«Ὤ σύ, ἥτις μοὶ ἐμπνέεις τοσαύτην συμπάθειαν, εἶπον τότε προχωροῦσα πρὸς αὐτήν, εἶπέ μοι, διατί τὸ ᾆσμά σου εἶναι τόσον θλιβερὸν ἐν τῷ μέσῳ τῆς χαρμοσύνου ταύτης φύσεως;»
Ἡ ἄγνωστος τότε προσηλώσασα ἐπ’ ἐμοῦ τοὺς γοργοὺς ὀφθαλμούς της — Ἀθηναία! μοὶ εἶπε, καὶ ἡ φωνή της ὡς ἦχος μελῳδικῆς λύρας ἔπληξε τὸν ἀέρα. Εἶμαι ἡ νύμφη Καλλιρόη, ἡ ἐφορεύουσα ἐπὶ τῶν τόπων τούτων τῶν κλεϊσθέντων ὑπὸ τῶν προγόνων σου. Μ’ ἐρωτᾷς διατί τὸ ᾆσμά μου εἶναι θλιβερόν, ἀλλ’ ἰδὲ ὀλίγον ἀπωτέρω τὰ καταγώγια ἐκεῖνα τοῦ νεωτερισμοῦ ἐν οἷς παρασκευάζεται ἡ τῶν Ἑλληνίδων μας διαφθορά! Πῶς εἶναι δυνατὸν μία Ἑλληνὶς νύμφη ν’ ἀκούῃ ἄνευ αἰσχύνης τὰς εὐτελεῖς ἐκείνας τῆς μυθιστορίας ἀπηχήσεις; Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ θλίβηται ἀναλογιζομένη ὅτι αἱ συμπολίτιδες αὐτῆς τὸν χαρακτῆρα τῆς ἑλληνοπρεπείας ἀποβάλλουσαι μεθύσκονται ὑπὸ τοῦ ῥωμαντισμοῦ, ὅστις ὡς ἡδὺ δηλητήριον λυμαίνεται τὰς εὐαισθήτους καρδίας των; Ὤ! τίς βάσκανος δαίμων ὤθησε τὴν πατρίδα ἡμῶν εἰς τὴν λατρείαν τῆς ξενικῆς ταύτης μούσης, ἥτις οὐδὲν κοινὸν ἔχει πρὸς τὴν σεμνὴν μοῦσαν τοῦ πατρῴου θεάτρου!
«Ποσάκις κατὰ τὰς σεληνοφεγγεῖς νύκτας ὑπὸ τὸν αἴθριον τοῦτον τῆς Ἀττικῆς οὐρανόν, ὅτε ἡ ἠρεμία τῆς φύσεως καλεῖ τὰς εὐαισθήτους ψυχὰς εἰς κατάνυξιν, ποσάκις τότε τὰ ἀκούσματα ἐκεῖνα, ἅτινα ἔχουσι τὴν ἀξίωσιν νὰ καλῶνται καλλιτεχνικά, ἀκροωμένη, ἐπόθησα τὴν ἀγρίαν τοῦ χειμῶνος θύελλαν, καθ’ ἣν ὁ Ἰλισσὸς ἐξηγριωμένος ζητεῖ νὰ μὲ παρασύρῃ εἰς τὸν ῥοῦν του, ὅτε ἐν μέσῳ τῆς βοῆς τοῦ ἀνέμου καὶ τῆς μυκωμένης καταιγίδος ἀντηχοῦσιν ἐκ τοῦ νεκροταφείου οἱ θρῆνοι τῶν Αἰολιανῶν ἁρπῶν καὶ οἱ Τρίτονες καὶ οἱ λοιποὶ εἰδεχθεῖς δαίμονες τῶν ὑδάτων μετὰ πατάγου ἀνακυκῶσι τὸν Φαληρικὸν ὅρμον!
«Ὤ! ἐὰν ἠδυνάμην νὰ ἐγκαταλείψω τοὺς ἀξένους τούτους τόπους καὶ νὰ ζητήσω καταφύγιον μακρὰν εἰς τοὺς σκιεροὺς λειμῶνας τῆς δούλης Ἑλλάδος! Ἀλλ’ οἴμοι, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ παραβιάσω τοὺς μυστικοὺς ὅρκους μεθ’ ὧν συνεδέθη ἡ ὕπαρξίς μου; Πῶς εἶναι δυνατὸν ν’ ἀπομακρυνθῶ τῆς πηγῆς ταύτης ἀφ’ ἧς ἄλλοτε ὑπεράνω τοῦ Παρθενῶνος ἔβλεπον περιϊπταμένην τὴν σκιὰν τῆς Παλλάδος τὸ μεγαλεῖον καὶ τὸ κλέος
