δικολάβος, ὁ φατριαστὴς δήμαρχος, ὁ τυφλὸς τὴν μάθησιν διδάσκαλος, ὁ φατριαστὴς εἰρηνοδίκης καὶ ὁ ἄπειρος ἰατρὸς εἰσὶν αἱ ἑπτὰ πληγαὶ τοῦ Φαραὼ πάσης κωμοπόλεως.
Κρούει ὁ ἀδικούμενος τὴν θύραν τῆς δικαιοσύνης, ἀλλ’ αὕτη, ἢ ὑπνώττει, ἵνα διασκεδάσῃ… τὴν πεῖναν, εἰς ἣν κατεδικάσθη, ἢ ἐγειρομένη βαδίζει βραδέως καὶ ὠθεῖ τὸν ἀδικηθέντα εἰς τὴν αὐτοδικίαν. Ἡ δικηγορικὴ στρεψοδικία, ἀναγεγραμμένη καὶ ἐν αὐτῇ τῇ νομοθεσίᾳ, εἶναι ὅπλον ἀπαραίτητον πάσης ἀμύνης. Εἰκονικαὶ συναλλαγματικαί, προκαλοῦσαι εἰκονικὰς παραχωρήσεις περιουσιῶν, καὶ παντοίας ψευδεῖς ἐνστάσεις, εἷναι τόσοι ἀνθυπόνομοι κατὰ τῆς ὑπονόμου τῆς προσωπικῆς κρατήσεως, ἣν ἤνοιξεν ἡ ἀνθρωπότης ἐν τῇ νηπιακῇ αὐτῆς ἡλικίᾳ καὶ διατηρεῖ ἔτι ἐν ἰσχύϊ ἐκ γεροντικῆς προλήψεως. Ὁ θεσμὸς τῆς προφυλακίσεως, ἰσχύων δι’ ὅλα τὰ ἐγκλήματα ἀνεξαιρέτως, μολονότι σκοπεῖ τὴν καλλιτέραν τῆς δικαιοσύνης ἀπονομήν, γεννᾷ τὴν φυγοδικίαν, ἣν πολλαπλασιάζει ἥ τε ἀνακριτικὴ ὀκνηρία καὶ τὸ ἀποτρόπαιον τῶν φυλακῶν. Ὁ χάριν τῆς λιμωττούσης οἰκογενείας του κλέπτων ἄρτον τιμωρεῖται, οἱ δὲ τῇ βοηθείᾳ ἑνὸς ἄσου ἢ φάντη ἀφαιροῦντες ἐν ἀκαρεὶ περιουσίας ὁλοκλήρους καὶ ἀτιμώρητοι μένουσι καὶ εἰς τὸ ἀφρόγαλα τῆς κοινωνίας ἀνήκουσιν. Οἱ νόμοι τιμωροῦσιν οὐ μόνον τ’ ἀπρομελέτητα ἀλλὰ καὶ αὐτὰ τὰ ἐξ ἀμελείας τραύματα, ἡ δὲ κοινωνία ἀνέχεται νὰ βλέπῃ καὶ νὰ δέχηται εἰς τὰς ἀγκάλας της τὸν ὑβριστὴν καὶ διαφθορέα τῆς οἰκογενειακῆς τιμῆς, ἐὰν λόγῳ ἀσκήσεως ἢ τύχης ἀκρωτηριάσῃ ἐκ προμελέτης καὶ ἐσκεμμένως δίκην Ῥωμαίου μονομάχου τὸν ἀτιμασθέντα!! Ὁ ὅρκος ἀνεγράφη πρὸς πιστοποίησιν τῆς εὐόρκου ἐκπληρώσεως τῶν καθηκόντων τῶν δημοσίων λειτουργῶν καὶ τῶν αἱρετῶν ἀρχῶν. Ἀλλὰ τίς ποτε ἐκ τῶν ὁρκιζομένων φατριαστῶν δημοσίων λειτουργῶν ἢ βουλευτῶν ἢ δημάρχων, διανοούμενος τὰς ἐναντίον τῶν ἀντιθέτων σχεδιαζομένας ἐπιθέσεις του δὲν ψιθυρίζει: «Ἡ μὲν γλῶσσα ὠμόμωκεν, ἡ δὲ φρὴν ἀνώμοτος!» Ὁ μάρτυς ὁρκίζεται νὰ εἴπῃ τὴν ἀλήθειαν καὶ μόνην τὴν ἀλήθειαν, συνήθως δὲ μόνον τὴν ἀλήθειαν λησμονεῖ.
Τῶν πολιτευμάτων πάντων ὁ κύριος χαρακτὴρ διεστράφη· εἰς τὰς ἀπολύτους μοναρχίας ἡ παρασκευασθεῖσα δῆθεν πλειονοψηφία τοῦ Λαοῦ ἐνεπιστεύθη τὴν τύχην τοῦ κράτους εἰς ἕνα καὶ μόνον ἄνθρωπον: — τὸν ἐλέῳ Θεοῦ μονάρχην· ἀλλ’ ἀντ’ ἐκείνου κυβερνῶσιν οἱ καλοὶ μάγειροι, οἱ ἐπιτήδειοι μαστρωποὶ ἢ αἱ φίλαι τῶν ὑπασπιστῶν τοῦ Μεγαλειοτάτου. Εἰς τὰς δημοκρατίας ἐρωτᾶται μόνον ἡ θέλησις τοῦ Λαοῦ· ἀλλὰ ταύτην νοθεύουσιν, —
