οὗτος, ὦ Νύμφη; εἰπέ μοι σὺ ἥτις διὰ τῶν εὐεργετικῶν ναμάτων σου καταπαύεις τὴν δίψαν τοῦ κεκμηκότος ὁδοιπόρου, εἰπέ μοι ποῦ δύναμαι ν’ ἀκούσω τὸν ὕμνον τοῦτον;
— Ἄκουσον, μοὶ εἶπε τότε, ἐνῷ ἡ χεὶρ αὐτῆς ἀπωθήσασα τὴν κυματίζουσαν κόμην της, μοὶ ἀπεκάλυψε τὸ σκεπτικὸν μέτωπόν της, ἀκροάσθητι μετὰ προσοχῆς, διότι ἡ ἔννοια τῶν λόγων μου εἶναι βαθεῖα καὶ δύσκολος.
«Ὁ ναὸς τῆς δημιουργίας εἶναι μέγας, ἄπειρος! ἡ δὲ ἐκλεκτὴ ψυχή, ἐν οἱᾳδήποτε στιγμῇ ὅπου καὶ ἂν φέρῃ τὴν πτῆσίν της, πανταχοῦ δύναται ν’ ἀκούῃ τὴν φωνὴν τῆς φύσεως· ἀλλὰ τὸ ἑσπέρας ὅταν ὁ σάλος καὶ ἡ τύρβη τῶν ἀσχολιῶν τοῦ ἀνθρώπου καταπαύσωσιν, ὅταν ὁ ὕπνος γαλήνιος καὶ μεγαλοπρεπὴς ἐκτείνῃ τὸ πανίσχυρον αὑτοῦ σκῆπτρον ὑπὲρ τὰ ἄστη τῶν θνητῶν, τότε αἱ χορεῖαι τῶν νυμφῶν ἐξέρχονται ἀπὸ τὰ ἐνδιαιτήματα αὐτῶν καὶ ἐνοῦσι τὰς ἐναρμονίους φωνάς των μετὰ τοῦ ὕμνου ἐκείνου..... Ἐκεῖ εἰς τὰ πυκνὰ δάση διὰ μέσου τῶν ὁποίων ἡ Ἄρτεμις ἐκτοξεύει τὰ ἀργυροειδῆ αὐτῆς βέλη, ὑπὸ τὴν τρέμουσαν σκιὰν αἱ χορεῖαι τῶν Δρυάδων ψιθυρίζουσι τὰς μυστηριώδεις αὐτῶν ἁρμονίας.
«Ἐκεῖ εἰς τὰ ὄρη ἔνθα κυλίονται τὰ κρυσταλλώδη τῶν πηγῶν νάματα, ἔνθα ἡ κισσάμπελος περιπλέκεται ἐπὶ τῆς ἀκανθώδους βάτου καὶ τὸ γλιχώνιον καὶ ὁ λυγὸς διαχύνουσι τὴν λεπτὴν αὐτῶν εὐωδίαν, αἱ ὀρεστιάδες Νύμφαι, ὀρχοῦνται ἐλαφρῶς, ἐνῷ ἡ τεθλιμμένη Ἠχὼ πλησίον του ἐντὸς σπηλαίου κεκρυμμένη ἐπαναλαμβάνει διὰ φωνῆς τρεμούσης τὰ χαρμόσυνα αὐτῶν ᾄσματα.
«Ἐκεῖ εἰς τὰ βάθη τοῦ ὁρίζοντος ἔνθα ἐκτείνονται τὰ ἀεικίνητα πεδία τῆς θαλάσσης, ὁ γαλήνιος Ποσειδὼν ὑπὸ τῶν Τριτόνων περικυκλωμένος ψάλλει τὸν μεγαλοπρεπῆ αὐτοῦ παιᾶνα.
«Ἐκεῖ εἰς τὰς καταπρασίνους πεδιάδας ἔνθα ἡ ἄμπελος κάμπτει τοὺς κλώνους της ὑπὸ τὸ βάρος τῶν σταφυλῶν καὶ ἡ γλαυκὴ ἐλαία κινεῖ μελαγχολικῶς τὴν κορυφὴν, ἀναπαύεται ὁ εὐεργετικὸς Βάκχος ἐνῷ περὶ αὐτὸν οἱ Σιληνοὶ καὶ οἱ Σάτυροι συγκροτοῦσι τοὺς ἰδιορρύθμους αὐτῶν χοροὺς ὑπὸ τοῦ ἤχου τῶν κροτάλων καὶ τῶν αὐλῶν συνοδευόμενοι.
«Ἐκεῖ τέλος εἰς μεμακρυσμένην καὶ ἐρημικὴν κοιλάδα ἔνθα ὁ ἄνθρωπος, ὁσάκις εὑρεθῆ μόνος καταλαμβάνεται ὑπὸ φόβου
