λέγει αὐτὸς ὁ ποιητής περὶ τῶν λυρικῶν ποιημάτων του.
Καὶ ἐν τῇ οὐσίᾳ, καὶ ἐν τῇ μορφῇ τῶν φιλολογικῶν ἔργων αὐτοῦ ἡ αὐτὴ ἀστάθεια ἐπικρατεῖ, ὁ αὐτὸς πόθος ἐκφράζεται, ἡ αὐτὴ ἀπόπειρα ἐπαναλαμβάνεται τῆς ἀπαύστου μεταλλαγῆς τῶν σκηνογραφιῶν, τῆς γνώσεως διαφόρων ψυχικῶν καταστάσεων, τῆς θεραπείας ἀντικειμένων δογμάτων. Τὰ μελικὰ αὐτοῦ ποιήματα συνίστανται ἐξ ὕμνων πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ᾠδῶν εἰς τὴν 3ην Σεπτεμβρίου, ἐξ ἐρωτικῶν ᾀσμάτων, γεγραμμένων ἐπὶ γερμανικῶν μελῳδιῶν, καὶ πολιτικῶν στίχων προωρισμένων διὰ τοὺς διανομεῖς τῶν ἐφημερίδων. Ὁ «Δῆμος καὶ ἡ Ἑλένη», ἀπόσπασμα ἐξ ἀορίστου καὶ ζοφεροῦ ἐν ἀνωμάλῳ γλώσσῃ ποιήματος, ἀναπολοῦν τὸν Βυρώνειον «Γκιαούρ», συναντᾶται ἐν τῷ αὐτῷ τόμῳ πρὸς τὸν «Διονύσου Πλοῦν», τὸ λελαξευμένον ἀρχαιοπρεπὲς ἀριστούργημα, τὸ ἐμπνευσθὲν ἐκ τῆς ζωφόρου τοῦ Λυσικρατείου μνημείου· καὶ ἡ «Ταξειδεύτρια», περιπαθὴς δημώδης θρύλος ὀλιγόστιχος, γεγραμμένος κατὰ ζῆλον τῆς δημοτικῆς ποιήσεως, ἕπεται τῷ πεντακισχιλιοστίχῳ «Λαοπλάνῳ», ἔργῳ τῆς νεότητος τοῦ ποιητοῦ, ἐν ᾧ ἡ ῥητορικὴ καὶ ὁ κόμπος ὑπερβάλλουσι τὴν ποίησιν καὶ τὸ αἴσθημα. Θὰ ἐπέλειπεν εἰς ἡμᾶς ὁ χῶρος, ἐὰν ἐξετεινόμεθα εἰς τοιαύτας παραθέσεις πρὸς ἄλληλα καὶ τῶν λοιπῶν ἔργων τοῦ ποιητοῦ. Ἐν τοῖς δράμασιν αὐτοῦ μεταπηδᾷ ἀπὸ τῶν χρόνων τῆς ἑλληνικῆς ἐπαναστάσεως εἰς τὴν ἐποχὴν τῶν Κομνηνῶν, καὶ ἀπὸ τῶν Ἀθηνῶν τῶν τριάκοντα εἰς τὰ Ἰωάννινα τοῦ Ἀλῆ-πασσᾶ, καὶ εἷς καὶ ὁ αὐτὸς ὁ πατὴρ τῆς μεγάλης καὶ ἔμπνου καὶ διθυραμβικῆς «Παραμονῆς» καὶ τῆς «Διὸς ἐπισκέψεως», τοῦ παραδόξου τούτου κράματος ἐθνισμοῦ καὶ χριστιανισμοῦ, παρῳδίας καὶ ποιήσεως, ἀλληγορίας καὶ σατύρας, αἰσθήματος καὶ φαντασμαγορίας, ἀνομοιοκαταλήκτων ἰάμβων καὶ πλουσιωτάτων ὁμοιοκαταληξιῶν. Τὸν αὐτὸν τύπον φέρουσι καὶ τὰ διηγήματα αὐτοῦ, τῶν ὁποίων τὰ πρόσωπα κινοῦνται καὶ ζῶσιν ἐν Κεφαλληνίᾳ καὶ ἐν Ἰνδικῇ, ἐν τῇ Σπάρτῃ τοῦ μεσαίωνος, ἐν Ἀγγλίᾳ, καὶ ἐν Ἀλγερίᾳ, ἐν ξηρᾷ καὶ ἐν θαλάσσῃ, ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ὑπὸ τὴν γῆν, καὶ οὐκ οἴδαμεν ποῦ ἀλλαχοῦ. Οὐδαμοῦ δ’ ἄλλοθι καθαρώτερον διαφαίνεται ὁ ἐν τῷ κ. Ῥαγκαβῇ πολυμαθὴς καὶ ποιητὴς καὶ ἀρχαιόφιλος καὶ καλλιτέχνης, ὁ φιλόκοσμος καὶ ὁ διπλωμάτης, ὁ «πολλῶν ἰδὼν ἄστεα καὶ νόον γνούς», ὡς ἐν τοῖς «Διηγήμασιν» αὐτοῦ, τῶν ὁποίων ἡ καταφανεστέρα ἔλλειψις εἶνε, ὅτι ἐπιδεικνύουσι συνεχῶς εἰς τὸν ἀναγνώστην ἥρωας καὶ ἡρωΐδας, παντὸς φύλου, τάξεως καὶ ἀναπτύξεως, οἵτινες ὁμιλοῦσιν ὑπὲρ τὸ δέον τὴν γλῶσσαν… αὐτοῦ τοῦ κ. Ῥαγκαβῆ.
Ἀλλ’ ὁ κ. Ῥαγκαβὴς ἐν τοῖς κλάδοις τῶν ἔργων αὐτοῦ φωρᾶ-
