Σελίδα:Ημερολόγιο Σκόκου 1888 - 255.jpg

Από Βικιθήκη
Η σελίδα αυτή έχει ελεγχθεί για πιθανά λάθη.
255

ἀορίστου, ἀκούων ἐν τῇ σιγῇ τῆς νυκτὸς τοὺς συγκεχυμένους ψιθυρισμοὺς τῆς φύσεως, οἵτινες φαίνονται αὐτῷ ὡς φωναὶ ἀπ’ ἀοράτου τινὸς κόσμου πρὸς αὐτὸν ἀποτεινόμενοι, ἐκεῖ πλησίον που ἐπὶ βράχου καθήμενος ὁ μυστηριώδης Πᾶν παίζει τὸν πολύφωνον αὐλόν του.

«Καὶ πάντες οἱ συγκεχυμένοι οὗτοι ἦχοι, αἱ μυστηριώδεις φωναί, αἵτινες ὁτὲ μὲν ἐκπνέουσιν ὁτὲ δὲ ἀναγεννῶνται πάλιν θαυμασίως πως εἰς τὸν αὐτὸν συμπίπτουσαι ῥυθμόν, ἀποτελοῦσι μίαν καὶ μόνην ἁρμονίαν.... ἐνῷ αἱ εἰς τὸ χάος μαρμαίρουσαι σφαῖραι, ὡς ἀγαθοὶ δαίμονες κλίνοντες μετὰ σεβασμοῦ τὰς κεφαλὰς, διαχύνουσι πρὸς τὴν γῆν τὸ μυστηριῶδες αὐτῶν φέγγος καὶ οὕτω ἡ συμφωνία αὕτη ποικιλοτρόπως ἐπαναλαμβανομένη σχηματίζει ὕμνον μέγαν, ὕμνον αἰώνιον, ὅστις ὡς θυμίαμα εὐγνωμοσύνης ἀνέρχεται ἀκαταπαύστως πρὸς τὸν θρόνον τοῦ Δημιουργοῦ.»

— «Ὤ! ἐννοῶ νῦν, ἀνέκραξα τότε ὡς ἀπὸ ὀνείρων συνερχομένη, ἐννοῶ ὁποίαν παρατονίαν ἀποτελεῖ εἰς τὴν εὐαίσθητον ἀκοήν σου ἡ φωνὴ ἐκείνη τοῦ ἀνθρώπου ἡ διαταράττουσα καθ’ ἑκάστην ἑσπέραν τὰς ἡσύχους τῆς μονώσεώς σου στιγμάς!

Ἀλλὰ δὲν μοὶ ἀπεκρίθη διότι ἐφαίνετο βυθισμένη εἰς σκέψεις θλιβεράς. Αἴφνης σοβαρὰ αὐστηρότης ἀντικατέστησε τὸ μειδίαμα τῆς καλοκἀγαθίας ὅπερ ἐπλανᾶτο εἰς τὰ χείλη της.

— «Τλῆμον Πατρίς! ἀνέκραξεν, ἦν ποτε χρόνος ὅτε ὑπὲρ σοῦ καὶ μόνης ἔπαλλεν ἡ καρδία τοῦ νεανίσκου, ὅστις ἐπὶ τοῦ πεδίου τῆς μάχης ἀποθνήσκων, ὑπερηφάνως πρὸς τὴν τροπαιοῦχον σημαίαν σου ἠτένιζε καὶ ἡ Ἑλληνὶς ἀπὸ γενετῆς εἰς τὴν σὴν καθιεροῦτο λατρείαν! Νῦν δὲ ὅτε δεινοὶ ἐπίκεινται κίνδυνοι, ἐνταῦθα ἔνθα πᾶν ὅ,τι τὸ βλέμμα ἀπαντᾷ ἀναμιμνήσκει τῆς προγονικῆς εὐκλείας τὸ μεγαλεῖον. Ἐνταῦθα τὰ πλήθη τῶν Ἑλλήνων ἀθρόα συνερχόμενα ἐμπνέονται ὑπὸ τῶν εὐτελῶν δημιουργημάτων τοῦ ῥεμβασμοῦ καὶ τῆς ἀπογοητεύσεως!»

Ἀλλ’ οἱ λόγοι της οὗτοι διεκόπησαν αἴφνης ὑπὸ τοῦ κρότου τῶν βημάτων διαβατῶν διερχομένων ὄπισθεν ἡμῶν· ἐστράφην ἀνησύχως πρὸς τὴν Νύμφην, ἀλλ’ εἶχε γίνει ἄφαντος. Οἱ ἐλαφροὶ κύκλοι, οἵτινες ἀλληλοδιοιδόχως σχηματιζόμενοι καὶ διαλυόμενοι ἐρρυτίδουν κατὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην τὴν ἐπιφάνειαν τοῦ ὕδατος, μοὶ ἔδειξαν μόνον τὰ ἴχνη της· ἐνῷ δὲ ἔκυπτον ἵνα παρατηρήσω πλησιέστερον, μοὶ ἐφάνη ὅτι διέκρινα μεταξὺ τοῦ