αὐτῆς. Ἂν πρὸς τοῦτο ἡ τύχη ὑπῆρξεν αὐτῇ εὐμενὴς, ἀλλ’ ἔτι μᾶλλον ἡ φύσις ἐφάνη δαψιλεστέρα, προικίσασα διὰ σπανίων προσόντων τὴν συμπαθῆ καὶ γλυκεῖαν ἐκείνην κόρην, ἥτις ἐκέκτητο τὴν μοναδικὴν ἀριστοκρατίαν τοῦ ἤθους, τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ψυχῆς, δι’ ἧς πλειότερον κατέκτησε τὴν ἀγάπην καὶ τὴν λατρείαν τῆς ἀθηναϊκῆς κοινωνίας, ἧς ὑπῆρχεν ἐπίζηλον ἀληθῶς σέμνωμα. Διὰ τοῦτο ἀποστέργουσα τὸν ἀποστίλβοντα βίον τῶν αἰθουσῶν, καίπερ δικαιουμένη καὶ δυναμένη νὰ ζήσῃ περιφανὴς ἐν τῷ πολυτελεῖ αὐτῶν θορύβῳ ὡς ἐκ τοῦ πλούτου καὶ τοῦ οἰκογενειακοῦ ὀνόματος, πρὸς δὲ καὶ τῶν ὑπερόχων χαρισμάτων τῆς ἰδίας μορφώσεως καὶ ἀνατροφῆς, ἐν τούτοις προετίμα τὴν μόνωσιν καὶ τὴν γαλήνην τοῦ σπουδαστηρίου της, ἐπιδιδομένη εἰς εὐγενεστέρας διανοητικὰς ἐργασίας καὶ ἀντλοῦσα τὸ γόητρον καὶ τὴν δύναμιν τῆς ζωῆς ἐξ ἐκείνου τοῦ αἰθερίου κόσμου, μεθ’ οὗ μόνον ἔξοχοι ψυχαὶ, ὡς ἡ τῆς Ἐλίζας, γνωρίζουσι τὸ μυστήριον νὰ συγκοινωνῶσιν. Κεκτημένη ποικίλην παιδείαν καὶ γνωρίζουσα ἱκανὰς ξένας γλώσσας, ἃς καὶ ἐλάλει καὶ ἔγραφεν ἀπταίστως, ἠσχολεῖτο μετ’ ἐνθέου ἔρωτος εἰς ποικίλας φιλολογικὰς μελέτας, γράψασα καὶ δημοσιεύσασα πλεῖστα ἔργα, ἐν οἷς διέλαμπεν ἡ ἀκτινοβολία τοῦ πνεύματος καὶ τῆς ψυχῆς της. Εἰς τὴν ἐξελλήνισιν της Μαγδαληνῆς τοῦ Ἰουλίου Σανδώ, τῶν Μαρτύρων τῆς Ἐπιστήμης τοῦ Τισσανδιὲ καὶ τῆς Περὶ ἀγαθοεργῶν Καταστημάτων πραγματείας τοῦ Μαξίμου Δουκὰμ κατώρθωσε ν’ ἀποδώσῃ τὴν χάριν, τὴν ἔννοιαν καὶ τὴν δύναμιν τοῦ πρωτοτύπου, διερμηνεύσασα πιστῶς τοὺς λεπτοτέρους στοχασμοὺς καὶ τὰ ἐνδότερα αἰσθήματα τῆς ἀνθρωπίνης καρδίας, τὰ ὁποῖα καὶ κατενόει καὶ ᾐσθάνετο βαθύτατα αὐτὴ ἡ ἰδία. Διότι ἡ Ἐλίζα περιεκοσμεῖτο καὶ διὰ τῶν ἐξαισίων ἐκείνων ἀρετῶν, ἃς μόνον κατὰ τὰς στενὰς σχέσεις τοῦ οἰκογενειακοῦ βίου δύναταί τις νὰ ἴδῃ καὶ θαυμάσῃ. Φιλάνθρωπος ἄνευ ἐπιδείξεως, σεμνή, μετριόφρων, ἐγκαρτεροῦσα μετὰ χριστιανικῆς ἀνοχῆς εἰς τὰς ἠθικὰς θυέλλας τῆς ζωῆς, προσφερομένη μετ’ ἀπαραμίλλου αὐταπαρνήσεως ὑπὲρ τῆς ξένης δυστυχίας, δὲν ἔζη δι’ ἑαυτήν, ἀλλὰ διὰ τοὺς περὶ αὐτὴν πάσχοντας, ὧν ὑπῆρχεν ἄγγελος παρηγορίας καὶ ἐλπίδος. Ποσάκις, ἀντὶ νὰ ἐπιζητῇ τὰ ἀρώματα καὶ τὰς μαρμαρυγὰς τῶν μεγάλων αἰθουσῶν, αὐτὴ ἀφανής, ὡς ἡ χεὶρ τῆς Προνοίας, ἠγρύπνησε παρὰ τὸ προσκεφάλαιον ἀσθενοῦς πτωχῆς, συμπάσχουσα, παραμυθοῦσα, ἐλεοῦσα! Ἀλλ’ εἴμαρτο ἡ ὡραία ἐκείνη ὕπαρξις, ἡ ὅσον ἐντελὴς ὑποτύπωσις τοῦ ἠθικοῦ καὶ ψυχικοῦ κάλλους τῆς γυναικείας φύσεως, νὰ σβεσθῇ οὐτωσὶ προώρως, βυθίσασα εἰς πένθος ἄλυτον οὐ μόνον τὸν σεβαστὸν αὐτῆς πατέρα στρατηγὸν Σκαρλάτον Σοῦτσον, οὐ μόνον τοὺς συγγενεῖς καὶ οἰκείους, ἀλλὰ πάντας ὅσοι ἐγνώρισαν καὶ ἐθαύμασαν ἐκ τοῦ πλησίον τὴν φωτοβόλον διάνοιαν καὶ τὴν ἀρωματώδη ψυχὴν τῆς ἀτυχοῦς Ἐλίζας.
Ο ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ἀνήκει εἰς ἀρχαίαν καὶ ἱστορικὴν οἰκογένειαν τῶν Ἀθηνῶν, ὁ πατὴρ δὲ αὐτοῦ Παλαιολόγος Βενιζέλος ἦτο δημογέρων τῆς πόλεως, κατὰ τὴν ἐπανάστασιν, φυλακισθεὶς μετὰ τῶν ἄλλων συναδέλφων του ἐν τῇ Ἀκροπόλει καὶ ἀποδρὰς διὰ σχοινίου ἐκ τῶν τειχῶν. Τὴν ἡμέραν τῆς ἀποδράσεως αὐτοῦ ἀκριβῶς ἐν ἔτει 1822 ἐγεννήθη ὁ υἱὸς αὐτοῦ ἐν Αἰγίνῃ, ὅπου εἶχε καταφύγει ἡ μήτηρ
