αὐτόθι Δημητρίῳ Μολοχάδῃ διαμένοντα Δαυῒδ ἐπὶ τῷ λόγῳ ὅτι δῆθεν εἶχε μυηθῇ τῶν ἀλλοδοξιῶν τοῦ Καΐρη. Τὸ γεγονὸς τοῦτο εἵμαρτο μετὰ πολλὰς δεκαετηρίδας, νὰ παραχαράξῃ ἡ μοχθηρία καὶ ἡ συκοφαντία τῶν ἐχθρῶν του, ὅπως δυσφημίσῃ τὸν ἀνεπίληπτον χριστιανικὸν βίον τοῦ Σεβασμιωτάτου Δαυῒδ καί ἀποκλείσῃ αὐτὸν οὕτω τοῦ μητροπολικοῦ θρόνου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, οὗ εἶχεν ὑποδειχθῆ ὑποψήφιος ἐσχάτως. Ἀπὸ τοῦ 1841 διετέλεσεν ὡς διευθυντὴς ἑλληνοδιδάσκαλος ἐν Τήνῳ καὶ Ἄνδρῳ, τῷ δὲ 1853 διωρίσθη ἱεροκῆρυξ τοῦ νομοῦ Κυκλάδων, χειροτονηθεὶς τὸ ἑπόμενον ἔτος πρεσβύτερος. Αἱ ἀπὸ τοῦ ἱεροῦ ἄμβωνος εὔγλωττοι διδασκαλίαι του ἐξησφάλισαν τὴν ὡραιοτέραν θέσιν ἐν τῇ συνειδήσει καὶ τῇ ἀγάπῃ τῆς κοινωνίας, ἐφ’ ᾧ καὶ τὸν Ἰούνιον τοῦ 1855, εὑρισκόμενος ἀνὰ τὰ χωρία τῆς Νάξου πρὸς διδασκαλίαν τοῦ θείου κηρύγματος ἔλαβεν αἴφνης τὴν εἴδησιν ὅτι ἐν ἀγνοίᾳ του ἐψηφίσθη ὑπὸ τῆς ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἐνεκρίθη ὑπὸ τοῦ Βασιλέως ὡς ἐπίσκοπος Φωκίδος, ἣν ἐποίμανεν ἐπὶ 32 ὅλα ἔτη ἐν ἀρετῇ καὶ εὐσεβείᾳ, τύπος γενόμενος χριστιανικῆς πρᾳότητος καὶ ἀγαθότητος, κατακτήσας τὴν ἀμέριστον ἀγάπην καὶ τὸν ἀπεριόριστον σεβασμὸν τοῦ ποιμνίου του.
Ἀλλὰ πλὴν τῶν πρὸς τὴν ἐκκλησίαν ὑπηρεσιῶν του ὁ ᾀοίδιμος ἐπίσκοπος Φωκίδος οὐκ ὀλίγον ὑπηρέτησε τὴν πατρίδα εἰς σοβαρὰς περιστάσεις, καθ’ ἃς πεμφθεὶς ὑπὸ τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως εἰς Ἀλεξάνδρειαν ἐπὶ Νείλου καὶ εἰς Κωνσταντινούπολιν κατὰ τὰς παραμονὰς τοῦ βουλγαρικοῦ σχίσματος διεξήγαγε μετὰ σπανίας συνέσεως τὰς διαπιστευθείσας αὐτῷ ἐντολὰς διεγείρας τὴν ἔκπληξιν καὶ αὐτοῦ τοῦ τότε ὑπουργοῦ τῶν Ἐκκλησιαστικῶν Σαράβα εἰπόντος περὶ αὐτοῦ ὅτι «ὑπὸ τὸ καλογηρικὸν ῥάσον ἐκρύπτετο ἔξοχος διπλωμάτης.»
Ὁ ἰδιωτικὸς καὶ οἰκογενειακὸς βίος τοῦ σεβαστοῦ ἱεράρχου ὑπῆρξεν ἀξιόζηλον καὶ μοναδικὸν ὑπόδειγμα λιτότητος, ἐγκρατείας, μετριοφροσύνης, φιλοστοργίας. ἀγαθότητος καὶ προσηνοῦς χάριτος. Ἡ Κυβέρνησις ἐκτιμῶσα τὰς ἀλλεπαλλήλους ἐκδουλεύσεις τοῦ ἀοιδίμου Δαυῒδ ἐτίμησεν αὐτὸν διὰ τοῦ ἀριστείου τοῦ ἀγῶνος καὶ τοῦ παρασήμου τῶν ἀνωτέρων Ταξιαρχῶν. Ἀλλ’ ὁ μᾶλλον ἐπίφθονος τίτλος, ὃν κατέλιπε μεταλλάξας τὸν βίον τὴν 17 Φεβρουαρίου 1887, ἐστὶν ἡ ἀνεξίτηλος καὶ λατρευτὴ μνήμη εἰς πάντας μὲν τοὺς γνωρίσαντας ἐκ τοῦ ἐγγὺς τὰ ἐξαίρετα αὐτοῦ προσόντα, ἰδίως δὲ εἰς τὸ χριστιανικὸν αὐτοῦ ποίμνιον, ὅπερ μετ’ ἀϊδίου εὐγνωμοσύνης καὶ πόνου θέλει ἀναμιμνήσκεσθαι τῶν πολλαπλῶν εὐεργεσιῶν, οἵων καὶ ὅσων ἔτυχε πατρικώτατα ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου ἱεράρχου.
ΣΚΑΡΛΑΤΟΣ ΣΟΥΤΣΟΣ. Ὁ ἀντιστράτητος Σκαρλάτος Σοῦτσος γεννηθεὶς ἐν Κωνσταντινουπόλει τῷ 1807 ἕλκει τὴν καταγωγὴν ἐξ ἐπιφανοῦς οἴκου. Ὁ πατὴρ αὐτοῦ Ἀλέξανδρος Σοῦτσος ὑπῆρξεν ἡγεμὼν τῆς Βλαχίας. Ὁ νεαρὸς ἡγεμονίδης Σκαρλάτος ἐσπούδασε τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν καὶ φιλολογίαν μετὰ τῶν ἄλλων ἀδελφῶν του ἐν τῇ ἐν Βουκουρεστίῳ περιφήμῳ σχολῇ, ἣν εἶχε καθιδρύσει ὁ ἴδιος αὐτοῦ πατὴρ Ἀλέξανδρος, καὶ ἐν ᾗ ἐδίδασκον οἱ μεγάλοι τοῦ Γένους διδάσκαλοι Βαρδαλάχος, Κλωνάρης, Γεννάδιος καὶ Σερούϊος. Μετὰ τὰς πρώτας ἐγκυκλίους σπουδὰς ἀπεστάλη εἰς Γερμανίαν, ἔνθα τὸ πρῶτον διήκουσε
