δικαιοσύνην τῆς πατρίδος του, ἴσως διότι οὐδέποτε μέχρι τοῦδε συνέπεσε νὰ ἴδῃ θύραν οἱουδήποτε Ἑλληνικοῦ δικαστηρίου οὔτε πολιτικοῦ οὔτε ποινικοῦ.
Παρῆλθον ἔκτοτε δύο-τρεῖς μῆνες ἐν γαλήνῃ καὶ οὐδεμία ἐφάνη οὐδὲ ἠκούσθη ἐνέργεια τῆς δικαιοσύνης. Ἐνῷ δὲ ὁ Τόσκας ἐστενοχωρεῖτο καὶ ἐβαρυθύμει, μιᾷ τῶν ἡμερῶν βλέπει εἰς τὸ χωρίον του δικαστικὸν κλητῆρα, ὅστις τῷ ἐπιδίδει κλῆσιν, δι’ ἧς ἐκαλεῖτο νὰ ἐμφανισθῇ ἐνώπιον τοῦ Ἀνακριτοῦ ἐν τῇ πρωτευούσῃ τοῦ Νομοῦ…
Ὁ Τόσκας ἔμπλεως χαρᾶς ὕψωσε τὰ ὄμματα εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ σταυροκοπούμενος:
— Δόξα σοι ὁ Θεός, ἀνεκραύγασε σνγκεκινημένος. Τὸ δίκαιον δὲν χάνεται ’ς αὐτὸν τὸν κόσμο!
Ἐδεξιώθη τὸν κλητῆρα, ὃν ἐκείνην τὴν στιγμὴν ἐθεώρει ὡς τὸν δάκτυλον τῆς θείας Προνοίας καὶ τῷ προσέφερεν ἄφθονον πρόγευμα ἐξ ὠῶν, γάλακτος, τυροῦ, ὀλίγον δὲ ἔλειψε μάλιστα, παρασυρόμενος ἐκ τοῦ ἐνθουσιασμοῦ, νὰ σφάξῃ καὶ ἕνα μικρὸν ἀμνὸν ἀρτιγέννητον χάριν τοῦ φιλοξενουμένου.
Ὁ κλητήρ, ὅστις δὲν εἶχε λόγους νὰ δυσαρεστηθῇ ἐκ τοῦ ξεχειλίζοντος ἐκείνου ἐνθουσιασμοῦ τοῦ Τόσκα, τοὐναντίον μάλιστα εἶχε λόγους νὰ μείνῃ καὶ αὐτὸς ἐπίσης κατενθουσιασμένος, ἀφοῦ ἔφαγε καλὰ καὶ ἔπιε καλλίτερα, ἐθώπευσε τὴν στρογγυλωθεῖσαν γαστέρα του, ἔστριψεν ἓν τσιγάρον καὶ ξύων τοὺς ὀδόντας διὰ προχείρου ὀδοντογλυφίδος, ἐθεώρησε δίκαιον νὰ διαφωτίσῃ τὸν γέροντα περὶ τίνος πρόκειται.
— Ξεύρεις ὅμως, πατέρα μου, ὅτι παρεξήγησες τὸ πρᾶγμα. Ἡ κλῆσις αὐτὴ εἶναι διὰ νὰ παρουσιασθῇς ’ς τὸν ἀνακριτὴ διὰ τὴν καταγγελίαν ποῦ σοῦ ἔκαμαν οἱ χωροφύλακες ἐπὶ ἀντιστάσει κατὰ τῆς ἐξουσίας.
Ὁ Τόσκας ἀπελιθώθη. Παρ’ ὀλίγον δὲ νὰ μείνῃ κεραυνόπληκτος ὅταν ἐρωτήσας περὶ τῆς ἰδικῆς του μηνύσεως, ἔμαθε παρὰ τοῦ κλητῆρος, ὅτι τὰ χαρτιά του θὰ ἐπλακώθησαν στὸ εἰρηνοδικεῖον, χωρὶς νὰ ἐνεργηθῇ τίποτε, διότι — συνεπαίρανεν ὁ κλητήρ — ὁ Τόσκας παρέλειψε νὰ περιποιηθῇ καὶ τὸν κύριον εἰρηνοδίκην.
