νεν ἄνευ πτερύγων, καθηλωμένος ἐπὶ τοῦ ἐδάφους τῆς πραγματικότητος, πεζὸς ὡς τὸ τραπεζιτικὸν αὐτοῦ ἐπάγγελμα. Προβεβηκὼς ἤδη τὴν ἡλικίαν, τὸ πρῶτον ἐξετίθετο εἰς τὰς ἐκλογάς, ἐπερειδόμενος εἰς τὴν σύμπραξιν φανατικῶν τινων ἐχθρῶν τοῦ Ἀριστάρχου, πρὸ παντὸς δ’ εἰς τὴν δύναμιν τοῦ πλούτου. Ἀλλ’ οἱ συμπολίται αὐτοῦ καὶ οἱ συμπαθοῦντες ἔτι πρὸς τὰ χρήματα αὐτοῦ, μικρὸν ἢ οὐδ’ ὅλως ηὐνόουν τὸν γηραιὸν μὲν τὴν ἡλικίαν, ἀλλὰ νεήλυδα ἐν τῇ πολιτικῇ, τὸν ἔχοντα τὴν κεφαλὴν φαλακρὰν καὶ τὴν ῥάχιν κεκυρτωμένην, τὸν πολὺν ἐν τῷ χρηματιστηρίῳ ἄσημον δὲ ἐν τῷ τόπῳ, τοῦ ὁποίου, ἄδηλον πῶς γνωσθεῖσα, περιήρχετο τὰ στόματα ἡ ἀλαζονικὴ καύχησις:
— Θὰ μὲ βγάλουν τὰ τάλλαρά μου· μ’ αὐτὰ ἀγοράζω ὁλόκληρη τὴν ἐπαρχία!
Καὶ ὄντως ἀκατάβλητος ἦτον ἡ ἰσχὺς τῶν ταλλήρων του, ἀφ’ οὗ κατώρθωσαν νὰ σαγηνεύσωσι καὶ αὐτὸν τὸν Ἀποστόλην τὴν ἐμπαθέστατον καὶ λυσσωδέστατον τῶν Ἀρισταρχικῶν. Χθὲς τὴν νύκτα, παραμονὴν τῆς ἐκλογῆς, ἀντὶ δραχμῶν πέντε κ’ ἑβδομήκοντα ἐπώλησε τὴν ψῆφόν του εἰς τοὺς πράκτορας τοῦ Χρύση· δι’ αὐτὸ νῦν ἵσταται διστάζων καὶ ἀμηχανῶν… Ἀλλὰ πρὸ τῆς μαγείας τοῦ χρήματος ὑπέκυψε τάχα;
Μῆνα πρὸ τῆς ἐνάρξεως τῶν ἐκλογῶν, μεγαλοπρεπὴς ὑποδοχὴ παρεσκευάζετο εἰς τὸν κύριον Ἀριστάρχην ἐπὶ τῇ ἀφίξει αὐτοῦ· δάφναι κατεσπάρησαν ἀπὸ τῆς προκυμαίας μέχρι τῆς οἰκίας αὐτοῦ, ἀψὶς ἀνηγέρθη, νεαρὸς τις δικηγόρος ἡτοίμασε προσφώνησιν, καὶ παρὰ τὴν ἀτολμίαν κατεπείσθησαν νεάνιδες ἐκ τῶν πρωτευουσῶν οἰκογενειῶν τῆς πόλεως νὰ ῥάνωσι διαβαίνοντα τὸν ὑποψήφιον δι’ ἀνθέων καὶ στίχων· οἱ στίχοι, τετυπωμένοι χρυσοῖς γράμμασιν ἐπὶ πρασίνου χάρτου, ὠφείλοντο εἰς τὴν δημοφιλῆ Μοῦσαν τοῦ κυρίου πρωτοκολλητοῦ τῆς δημαρχίας. Ὁ δ’ Ἀποστόλης, πρὸ τριῶν ἡμερῶν, ἀποσχὼν πάσης ἐργασίας, κατέγεινεν εἰς τὴν ἐπισκευὴν καὶ εὐπρέπειαν τῆς πάσσαράς του· ἀνεκαίνισεν αὐτὴν διὰ χρωμάτων καὶ κατεκόσμησε διὰ ταπήτων, σημαιῶν, μυρσινῶν, καὶ παντοίων σημάτων· τὴν ἡμέραν δὲ τῆς ἀφίξεως, ὄρθρου βαθέως, ἀπῇρε πρὸς τὸ τρίωρον ἀπέχον ἐπίνειον, ἔνθα ἔμελλε νὰ προσαράξῃ τὸ φέρον τὸν ὑποψήφιον ἀτμόπλοιον. Ἔφερε τὴν κεφαλήν του κεκαλυμμένην ὑπὸ τοῦ σκούφου μετὰ πάσης ἐπιμελείας καὶ χάριτος, ὡς ἀπῄτει τὸ ἔκτακτον τῆς ἡμέρας, καὶ γυμνοὺς τοὺς πόδας, ὡς ἀπῄτει τῆς ἐργασίας τὸ πολύμοχθον. Αὐτὸς ἀπὸ ἐτῶν ἔχαιρε τὸ δικαίωμα νὰ δέχηται ἀφικνούμενον ἢ ἀναχωροῦντα ἐντὸς τοῦ πλοίου του τὸν Ἀριστάρχην, ἄνευ τινὸς ἀμοιβῆς, εἰ μὴ τῆς ἐξ αὐτοῦ τοῦ δικαιώματος πηγαζούσης ὑπερηφανείας· οὐδεὶς δὲ τῶν πολλῶν συναδέλφων του ἦτο τόσῳ φθονερὸς ἢ τόσῳ μωρὸς, ὥστε νὰ διαμφισβητήσῃ πρὸς αὐτὸν τιμὴν σιωπηρῶς ἐγκαθιδρυθεῖσαν ἔκ τε τῆς ἀπὸ ἐτῶν συνηθείας καὶ τῆς ἀπὸ ἐτῶν ἀφοσιώσεως τοῦ ναυτικοῦ πρὸς τὸν πολιτικόν. Ὡς ἄνω τῆς θύρας τοῦ καταστήματος αὐτοῦ ἀναρτᾷ ὁ βιομήχανος χρυσόγλυπτον τὸν ζηλωτὸν τίτλον Προμηθευτοῦ τῆς Αὐλῆς, ὁ Ἀποστόλης ἔκρυπτεν εἰς τὰ βάθη τῆς καρδίας του χρυσόγλυπτον τὸν τίτλον πασσαριέρη τοῦ Ἀριστάρχη· ἀλλὰ τὸ οὐχὶ λίαν εὐγενὲς τοῦτο ἀξίωμα διετύπωσε πρωτο-
