Ο ΦΩΚΙΔΟΣ ΔΑΥΙΔ. — Ἐγεννήθη τῇ 11ῃ Σεπτεμβρίου τοῦ 1805 ἐν τῇ κώμῃ Νεοχωρίου τοῦ Πηλίου ὅρους ὑπὸ γονέων εὐσεβῶν, τοῦ Πανταζῆ καὶ τῆς Ἑλένης Μολοχᾶ ὀνομασθεὶς ἐν τῷ ἁγίῳ βαπτίσματι Ἀδαμάντιος. Ἑξαέτης ἀπορφανισθεὶς τοῦ πατρὸς διεπαιδαγωγήθη ὑπὸ τὴν μητρικὴν ἐπίβλεψιν καὶ ἠσχολήθη παρά τινι γειτονικῷ μονυδρίῳ τοῦ Τιμίου Προδρόμου περὶ τὰ ἐκκλησιαστικὰ γράμματα, προορισθεῖς ὑπὸ τῆς μητρὸς διὰ τὸ τῆς ἱερωσύνης ἐπάγγελμα. Δωδεκαέτης προσήχθη παρὰ τῷ Μητροπολίτῃ Δημητριάδος Ἀθανασίῳ, ὅστις διαγνοὺς τὰ σπάνια τοῦ παιδὸς χαρίσματα ἐχειροτόνησεν αὐτὸν ἀναγνώστην, βραδύτερον δὲ διάκονον, ὅτε προσέλαβε τὸ ὄνομα Δαυΐδ. Διήνυεν ἤδη τὰς ἐν τῷ ἑλληνικῷ Σχολείῳ Μακρυνίτσης σπουδὰς τοῦ καιροῦ ἐκείνου, ὅτε ἐξερράγη ἡ ἑλληνικὴ ἐπανάστασις. Ἡ Θεσσαλία ἐπληρώθη τουρκικῶν στρατῶν, ὁ δὲ διάκονος Δαυΐδ, μόλις διασωθεὶς ὡς ἐκ θαύματος μετὰ τοῦ Ἀρχιερέως ἔκ τινος λυσσώδους κατὰ τῶν Τούρκων μάχης, διεπεραιώθη εἰς Σκόπελον, ἐξ ἧς ἠναγκάσθη νὰ ἐπανακάμψῃ οἴκοι ἀποκλεισθεισῶν τῶν βορείων Σποράδων ὑπὸ τοῦ ὀθωμανικοῦ στόλου. Ἀλλ’ ἐπιδραμόντος μετ’ οὐ πολὺ νέου τουρκικοῦ στρατοῦ κατὰ τῶν μὴ ὑποταγέντων χωρίων τῆς Μαγνησίας, ὅπου εὑρίσκοντο καί τινες συγγενεῖς τοῦ Δαυΐδ, ὧν τὰς κεφαλὰς θριαμβευτικῶς φερομένας ἀνεγνώρισεν οὗτος, κατέφυγε μετὰ πολλὰς περιπετείας εἰς Τῆνον, ἔνθα ἐπανέλαβε τὰ διακοπέντα μαθήματα ἐν τῷ ἑλλην. Σχολείῳ τοῦ αὐτόθι ἱεροῦ ἱδρύματος τῆς Εὐαγγελιστρίας. Μετὰ τὴν ἔλευσιν τοῦ Ὄθωνος ἐπιτυχὼν δίπλωμα γραμματοδιδασκάλου ὑπὸ τῆς ἐν Αἰγίνῃ τὸ πρῶτον συστάσης ἐξεταστικῆς ἐπιτροπῆς ἐδέχθη δημοσίαν τινὰ θέσιν. Ἀλλὰ μετ’ ὀλίγον, διψῶν εὐρυτέρας ἐπιστημονικῆς μαθήσεως καὶ μαθὼν τὴν ὑπὸ τοῦ Θεοφίλου Καΐρη σύστασιν σχολῆς ἐν Ἄνδρῳ προσέδραμεν αὐτόθι φοιτῶν ἀνελλιπῶς καὶ ἀσχολούμενος περὶ τὴν μελέτην τῶν δημοσίᾳ διδασκομένων ἐπιστημονικῶν μαθημάτων, ἀποφυγὼν τὰς ἰδιαιτέρας διδασκαλίας τοῦ Καΐρη, περὶ οὗ ἐθρυλεῖτο ὅτι εἰσήγοντο ἑτεροδοξίαι τινες κατὰ τῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων. Μετὰ τριετεῖς αὐτόθι σπουδὰς ἦλθεν εἰς Ἀθήνας ὅπως ἀκροασθῇ τῶν ἐν τῷ ἄρτι συστάντι Πανεπιστημίῳ μαθημάτων, μεθ’ ὃ ἐκλήθη ὑπὸ τῆς κοινότητος τῶν ἐν τῇ Μικρᾷ Ἀσίᾳ Κυδωνιατῶν ὡς διδάσκαλος, ὅπου ἐλθών, ἐδέησεν εὐθὺς νὰ μεταβῇ εἰς Κωνσταντινούπολιν, καθόσον συνοδικὴ ἀπόφασις τοῦ τότε Πατριάρχου Γρηγορίου τοῦ ς′ καθίστα ἀπαράδεκτον πρὸς διδασκαλίαν ἐν Τουρκίᾳ πάντα μαθητεύσαντα παρὰ τῷ Θ. Καΐρῃ. Τοῦτο προσέβαλε τὴν φιλοτιμίαν τοῦ διακόνου Δαυίδ, μεθ’ οὗ καὶ τοῦ Πατριάρχου ὡς καὶ τοῦ Μητροπολίτου Ἐφέσου Ἀνθίμου, εἰς οὗ τὴν δικαιοδοσία ὑπήγοντο αἱ Κυδωνίαι, ἐπῆλθε ψυχρότης σχοῦσα λυπηρὰς συνεπείας διὰ τὸν Δαυΐδ, καθόσον ὁ Ἐφέσου ἐνήργησε τὴν ὑπὸ τοῦ Πατριάρχου ἀποστολὴν ἐγγράφου πρὸς τὴν κοινότητα τῶν Κυδωνιῶν, δι’ οὗ προετρέποντο οὗτοι ν’ ἀποπέμψουσιν ἐκεῖθεν τὸν παρὰ τῷ ἀδελφῷ του
Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1888 - 330.jpg
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
330
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑΙ ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
