ἀκούσωσιν ἂν ἐργάζωνται ἔξω, εἰς τὸν ἐπάνω κόσμον, διὰ νὰ τοὺς σώσουν· ὁ ἀναπνέων τὸν ὀλίγον ἐκεῖ μέσα κεκλεισμένον ἀέρα δὲν τὸν κλέπτει ἀπὸ τοὺς συντρόφους του; δι’ ἑκάστης εἰσπνοῆς του ἕκαστος δὲν θανατώνει τοὺς ἄλλους; Ἡ μήπως καὶ αὐτὰ τὰ πλοῖα δὲν στενοχωροῦνται πολλάκις εἰς ἕνα πορθμὸν ἢ εἰς ἕνα λιμένα καὶ δὲν συγκρούονται ὡς νὰ συνάπτωσι καὶ αὐτὰ τὸν περὶ ὑπάρξεως ἀγῶνα; Τὸ ἐπαναλαμβάνω· ἡ εὐτυχία εἷνε τόσον ὀλίγη εἰς τὸν κόσμον ὥστε ὅστις τὴν ἀποκτᾷ τὴν κλέπτει ἀπὸ ἄλλους. Δύο νέοι ἀγαπῶνται· παρεμβάλλονται ἐμπόδια εἰς τὴν εὐτυχίαν των· ἐπὶ τέλους συζευγνύονται· εἶνε εὐδαιμονέστατοι· ἀλλ’ ἆράγε ἡ εὐδαιμονία των δὲν ἀφῆκε κανένα δυστυχῆ, δὲν ἀφῆκεν ἐγκαταλελειμμένον, ἄνευ ἀγάπης καὶ ἔρημον γηραιόν τινα πατέρα ἢ μητέρα, ὕπαρξίν τινα ἀγαπῶσαν τὸν ἕτερον τῶν εὐτυχῶν νεονύμφων; Ὠφελεῖταί τις εἰς μίαν ἐπιχείρησιν· πόσων ζημιῶν ἄθροισμα εἷνε ἆράγε τὸ κέρδος του; Κερδαίνει τις εἰς ἓν λαχεῖον· ἀπὸ πόσας διαψευσθείσας ἐλπίδας ἀποτελεῖται ἡ εὐτυχία του;
Οἱ φίλοι τοῦ Κονδύλη, ἄλλος μὲν στηρίζων τὸν ἀγκῶνα ἐπὶ τοῦ μαρμάρου τῆς τραπέζης, ἄλλος κρατῶν διὰ τῶν δύο γρόνθων τὸ ἄκρον τῆς ῥάβδου του καὶ ἐρείδων ἐπ’ αὐτῆς τὴν κάτω σιαγόνα, ἄλλος καπνίζων ναργιλέν, ἤκουον τὸν ἀγορεύοντα, οὗ ἡ φωνὴ κατὰ μικρὸν ἀνήρχετο. Ὁ Κονδύλης εἶχε τὸ προσὸν μεγάλων τινων ῥητόρων· ἐμεθύσκετο ἐκ τῶν φράσεών του· αἱ ἰδέαι τῷ ἤρχοντο ὄχι πρὶν ὁμιλήσῃ ἀλλ’ ἐφ’ ὅσον ἤκουε τοὺς τόνους τῆς ἰδίας του φωνῆς.
— Εἶπα λαχεῖον, ἐξηκολούθησεν ὁ Κονδύλης, πιὼν ὀλίγον ὕδωρ ἐκ τοῦ ποτηρίου του ὡς κοινοβουλευτικὸς ῥήτωρ ἐπὶ τοῦ βήματος, καὶ ἐνεθυμήθην ἓν ἐπεισόδιον, τὸ ὁποῖον οὔτε δραματικὸν εἷνε οὔτε συγκινητικόν, εἷνε ἀστεῖον μᾶλλον, ἀλλὰ τὸ ὁποῖον ἐπικυρόνει τὴν ἰδέαν μου πληρέστατα.
«Ἡ Τριανταφυλλιὰ ἦτο ὑπηρέτρια εἰς μίαν πλουσίαν οἰκίαν· ἡ κυρία της καὶ ὁ κύριός της, οἵτινες ἦσαν ἐξαίρετοι ἄνθρωποι, τὴν ἠγάπων, ὅπως ἀγαπῶμεν τὰ σπάνια πράγματα· αἱ δὲ καλαὶ ὑπηρέτριαι εἷνε σπανιότης σήμερον.
— Εἰς τοῦτο ἀπατᾶσαι, ὑπέλαβε μὲ πονηρίαν δεκανεύς τις τοῦ μηχανικοῦ ἐκ τοῦ παρακειμένου τραπεζίου.
Ὅλος ὁ κύκλος τῶν περικαθημένων ἐξερράγη εἰς γέλωτα.
