴν ἐπιστήμην, πρὸς ἦν διεπνέετο ἐξ ὑπερτέρου ἁγνοῦ ἔρωτος, ὑπηρέτησεν οὐ μόνον διὰ τῶν ἀπὸ τῆς ἕδρας εὐστόχων αὑτοῦ καὶ τακτικῶν παραδόσεων, ἀλλὰ διὰ πλείστων ἀξίων λόγου συγγραφῶν, ἐν οἷς ἡ «Νοσολογία τοῦ Μοναρέτου,» αἱ «Ἰατροδικαστικαὶ μελέται περὶ ἐρωτοπληξίας,» τὰ «Στοιχεῖα τῆς Ἰατροδικαστικῆς.» κλπ. Εἰς τὸν μακαρίτην Γεωργαντᾶν ὀφείλεται καὶ ἡ πρωτοβουλία τῆς ἱδρύσεως τοῦ γνωστοῦ ἰατρικοῦ περιοδικοῦ «Γαληνὸς» ὡς καὶ ἡ σύστασις τοῦ τοξικολογικοῦ φροντιστηρίου. Μειλίχιος τοὺς τρόπους, εἰλικρινὴς πρὸς πάσας αὑτοῦ τὰς σχέσεις, ἀκριβὴς ἐν τῇ ἐκπληρώσει τοῦ καθήκοντος, εἶχε κατακτήσει τὴν ἀγάπην καὶ τὴν ὑπόληψιν τῆς ἡμετέρας κοινωνίας, τιμηθεὶς ἐσχάτως καὶ διὰ τοῦ Σταυροῦ τοῦ Σωτῆρος. Ἐτελεύτησε τὴν 13 Φεβρουαρίου 1887 καταλιπὼν μνήμην προσφιλὴ καὶ ὄνομα σεβαστόν.
Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΑΚΗΣ, οὗ τὸν πρόωρον θάνατον ἐθρήνησεν ἐν πένθει πᾶσα ἑλληνικὴ καρδία, ὁ τιμήσας τὰ ἑλληνικὰ ὅπλα κατὰ τὰ ἐν Θεσσαλίᾳ αἱματηρὰ ἐπεισόδια τοῦ 1886 καὶ προσθεὶς μίαν ἔτι δάφνην εἰς τὴν ἐθνικὴν ἡμῶν δόξαν, ὑπῆρξεν ἀληθῶς σπανία στρατιωτικὴ φυσιογνωμία ἐκ τῆς λεοντοθύμου ἐκείνης τουρκομάχου φάλαγγος τοῦ 1821, ἡ ὁποία ἔζη ὁλόκληρος εἰς τὰς φλέβας του, εἰς τὸ παράστημα του, εἰς τὴν ψυχήν του, εἰς τὰς σκέψεις του, εἰς τὰς πράξεις του,
