φιλολογία τῶν ἀπὸ τοῦ παλαιοῦ μυθοποιοῦ Αἰσώπου κληθέντων αἰσωπείων μύθων, τῶν χαριέντων ἐκείνων διηγηματίων, ἅτινα ἔχουσι συνήθως τὰ πρόσωπα εἰλημμένα ἐκ τοῦ κόσμου τῶν ζῴων καὶ σιοποῦσι τὴν ἠθικὴν διαπαιδαγώγησιν τῶν ἀνθρώπων ἄγοντα εἰς ἐπιμύθιον, ἐμπεριέχον ἠθικὸν ἀξίωμα ἐκ τῆς διηγήσεως τῆς ἐν τῷ μύθῳ ἐμμέσως ἢ ἀμέσως ἐξαγόμενον, ἐπλουτίσθη μεγάλως κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετηρίδας διὰ διαφόρων εὑρημάτων. Τὰ πλεῖστα τούτων ἀνάγονται εἰς τοὺς μεταγενεστέρους βυζαντιακοὺς χρόνους, ἀποδεικνύοντα, ὅτι δὲν ἐξέλιπε κατ’ αὐτοὺς ἡ μυθοπλαστικὴ δύναμις τῶν Ἑλλήνων ἢ τοὐλάχιστον ἡ ἐπιθυμία νὰ περιενδύσωσι διὰ νέας περιβολῆς τὰ ὑπὸ τῶν παλαιῶν ἄλλως εἰρημένα. Ἀλλ’ ἡ τάσις αὕτη δὲν ἐξέλιπε καὶ ἐν τοῖς μετέπειτα χρόνοις μέχρι τῶν καθ’ ἡμᾶς, ὅτε καὶ ἰδίαν μυθογραφικὴν λογοτεχνίαν δυνάμεθα νὰ ἐπιδείξωμεν ἀπὸ τοῦ Κοραῆ μέχρι τῶν ἡμερῶν ἡμῶν διήκουσαν, καὶ τὸ μὲν ἀναπλάσσουσαν τοὺς παλαιοὺς μύθους, τὸ δὲ μυθογραφοῦσαν κατὰ τὸν Λαφονταῖνον, τὸ δὲ καὶ ἐξ ἰδίας φαντασίας νέα δημιουργοῦσαν. Ἡ κατὰ κληρονομίαν οὕτως εἰπεῖν παράδοσις αὕτη τῆς μυθογραφίας εἷνε καὶ γενικωτέρου λόγου ἀξία, ἀλλὰ δὲν πρόκειται νῦν ἐνταῦθα περὶ τούτου. Σήμερον θέλω μόνον νὰ γνωρίσω δι’ ὀλίγων εἰς τοὺς ἀναγνώστας τοῦ ἀνὰ χεῖρας Ἡμερολογίου ἄγνωστον μέχρι τοῦδε κρίκον συνδέοντα τοὺς Βυζαντίνους πρὸς τοὺς νεωτέρους τῶν παρ’ ἡμῖν μυθογράφων. Ὁ ποιητὴς οὗτος αἰσωπείων μύθων εἶνε Γεώργιος ὁ Αἰτωλός.
Περὶ τοῦ Γεωργίου Αἰτωλοῦ ὀλίγα γνωρίζομεν. Ἐκ τῆς Τουρκογραικίας τοῦ Μαρτίνου Κρουσίου διδασκόμεθα, ὅτι διέτριψεν ἐπί τινα χρόνον ἐν Κωνσταντινουπόλει παρὰ τῷ πατριαρχείῳ καὶ ὅτι ἦτο ἀνὴρ σοφὸς καὶ ἐλλόγιμος, ὡς ἐκάλει αὐτὸν Ἰωάννης ὁ Βοναφεύς.[1] Ἔκ τινος ἐπιστολῆς Δαμασκηνοῦ τοῦ Στουδίτου, ἐπ’ ἐσχάτων δάμοσιευθείσης ὑπὸ τοῦ κ. Ἀθανασίου Παπαδοπούλου τοῦ Κεραμέως[2] καὶ πρὸς τὸν Αἰτωλὸν ἀπευθυνομένης, μανθάνομεν ὅτι καὶ ἐν Βενετίᾳ εἶχε διατρίψει. Ἡ δ’ ἐκ Βενετίας εἰς τὴν Ἑλλάδα ἐπιστροφὴ Γεωργίου τοῦ Αἰτωλοῦ συνέβη πάντως
