του. Καὶ ποῖος πταίει ὅτι δὲν τὰς ἔχει τώρα — διότι οὐδέποτε πταίομεν ἡμεῖς οἱ ἴδιοι δι’ ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ ἀλλὰ πάντοτε ἄλλος τις — ποῖος εἷνε ἡ αἰτία διὰ τὴν ὁποίαν θὰ παιδεύεται ἰσοβίως μὲ τὴν φαλτσέταν καὶ μὲ τὸ σουβλί, ἐλεεινὸς καὶ κακομοιριασμένος, ζῶν ’μεροδοῦλι ’μεροφάγι; Ἡ γυναῖκά του, ἡ ὅποια διὰ τὴν κακήν του τύχην ἐβγῆκε ἐμπρός του, ἡ γυναῖκά του ἡ ὁποία ἔγεινεν ἐμπόδιον καὶ δὲν ἐπῆρε τὴν Τριανταφυλλιάν. Καὶ ἐκδικεῖται λυσσωδῶς τὴν τύχην ἐπὶ τῆς ῥάχεως τῆς γυναικός του, καὶ ἡ δυστυχὴς γυνὴ παραζαλισμένη ἀπὸ τὸ ἀλύπητον ξυλοφόρτωμα δὲν ἐννοεῖ καλὰ καλὰ διατί ἐνέσκηψεν ἔξαφνα ἡ συμφορὰ αὕτη εἰς τὸ σπῆτι της, διατί ὁ σύζυγός της, μὲ τὸν ὁποῖον ἐπερνοῦσε τόσο καλὰ σὰν πτωχικὸ ἀλλ’ ἀγαπημένο ἀνδρόγυνο, τὴν μισεῖ τώρα τόσον, τὴν μεταχειρίζεται τόσον ἀπηνῶς!…
Ἡ ἁπλοϊκὴ γυνὴ ἀγνοοῦσα τοὺς νόμους τῆς εὐτυχίας, δὲν εἰξεύρει ὅτι αὐτὴ πληρόνει διὰ τὴν εὐτυχίαν τῆς Τριανταφυλλιᾶς, καὶ ὅτι διὰ νὰ γείνῃ ὕπαρξίς τις εὐτυχὴς χάριν ἰσορροπίας ἀπῃτεῖτο νὰ γείνῃ μία κἂν ἄλλη δυστυχής!
Αριστοτελησ Κουρτιδησ
Ὅταν ὁ Ἀποστόλης, ἐγκαταλιπὼν τὴν κρύπτην τῆς πάσσαρας αὐτοῦ, ἔνθα μέχρι τῆς ὥρας ἐκείνης διέμενεν, ἔφθασεν εἰς τὸν τόπον τῆς ἐκλογῆς, τὸ πλῆθος ἐκυμάτιζε περιδινούμενον κ’ ἐβόα ὡς ἐν τρικυμίᾳ. Ἀλλ’ ἡ μετάστασις ἀπὸ τῆς ἐρημικῆς προκυμαίας μέσῳ τῆς μυριοβόμβου ἐκλογικῆς τύρβης δὲν ἐπήνεγκεν εἰς αὐτὸν ὁμοίαν ἐντύπωσιν πρὸς τὴν ἐκ τοῦ παφλάσματος τῆς εὐρείας θαλάσσης, ὁσάκις ἐπὶ τοῦ ἀκατίου του ἐξέπλεε τῶν ἀβαθῶν νερῶν τῆς λιμνοθαλάσσης εἰς προϋπάντησιν τοῦ καθ’ ἑβδομάδα προσεγγίζοντος ἀτμοπλοίου· οὐδὲ προσεῖδε τὸ πολυτάραχον θέαμα τὸ πρὸ αὐτοῦ διαπλούμενον διὰ τοῦ συνήθους ἐν τῇ ὥρα τῶν μόχθων βλέμματος, βλέμματος ναυτίλον, ἐν φρυάγματι μακρόθεν ἀναμετρῶντος, πρὶν εἰσχωρήσῃ ἐντὸς αὐτῶν, τὸν ὄγκον τὸν μαινόμενον τῶν κυμάτων. Ἀλλὰ δισταγμὸς καὶ ἀμηχανία τις ἐκδηλοῦνται ἐν τῇ ὄψει καὶ τῇ στάσει αὐτοῦ. Ἐπὶ τοῦ βαθέως μελάγχρου καὶ στρογγύλου αὐ-
