τύπως καὶ αἰσθηματικώτατα βαπτίσας τὸν πάσσαρά του δι’ αὐτοῦ τοῦ ὀνόματος τοῦ ὑποψηφίου, ἐπὶ τῆς πρώρας.
Ἀλλὰ μόλις προσαράξας ἀπέβη εἰς τὸ ἐπίνειον, τὴν αὐτὴν ἀγγελίαν, ἀπροσδόκητον, μυθώδη, πανταχόθεν προσδέχεται! «Ὁ Θανάσης θὰ πάρῃ τὸν Ἀριστάρχη ’ς τὴ βάρκα του!» Μεταξὺ τῶν περὶ τὴν ἀποβάθραν προσδεδεμένων ποικιλοσχήμων πλοιαρίων διακρίνεται ἡ λέμβος τοῦ Θανάση ἐξαιρέτως κεκοσμημένη κ’ ἐκείνη διὰ σκιάδος καὶ σημαίας καὶ τάπητος, καινουργὴς καὶ στίλβουσα. Εἷνε δ’ ὁ Θανάσης ὁ ἐν τῷ συναγωνισμῷ τῆς ἐργασίας ἀδιάλλακτος ἀντίζηλος τοῦ Ἀποστόλη· οὐδέποτε ἀπευθύνουσι τὸν λόγον πρὸς ἀλλήλους, εἰμὴ σαρκαζόμενοι ἢ καθυβριζόμενοι ἐν τῇ παραλαβῇ τῶν ἐπιβατῶν καὶ τῇ φορτώσει τῶν ἐμπορευμάτων. Κατ’ ἀρχὰς ὁ Ἀποστόλης, ἅμα τῷ ἀκούσματι, ἀνεκάγχασε φαιδρότατα ὡς ἂν τῷ ἀνήγγελλον ὅτι ἡ θάλασσα δὲν εἷνε πλέον ἁλμυρά. Ἀλλ’ ὅταν ὅλα τὰ παιδιὰ τὸν περιεκύκλωσαν, καὶ ἐπανέλαβον εἰς αὐτὸν ὅτι «ὁ Θανάσης θὰ πάρῃ τὸν Ἀριστάρχη ’ς τὴ βάρκα του» καὶ προσέθηκαν ὅτι ὁ Θανάσης ἔλαβε πρὸς τοῦτο ῥητὴν παραγγελίαν ἀπὸ μέρους τοῦ κὺρ Ζαφείρη, τοῦ παντοδυνάμου ἐν τῇ ἐπαρχίᾳ διευθυντοῦ τῶν ὑποθέσεων τοῦ κόμματος καὶ ἐμπεπιστευμένου τῷ Ἀριστάρχῃ, ὁ Ἀποστόλης ἤρχισε νὰ ἐξάπτεται· ἔτεινεν ἀπειλητικὸν τὸν γρόνθον πρὸς τὸ μέρος τῆς λέμβου, καὶ τὸ ἐρυθρόμαυρον ἐκ τῆς ὀργῆς πρόσωπόν του ἐχρωματίσθη ζωηρότερον ἐκ τῶν πρώτων ἀκτίνων τοῦ ἀνατέλλοντος ἡλίου· ἔρριψε κατὰ γῆς τὸν σκοῦφον του, καὶ κινῶν ἄνω κάτω τὰς χεῖρας, καί πλήττων διὰ τῶν ποδῶν του τὸ ἔδαφος, ἀνέκραξε βροντοφώνως, ὥστε ν’ ἀκουσθῇ πρὸ τῶν συνηθροισμένων ἐκεῖ πέραν ὁμοτέχνων καὶ τῶν ἀνθρώπων τοῦ κόμματος τῶν πρὸς ὑποδοχὴν τοῦ ὑποψηφίου:
— Κὺρ Ζαφείρη καὶ Θανάση δὲν ξέρει ὁ Ἀποστόλης! Ὁ Ἀριστάρχης ὅσαις φοραῖς ἦρθε, πρῶτον ποῦ πατάει τὸ πόδι του τὸ πατάει ’ς τὴν πάσσαρά μου! Ἀριστάρχης θὰ μπῇ ’ς τὸν Ἀριστάρχη! Τελείωσε! Ὁ Χριστὸς δὲν μοῦ τὸν παίρνει ἀπ’ τὰ χέρια μου!
Καὶ ἄλλα πολλὰ κατεκραύγασεν ἐναλλὰξ, παραπονούμενος καὶ ἀπειλῶν. Ὁ Θανάσης ἐλαττούμενος μὲν κατὰ τὴν φωνὴν τοῦ σώματος καὶ τῶν λόγων τὴν ἑτοιμότητα τοῦ ἀντιπάλου, ἀλλ’ ὑπερτερῶν τὴν πονηρίαν μεθ’ ἧς διεξῆγε τὰς ὑποθέσεις του, ἀποφέρων ἐξ αὐτῶν πολλὰ κακολογήματα, ἀλλὰ πλείονα κέρδη, διέμενεν ἀπαθὴς πρὸ τῆς ἐξάψεως τοῦ Ἀποστόλη συρίζων, καὶ διευθετῶν τὸ ἐρυθρὸν ἐπίστρωμα τῆς λέμβου του.
Μετ’ ὀλίγον παρελθούσης τῆς πρώτης ὁρμῆς, ὁ Ἀποστόλης ἐσκέφθη ὅτι δὲν ἤρκουν αἱ κραυγαὶ αὐτοῦ πρὸς ματαίωσιν τοῦ ἀδικήματος, ἀλλ’ ἡ δραστηρία φροντὶς πρὸς ἀναγνώρισιν αὐτοῦ ὑπὸ τῶν ἁρμοδίων· Ἂν ὁ Θανάσσης ἐδέχθη ῥητὴν ἐντολὴν νὰ παραλάβῃ τὸν Ἀριστάρχην, ἀλλ’ ὑπεράνω πάσης ἐντολῆς ἐτίθετο τὸ δικαίωμα τοῦ Ἀποστόλη· οὔτε ποτὲ ἠδύνατο νὰ προμαντεύσῃ, ὅτι, αὐτοῦ ὑπάρχοντος ἐν τῇ ζωῇ καὶ διακειμένου πρὸς τὸ κόμμα ὡς πάντοτε, θὰ ἀπελύετο οὑτωσὶ καταφρονητικῶς τοιαύτης φροντίδος, ὡς στρατιώτης αἴφνης δημοσίᾳ καθαιρούμενος ἄνευ προηγηθέντος ἐγκλήματος οὔτε διαδικασίας κἄν. Ὕστερον
