λαπλασίασε τὰς βιωτικὰς μερίμνας χάριν τοῦ περὶ ὑπάρξεως ἀγῶνος ἐνοθεύθησαν καὶ οἱ ἁγνότεροι κοινωνικοὶ δεσμοί· καὶ αὐταὶ αἱ ἑορταὶ ἐξηλείφθησαν ἐκ τοῦ ἑορτολογίου, αἱ δ’ ἐπισκέψεις, γενόμεναι πρὸς τὸ θεαθῆναι, διεκωμῳδήθησαν. Δὲν εἷνε πλέον σπάνια τὰ παραδείγματα ἀνθρώπων, κατοικούντων ἐν τῇ αὐτῇ πόλει, ἀνταλλασσόντων συνεχῶς ἐπισκεπτήρια καὶ οὐδόλως γνωριζομένων προσωπικῶς, διότι ὁ κύριος ἢ ἡ κυρία, — καθ’ ἃ τοὐλάχιστον βεβαιοῖ ἡ ὑπηρέτρια — συμβαίνει ν’ ἀπουσιάζωσι πάντοτε, ἐνῷ, ἐάν τις ὀλίγον προσέξῃ, θὰ ἰδῇ ἴσως ὄπισθεν θύρας ἢ παραθύρου τὸν κύριον ἢ τὴν κυρίαν ἢ καὶ ἀμφοτέρους, παρατηροῦντας τὸν ἀπερχόμενον ἐπισκέπτην, ὅστις μετ’ ἀνεκφράστου πολλάκις ἀγαλλιάσεως δίδει τῇ ψευδομένῃ ὑπηρετρίᾳ τὸ ἤδη ἕτοιμον εἰς τὴν χεῖρά του ἐπισκεπτήριον, προσθέτων μάλιστα μετὰ προφανοῦς ὑποκριτικοῦ τόνου, ὅτι λυπεῖται πολὺ διότι δὲν εὗρεν εἰς τήν οἰκίαν τοὺς οἰκοδεσπότας. Αἰ διὰ τῶν ἐπισκεπτηρίων, τῶν διὰ τοῦ ταχυδρομείου ἢ τοῦ ὑπηρέτου ἀνταλλασομένων, ψευδεπισκέψεις ἐστέρησαν τὸν φύσει κοινωνικὸν ἄνθρωπον μιᾶς τῶν μεγαλειτέρων εὐχαριστήσεων, διότι πάντες ἐγενόμεθα διπλωμάται, διπρόσωποι ἢ ἀκριβέστερον δίγλωσσοι· ἐν ὅσῳ εἴμεθα παρόντες ἐν τῇ ὁμηγύρει δίδομεν καὶ λαμβάνομεν φιλοφρονήσεις, ἀλλὰ κρατοῦμεν καὶ σημειώσεις διὰ τὰ σχόλια· μετὰ τὸν ἀποχαιρετισμὸν οἱ ἐναπομείναντες σχολιάζουσι τοὺς ἀναχωρήσαντας καὶ οἱ ἀναχωρήσαντες τοὺς ἐναπομείναντας. Καλούμεθα εἰς γεῦμα; ἐπαινοῦμεν τὰ φαγητὰ, τὸν οἶνον, τὴν οἰκοδέσποιναν, τὴν μάγειρον τὰ πάντα. Δὲν ἔχομεν ἐξέλθει τῆς θύρας τοῦ ἑστιατορίου καὶ λέγομεν εἰς τὸν πρῶτον γνώριμόν μας ὅλως τὰ ἐναντία. Καλούμεθα εἰς ἑσπερίδα; ἢ κάλλιον ἀναγκάζεται ὁ ἀνοίξας τὰς αἰθούσας του πλούσιος ὁμογενὴς ὡς ἐκ τῆς μεγάλης πολιορκίας, ἥτις τοῦ γίγνεται, νὰ πέμψῃ ἡμῖν προσκλητήριον, ἵνα πίωμεν τὸ τσάϊ τὴν δεῖνα ἑσπέραν; τὰς μεγαλειτέρας βλακείας τοῦ οἰκοδεσπότου ἀκούοντες μὲ κεχηνὸς στόμα, θαυμάζομεν τὴν δυσειδῆ οἰκοδέσποιναν διὰ τὴν καλλονήν τῆς καὶ χειροκροτοῦμεν παταγωδῶς καὶ ὑποχρεωτικῶς τὴν δεσποινίδα θυγατέρα ἢ τὴν ἀνεψιάν των διὰ τὴν ἔκτακτον ἐπίδοσιν εἰς τὴν μουσικὴν καὶ τὸ ᾆσμα, ἐνῷ ἐνδομύχως οἰκτείρομεν τὸ δυστυχὲς πλάσμα, διότι δὲν ἔχει τόσον νοῦν, ἵνα διακρίνῃ μεταξὺ ὅλων ἐκείνων τῶν χειροκροτημάτων, ὅτι τὸ ἀκροατήριον ἀνυπομόνως ἀναμένει τὸ πέρας τῆς εὐχαριστήσεως τοῦ ν’ ἀκούῃ τοιαύτας παραφωνίας.
Ἡ ὑφήλιος σύμπασα θαυμάζει τὴν ἑλληνικὴν γλῶσσαν. Ἀλλὰ πολλοὶ τῶν Ἑλλήνων καὶ μάλιστα πολλαὶ τῶν ἑλληνίδων νομί-
